ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ
Τί καθαρίζει τήν ψυχή;

Ἅγιος Ἀγάθων, Γεροντικόν

Ἡ ψυχή μοιάζει σάν τήν πηγή.
Τήν πηγή, ὅσο πιό πολύ τήν ἀνοίγεις, τόσο πιό καθαρό νερό βγάζει· καί ὅταν τήν χώσεις μέ χώματα, ἐξαφανίζεται.
"Ψυχή" ὀνομάζει ὁ ἅγιος τή συνείδηση.
Ὅταν φροντίζεις νά ἀκοῦς, αὐτά πού σοῦ ζητεῖ νά κάνεις, γίνεται καθαρώτερη, ἐνῶ ὅταν ἄλλα σοῦ λέει καί ἄλλα κάνεις, τότε ξερωθριάζει καί χαλάει.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
<<Κάποιοι λένε ὅτι δέν πρέπει νά μιλᾶμε οἱ λαϊκοί
γιά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά ὁμολογοῦμε,
ἰσχύει;>>
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

"Θά ἤθελα ὅσα ἀκοῦτε νά μήν τά κρατᾶτε γιά τόν ἑαυτό σας, ἀλλά νά τά διδάσκετε καί σέ ἄλλους..., ἀλλά καί μέ τά ἔργα σας νά καθοδηγεῖτε τούς γύρω σας γιά τήν προκοπή τους στή χριστιανική ζωή".

"Τίποτε δέν ἐνδιαφέρει τόν Θεό περισσότερο ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, παρακαλῶ, λοιπόν, ἄς μήν ἀμελοῦμε τήν φροντίδα τόσο τοῦ ἑαυτοῦ μας ὅσο καί τοῦ πλησίον μας...".

"Καί ἄν χίλιες ὑποθέσεις σέ περιμένουν, καμιά μή θεωρήσεις πιό ἐπείγουσα ἀπό τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ πού κινδυνεύει...Προσπάθησε νά καταλάβεις τί ἀντίτιμο ἔχει καταβληθεῖ γι' αὐτόν τόν ἕνα, καί μή θεωρεῖς ἀσήμαντη ὑπόθεση τήν σωτηρία του...Σύ κάμε τό καθῆκον σου· καί ἄν δέ δεχτεῖ τήν προσφορά σου, σύ θά ἐξασφαλίσῃς τόν μισθό σου ἀπό τόν Θεό...Ὁ Θεός..δέν δίνει σημασία τόσο στά ἀποτελέσματα, ὅσο στήν πρόθεση ἐκείνων πού ἐργάζονται...".
"Ἡ παρούσα ζωή εἶναι σύντομη καί ἄν δέν μαζέψουμε κέρδη πνευματικά, τήν χάσαμε ἐκεῖ τή σωτηρία...Ὅσο σᾶς ἐπιτρέπουν οἰ δυνάμεις σας, καταβάλετε κάθε προσπάθεια καί φροντίδα γιά νά ἐπιστρέψουν οἱ πλανημένοι"!
(του Οἰκουμενικου Διδάσκαλου καί Φωστῆρα τῆς Ἐκκλησίας)

«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Α΄

<<Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός…>>

Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ*

Ἐκεῖνος ποὺ ἀντιστέκεται στὰ σκυθρωπὰ (λυπηρά, δυσάρεστα) ποὺ φέρνει ἡ ζωή, πολεμᾶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει τὴν διαταγὴ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ τὰ ἀποδέχεται, γνωρίζοντας καλὰ γιατὶ ἔρχονται καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ προέρχονται, αὐτός, κατὰ τὴν Γραφὴ ὑπομένει τὸν Κύριο[1].
Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός, θλίψη καὶ συμφορά, μὴ ζητᾶς γιατὶ καὶ μέσῳ τίνος ἦρθε. Ζήτησε νὰ τὸν ὑποφέρεις μ’ εὐχαρίστηση, χωρὶς λύπη καὶ χωρὶς μνησικακία.
Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε εὔκολα ἄνθρωπο ποὺ εὐαρέστησε τὸν Θεὸ... χωρὶς πειρασμούς, πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ ὅ,τι μᾶς συμβαίνει.

Ἂν δὲν ἀποτύγχανε ὁ Πέτρος στὸ νυχτερινὸ ψάρεμα[2], δὲν θὰ πετύχαινε στὸ ψάρεμα τῆς ἡμέρας. Καὶ ἂν δὲν πάθαινε τύφλωση στὰ μάτια ὁ Παῦλος[3], δὲν θὰ ἀνέβλεπε στὸ νοῦ. Καὶ ἂν ὁ Στέφανος δὲν δεχόταν συκοφαντία ὡς βλάσφημος, δὲν θὰ ἄνοιγαν οἱ οὐρανοὶ γιὰ νὰ δεῖ τὸν Θεό[4].
ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
5. Ο Θεός είναι ένας γιατί μία είναι η θεότητα. Είναι Μονάδα άναρχη, απλή, πάνω από κάθε ουσία, αμέριστη και αδιαίρετη. Η ίδια είναι και Μονάδα και Τριάδα κτλ.

