Πόνος που μιλά με τη σιωπή της ψυχής

Πόνος που μιλά με τη σιωπή της ψυχής

«Ἐγγίσει Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τῇ καρδίᾳ» ψάλλει ο Δαβίδ, κι αυτή η φωνή των Ψαλμών ανοίγει δρόμο μέσα στο σκοτάδι εκείνου του πόνου που δεν έχει σχήμα, δεν έχει βλέμμα, δεν έχει φωνή. Είναι ο πόνος της ψυχής, εκείνος που δεν φαίνεται, κι όμως σφίγγει την καρδιά σαν χέρι κρυμμένο. Τον πόνο αυτόν άλλοι τον περνούν για υπερβολή, γιατί δεν τον έχουν νιώσει, μα όσοι τον γνώρισαν ξέρουν πως είναι βαθύτερος από κάθε τραύμα του σώματος και πως αφήνει σημάδια που δεν γιατρεύονται με τον χρόνο. Ο άγιος Ἰσαάκ ο Σύρος έλεγε πως «η πληγή της καρδιάς είναι η αρχή της θεραπείας της», σαν να μας θύμιζε ότι μέσα από το ράγισμα γεννιέται η ταπεινή γνώση, η προσευχή, η κρυφή κραυγή που κατευθύνεται προς τον Θεό.

Στιγμές υπάρχουν που αρκεί μια ανάμνηση για να ξανανοίξει η πληγή, σαν να μην πέρασε ούτε μέρα. Η ψυχή καμπυλώνει από τον πόνο, μα εκεί, στο βάθος της, ανασαίνει ακόμη μια μικρή σπίθα που δεν σβήνει. Και αυτή η σπίθα είναι το άγγιγμα του Θεού. Δεν εγκαταλείπει ποτέ ο Κύριος, ακόμη κι όταν όλα γύρω μοιάζουν άδεια. «Μη φοβοῦ, μόνον πίστευε» είπε ο Χριστός στον Ιάειρο, και η φράση αυτή στέκει σαν χέρι που σηκώνει κάθε ψυχή πληγωμένη. Την ώρα που η καρδιά νομίζει πως δεν αντέχει άλλο, Εκείνος γίνεται δύναμη, παρηγοριά, ανάσα και ανάσταση. Δεν μας μαθαίνει να στεκόμαστε μόνοι, αλλά να στεκόμαστε μαζί Του, με εκείνη τη βαθιά ειρήνη που δεν εξηγείται, μόνο χαρίζεται.

Και μέσα από τις ρωγμές περνά το φως. Εκεί όπου ο άνθρωπος νομίζει πως όλα τελειώνουν, ο Θεός αρχίζει. Εκεί όπου η ψυχή πονά μέχρι να σιωπήσει, Εκείνος ψιθυρίζει ελπίδα. Εκεί που κανείς δεν βλέπει τίποτα, Εκείνος βλέπει τα πάντα και μεταμορφώνει τον πόνο σε προσευχή, τη μνήμη σε ευλογία, τη θλίψη σε δρόμο που οδηγεί ξανά στη ζωή. Γιατί ο πόνος της ψυχής δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή της επιστροφής στον Θεό που δεν εγκαταλείπει κανέναν.

Εκεί που η καρδιά ράγισε, εκεί ανθεί ξανά η χάρη Του.

Στα χέρια του Θεού ακόμη και ο πόνος βρίσκει ψυχή και νόημα.