Η προσευχή που κρατά τον κόσμο όρθιο

Η προσευχή που κρατά τον κόσμο όρθιο

Η καρδιά που σηκώνει τον κόσμο μέσα στην προσευχή της γίνεται σαν εκείνον τον δίκαιο της Γραφής που μεσίτευε υπέρ του λαού και δεν άφηνε την οργή να φτάσει ως το κατώφλι των ανθρώπων, όπως ο Μωυσής όταν στάθηκε «μεταξύ Κυρίου και λαού» για να αποστρέψει το κακό. Η προσευχή ενός ανθρώπου ανοίγει δρόμο φωτός εκεί όπου η πτώση σκορπίζει σκοτάδι, γιατί ο άνθρωπος που στέκεται ενώπιον του Θεού με καρδιά συντετριμμένη, προσφέρει τη μεγαλύτερη ελεημοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και όταν ο εχθρός της ψυχής στέκεται μπροστά στον Χριστό ζητώντας τους αμετανόητους, λέγοντας με θράσος πως τους διεκδικεί επειδή έπεσαν, ο Κύριος δεν λογαριάζει μόνο την πτώση, αλλά τη φωνή που υψώνεται για χάρη τους. Όπως ψάλλει ο προφήτης Δαβίδ «ἐκέκραξα πρὸς Κύριον τῷ Θεῷ μου καὶ εἰσηκούσθη μοι», έτσι και η προσευχή του ενός ανεβαίνει ως θυμίαμα και γίνεται υπεράσπιση για εκείνον που κινδυνεύει να χαθεί. Για το χατίρι αυτής της προσευχής ο Χριστός στέκεται μπροστά στον διάβολο και του λέει όχι, γιατί ακόμη κι ένας άνθρωπος συνεχίζει να παρακαλεί γι’ αυτόν που παραπατά.

Έτσι φανερώνεται η άβυσσος της αγάπης του Θεού, που δεν λογαριάζει μόνο τα έργα μας, αλλά και τις προσευχές των άλλων για εμάς. Και γίνεται η προσευχή εκείνου του ενός σαν χέρι που πιάνει τη ψυχή πριν πέσει στο κενό και την κρατά στην ελπίδα μέχρι να ανασάνει ξανά. Εάν κάποιος θέλει να γνωρίσει το ύψος της αγάπης του Θεού, ας γονατίσει για χάρη του αδελφού του, γιατί σε εκείνη την ώρα η προσευχή του τοποθετείται στην καρδιά του Χριστού και αλλάζει την ιστορία μιας ψυχής.

Όποιος επιθυμεί ας μοιραστεί στα σχόλια μια προσευχή για κάποιον που την χρειάζεται, ώστε να δυναμώσει η κοινή μας ικεσία.

Σε μια γωνιά φωτός όπου οι ψυχές ακουμπούν η μία την άλλη, η προσευχή γίνεται ασπίδα για όλον τον κόσμο.