8. Ο Λόγος του Θεού που γεννήθηκε μια φορά κατά σάρκα, γεννιέται θεληματικά πάντοτε κατά πνεύμα από φιλανθρωπία για όποιους θέλουν· και γίνεται βρέφος και σχηματίζει τον εαυτό Του μέσα τους με τις αρετές. Και φαίνεται τόσο, όσο γνωρίζει ότι μπορεί να Τον δει εκείνος που Τον δέχεται. Δεν μικραίνει τη φανέρωση του μεγαλείου Του από φθόνο, αλλά μετρά ακριβώς τη δύναμη εκείνων που θέλουν να Τον βλέπουν. Έτσι πάντοτε και ενώ φαίνεται ο Λόγος του Θεού με τους τρόπους που μετέχεται, μένει πάντοτε λόγω της υπερβολής του μυστηρίου, αθέατος. Γι' αυτό, αφού μελέτησε με σοφία τη δύναμη του μυστηρίου ο θείος Απόστολος, λέει: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και στους αιώνες», επειδή γνωρίζει ότι το μυστήριο είναι πάντα νέο και ποτέ δεν παλιώνει με το να περιληφθεί από νου.

ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΑΜΜΩΝΑ

<<ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΤΕ ΣΕ ΑΜΕΛΕΙΑ....>>

Γνωρίζοντας οι δαίμονες ότι η ψυχή που δέχεται την θεία ευλογία προοδεύει, την πολεμούν κρυφά ή φανερά. Ο Ιακώβ, όταν έλαβε την πατρική ευλογία, αντιμετώπισε αμέσως τον πειρασμό του Ησαύ. Ο διάβολος δηλαδή παρακίνησε την καρδιά του Ησαύ εναντίον του Ιακώβ, θέλοντας να αφανίσει την ευλογία.

Δεν κατόρθωσε όμως να βλάψει τον δίκαιο, γιατί έχει γραφεί: ‘’Ουκ αφήσει Κύριος την ράβδον των αμαρτωλών επί τον κλήρον των δικαίων’’ (Ψαλμός, ΡΚΔ 3).

Ο Ιακώβ όχι μόνο δεν έχασε την ευλογία που έλαβε, αλλά καθημερινά την πλήθαινε.

Αγωνισθείτε λοιπόν και σεις να νικήσετε τους πειρασμούς, διότι όσοι έλαβαν ευλογίες, οφείλουν αναγκαστικά να αντιμετωπίσουν και πειρασμούς. Και εγώ, ο πνευματικός σας πατέρας, πέρασα μεγάλους φανερούς ή κρυφούς πειρασμούς. Υπέμεινα όμως το θέλημα του Θεού με καρτερία και υπομονή, και ο Κύριος με έσωσε.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

Η Εκκλησία, μες από τον ναό και τη θεία λατρεία, επενεργεί σε ολόκληρο τον άνθρωπο
Η Εκκλησία, μες από τον ναό και τη θεία λατρεία, επενεργεί σε ολόκληρο τον άνθρωπο
397. Η Εκκλησία, μες από τον ναό και τη θεία λατρεία, επενεργεί σε ολόκληρο τον άνθρωπο, τον μορφώνει εξ ολοκλήρου. Επενεργεί σε όλες του τις αισθήσεις, στον νου του, στην καρδιά του. Με τη λάμψι των εικόνων και όλου του ναού. Με την ευωδία του θυμιάματος. Με τον ασπασμό του Ευαγγελίου, του Σταυρού και των εικόνων. Με τον γλυκό ήχο των αναγνωσμάτων της Αγίας Γραφής. Με τη θεία κοινωνία. Όρασις, ακοή, γεύσις, όσφρησις, αφή: όλοι οι δρόμοι των σωματικών αισθήσεων φέρουν το Πνεύμα του Θεού μέσα μας.

398. Ο ήλιος λάμπει στη γη. Ο νοητός Ήλιος – ο Θεός – λάμπει αδιάκοπα στις ψυχές των εκλεκτών.

399. Ο Θεός «εν αγίοις αναπαύεται». Η δύναμίς του βρίσκεται και στα ονόματά τους και στις εικόνες τους. Όταν κανείς τους επικαλήται με πίστι, οι εικόνες τους μπορούν να κάμουν θαύματα.

400. Η Θεία Λειτουργία είναι μία ορατή αναπαράστασις –με πρόσωπα, με διάφορα αντικείμενα, λόγια και πράξεις, - της γεννήσεως, της ζωής, της διδασκαλίας, των εντολών, των θαυμάτων και προφητειών, των παθών, της σταυρώσεως, του θανάτου, της αναστάσεως και της εις ουρανούς αναλήψεως του αρχηγού της πίστεώς μας Κυρίου Ιησού Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού. Κατά τη Θεία Λειτουργία, παρίσταται ο Ίδιος αοράτως, ο Ίδιος ενεργεί και τελεί τα πάντα μέσω του ιερέως και του διακόνου, που είναι απλώς όργανά του.

