Μην εμπιστεύεστε όσα βλέπετε και όσα ακούτε... Το αλάτι μοιάζει και με τη ζάχαρη.

Μην εμπιστεύεστε όσα βλέπετε και όσα ακούτε... 

Το αλάτι μοιάζει και με τη ζάχαρη. Έτσι είναι και η παναίρεση του Οικουμενισμού

«Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσὶν λύκοι ἅρπαγες» λέγει ο Κύριος στο Άγιον Ευαγγέλιο. Από αυτήν τη φωνή αρχίζει κάθε νήψη της Εκκλησίας, γιατί η απάτη δεν φανερώνεται ποτέ με κραυγές και ταραχή. Φορά το προσωπείο της ειρήνης, προβάλλεται με λόγια γλυκά, κρατεί στα χέρια της τα άγια, αλλά η καρδιά της δεν έχει φόβο Θεού. Έτσι εργάζεται κάθε αίρεση, και περισσότερο η παναιρεσία του Οικουμενισμού που μιμείται το φως χωρίς να έχει φως, που μιλά για αγάπη χωρίς την αλήθεια, και υφαίνει ένα πέπλο σύγχυσης για να αλλοιώσει ό,τι η Εκκλησία κράτησε άθικτο με αίματα, δάκρυα και ομολογίες.

Η Αγία Γραφή μάς διδάσκει ότι «ὁ λύκος ἁρπάζει καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα» και οι Άγιοι Πατέρες μάς φωνάζουν να διακρίνουμε όχι τα λόγια αλλά το πνεύμα. Δεν αρκεί η εξωτερική μορφή ούτε η επίκληση του ονόματος του Χριστού. Χρειάζεται διάκριση, ώστε να γνωρίζουμε πότε μπροστά μας βρίσκεται ποιμένας και πότε λύκος σκεπασμένος με μαλλί προβάτου. Η αίρεση πάντοτε παρουσιάζεται ως γλυκύτητα, όπως το αλάτι μοιάζει με τη ζάχαρη, αλλά μόλις δοκιμαστεί αποκαλύπτει την πικρία της. Γι’ αυτό οι Πατέρες, από τον Μέγα Αθανάσιο έως τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, στάθηκαν σαν άγρυπνοι φύλακες στη θύρα της πίστεως, όχι από σκληρότητα αλλά από αγάπη για τη σωτηρία των ψυχών.

Σήμερα η σύγχυση γίνεται μεγαλύτερη γιατί η απάτη παρουσιάζεται με ευγένεια, με καλούς τρόπους και με μειλίχιο ύφος, όμως η καρδιά της αρνείται την ορθόδοξη διδασκαλία. Ο άνθρωπος που δεν προσέχει κινδυνεύει να λυγίσει από λόγια κολακευτικά, από δήθεν ενότητα χωρίς μετάνοια, από αγάπη χωρίς ομολογία. Η αληθινή ενότητα όμως γεννιέται μόνο μέσα στην αλήθεια του Χριστού. Η Εκκλησία είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική, και δεν έχει ανάγκη από ανθρώπινες συμμαχίες που καταργούν την πνευματική της καθαρότητα. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» Δεν μπορεί το φως να ενωθεί με το σκοτάδι χωρίς να σβήσει.

Το χρέος των πιστών επομένως είναι να στέκονται με σεμνότητα, αλλά και με σταθερότητα, στην Παράδοση που παρέδωσαν οι Άγιοι. Να μην αιχμαλωτίζονται από λόγια ευχάριστα αλλά να εξετάζουν «τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστίν». Να θυμούνται ότι η Εκκλησία δεν σώζει με το προσωπείο αλλά με το φως της αλήθειας, και ότι ο Χριστός, ο καλός Ποιμήν, γνωρίζει τα πρόβατά Του και τα πρόβατά Του αναγνωρίζουν τη φωνή Του. Σε αυτή τη φωνή πρέπει να μένουμε, όσο κι αν οι λύκοι προσπαθούν να την μιμηθούν.

Στο τέλος κάθε αγώνος η αλήθεια μένει. Το φως διαλύει το προσωπείο, η χάρη αποκαλύπτει το ψέμα και η Εκκλησία, που είναι το σώμα του Χριστού, συνεχίζει να πορεύεται με τους Αγίους της, τους ομολογητές και τους φύλακες της Πίστεως. Εμείς καλούμαστε να κρατήσουμε καθαρή τη διάκριση, να ακούμε την καρδιά που φωτίζει ο Θεός και να γνωρίζουμε πως πίσω από κάθε πλαστή γλυκύτητα μπορεί να κρύβεται ένας λύκος που περιμένει να σκορπίσει τα πρόβατα.

Ας στεκόμαστε λοιπόν στη φωνή των Πατέρων, με πίστη, με μετάνοια και με καθαρή καρδιά, γιατί μόνο έτσι θα ξεχωρίσουμε το αλάτι από τη ζάχαρη, το φως από το σκοτάδι και τον αληθινό ποιμένα από τον μεταμφιεσμένο λύκο.

Βλέποντας την εικόνα αυτή θυμόμαστε πως η αλήθεια του Χριστού δεν κρύβεται από προσωπεία αλλά αποκαλύπτεται σε καρδιές αγρυπνές.