Πάλι γυρίζω στην Ευσπλαχνία Σου

Πάλι γυρίζω στην Ευσπλαχνία Σου

Στην ησυχία της καρδιάς απλώνεται η ομολογία πως πολλές φορές η μετάνοια μένει μισή και τα τάματα σκορπίζουν σαν φύλλα στον άνεμο. Η ψυχή βαραίνει από τις παλιές της συνήθειες και τα μάτια σκύβουν χαμηλά, γιατί η θύρα της καλής φήμης κλείνει κάθε φορά που παραδίνομαι στην αδυναμία μου. Κι όμως δεν θέλω να μετρηθώ με άδικες κρίσεις, γιατί μοιάζει πολλές φορές πως παραφέρομαι όχι από κακία αλλά από το γλυκό μεθύσι της αγάπης. Μια αγάπη που αναταράζει τα βάθη του ανθρώπου, όπως αναταράσσει η φωνή του Προφήτη Δαβίδ την καρδιά όταν λέει «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός» Ψαλμός Ν⁰.

Έτσι παραδέχεται η ψυχή ότι δεν μπορεί πάντα να συγκρατείται. Ο πόνος γίνεται συνοδοιπόρος και η ντροπή σκιάζει το φως, γιατί γνωρίζει πως ο Θεός βλέπει τα πάντα. Τότε έρχεται στον νου ο λόγος του αγίου Ισαάκ του Σύρου που λέγει ότι «εκείνος που γνώρισε την αδυναμία του είναι μεγαλύτερος από εκείνον που είδε αγγέλους». Μέσα σε αυτά τα μονοπάτια της εξομολόγησης καταλαβαίνει κανείς πως τα μυστήρια της ζωής μένουν κρυμμένα από τους υπερήφανους και φανερώνονται μόνο στους ταπεινούς. Όσοι περιφρονούν την απλότητα μένουν στο σκοτάδι, ενώ όσοι παραδέχονται τη μικρότητά τους φωτίζονται από τη χάρη.

Η παράδοση διδάσκει να μετρά ο άνθρωπος τις πράξεις του, γιατί καθεμιά αφήνει ίχνος στην καρδιά των άλλων. Να φυλάγει τις ελπίδες του μακριά από πλήθη και θόρυβο, αφού το πολύφωνα χείλη συχνά τραυματίζουν ό,τι είναι ακόμη τρυφερό. Και σε αυτή τη μελέτη της ψυχής ακούγεται η νουθεσία του αγίου Αντωνίου που μας καλεί να ξεχωρίζουμε τις κινήσεις της καρδιάς ώστε να μην αφήσουμε τον εχθρό να τις σπείρει κατά το δοκούν. Όταν η καρδιά επιστρέφει στον Θεό με αληθινή ταπείνωση, η ντροπή γίνεται άνοιγμα της ψυχής και η αδυναμία δρόμος προς την ευσπλαχνία.

Έτσι ενώπιον του Κυρίου γεννιέται μια ήρεμη παραδοχή. Πως μόνο στο έλεος Του μπορεί να στηριχθεί η ψυχή. Πως εκείνος βλέπει τα βάθη που δεν βλέπουν οι άνθρωποι και γνωρίζει τι σημαίνει να παλεύει κανείς με τον εαυτό του. Η μετάνοια γίνεται τότε αναστεναγμός που ανεβαίνει σιωπηλά και βρίσκει τον δρόμο της στα χέρια του Θεού. Σαν τον άσωτο που επέστρεψε λέγοντας «Ήμαρτον εις τον ουρανόν» Λουκά ιε⁰, η ψυχή επιθυμεί πάλι να σταθεί εκεί όπου την αναμένει η πατρική αγκαλιά.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Δέσποτα της ειρήνης και της αγάπης, δέξου τον στεναγμό μου και σκεπασέ με με την αλήθεια Σου. Κατάπραυνε την ταραχή μου, φώτισε τα σκοτεινά μονοπάτια της καρδιάς και χάρισε μου δύναμη να μένω στην οδό Σου. Μην αποστρέψεις το πρόσωπό Σου από την αδυναμία μου αλλά στήριξέ με στη μετάνοια, για να αγαπήσω Εσένα περισσότερο από κάθε άλλη επιθυμία και να μη χάσω την ελπίδα της σωτηρίας. Αμήν.

Η σιωπηλή επιστροφή της καρδιάς στο έλεος του Θεού ανοίγει δρόμο στον άνθρωπο να ξαναβρεί τη γαλήνη που είχε χαθεί.