Μὲ τὴν συμπάθεια πρὸς τὸν ἀδελφό σου προφύλαττε τὸν ἑαυτόν σου...
ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΥ
Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου,
ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ Β'

…. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἕνα ἁπλὸν λόγον νὰ μὴν ἀνταλλάξωμεν μὲ τὸν διπλανόν μας, μὴ τυχόν, ἀντὶ νὰ ἐξευμενίσωμεν τὸν ποιητὴν τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς γής, τὸν παροργίσωμεν.
Ὅπως ἀκριβῶς, δηλαδή, ὅταν εὑρίσκεται κανεὶς ἐνώπιον βασιλέως καὶ συνομιλῆ μὲ Αὐτόν, ἂν τύχη καὶ τὸν καλέση κάποιος συνδοῦλος, ἐὰν ἐγκαταλείψη τὴν συνομιλίαν μὲ τὸν Βασιλέα, ἡ ὁποία δὶ’ αὐτὸν ἀποτελεῖ δόξαν καὶ τιμήν, καὶ γυρίση νὰ κουβεντιάση μὲ τὸν συνδοῦλον, προσβάλλει μὲ τὸν τρόπον τοῦ τὸν Βασιλέα καὶ προκαλεῖ εἰς βάρος τοῦ τὴν φοβερὰν ἀγανάκτησιν ἐκείνου, ἔτσι καὶ ἐκεῖνος ποὺ ὁμιλεῖ κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ψαλμωδίας.
Ὀφείλομεν, λοιπόν, μὲ τὸν τρόπον ποὺ οἱ Ἄγγελοι στέκουν μὲ πολὺν τρόμον καὶ ὑμνολογοῦν τὸν Δημιουργόν, ἔτσι καὶ ἠμεῖς νὰ παριστάμεθα κατὰ τὴν ψαλμωδίαν. Ἄν, ἴσως, ὁ ἀδελφός, ποὺ στέκεται κοντά σου, εἶναι σωματικῶς ἄρρωστος καὶ βήχει ἢ πτύει συνεχῶς, μὴ ἐνοχλεῖσαι ἀπ’ αὐτόν. Σκέψου ὅτι πολλοὶ ἀφιερώθησαν εἰς τὴν ὑπηρεσίαν λεπρῶν καὶ ἀρρώστων, διὰ νὰ κερδίσουν ἀπὸ αὐτὸ πολλὰ πνευματικά, καὶ νὰ μάθουν ἐκ πείρας τὴν ἀγάπην καὶ τὴν συμπάθειαν (πρὸς τοὺς ἀσθενεῖς).
Καὶ σύ, ἄλλωστε, ἀφοῦ φορεῖς τὸ ἴδιον σῶμα, εὑρίσκεσαι κοντὰ εἰς τὰς τοιαύτας ἀσθενείας, ἂν καὶ πρὸς τὸ παρὸν τὸ σῶμα σου εἶναι ὑγιὲς ἀπὸ φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ· δὶ’ αὐτὸ μὴ ὑπερηφανεύεσαι εἰς βάρος τοῦ ἀρρώστου, ἀλλὰ νὰ φοβᾶσαι μὴ πάθεις τὰ ἴδια καὶ χειρότερα καὶ μὲ τὴν συμπάθεια πρὸς τὸν ἀδελφό σου προφύλαττε τὸν ἑαυτόν σου.
ΑΓΙΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ
<<Τά παθήματα τοῦ καιροῦ τούτου δέν ἰσοσταθμίζουν τή δόξα πού μέλλει νά μᾶς δοθεῖ >>

Ο δρόμος που οδηγεί στην ουράνια ζωή είναι ομολογουμένως στενός και γεμάτος θλίψεις(Ματθ. 7, 14), και είναι λίγοι εκείνοι που τον βαδίζουν, γι’ αυτό πρέπει για χάρη της ελπίδας του ουρανού να υπομένομε σταθερά κάθε δοκιμασία του πονηρού. Γιατί όσες θλίψεις και αν υποφέρομε, τι μπορούμε να προσφέρομε αντάξιο του μέλλοντος που μας υποσχέθηκε ο Θεός, ή της παρηγορίας που δίνει από εδώ στις ψυχές μας το αγαθό πνεύμα, ή της λυτρώσεώς μας από το σκοτάδι των παθών της κακίας, ή για το χρέος του πλήθους των αμαρτιών μας; Τα παθήματα του καιρού τούτου δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μέλλει να μας δοθεί(Ρωμ. 8, 18).

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος. ὁμιλία 117. Περί ελευθερίας του νου