Προς Δημητριάδος Ιγνάτιο: ποια τα καθήκοντα του Επισκόπου σε αυτή την κοινωνία;

 Μαρ 2023

Άρθρο της Ελένης Καμπούρη

Ο κ.Ιγνάτιος, μιλώντας για τα Τέμπη με διάθεση παρηγορητική και πατερική, ξέχασε τι έλεγε για το κλείσιμο των εκκλησιών το Πάσχα του 2020, λόγους αντίθετους από τους σημερινούς και απόλυτα ασύμβατους προς την ορθόδοξη πίστη…

Η διγλωσσία αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των σημερινών αρχόντων, τόσο των πολιτικών, όσο και των εκκλησιαστικών. Και δυστυχώς το φαινόμενο αυτό γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο.

Στο κήρυγμά ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος αναφερόμενος στις κινητοποιήσεις των νέων που διαμαρτύρονται για όσα συνέβησαν στα Τέμπη, χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Προσπαθώντας να παρηγορήσει τους πονεμένους γονείς και συγγενείς των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στο πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, εκθειάζει τη συμπεριφορά των νέων λέγοντας, “ήταν συγκλονιστική η παρουσία των νέων που προσήλθαν, για να προσευχηθούν. Αυτή η πολυπληθής παρουσία θύμισε εποχές προ πανδημίας. Η Εκκλησία είναι ο τόπος, όπου οι πιστοί θα έρθουν να καταθέσουν τον πόνο τους, αλλά και να αντλήσουν ελπίδα”. Αυτός είναι όντως ένας λόγος που εναρμονίζεται με τη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους λόγους του εν καιρώ “πανδημίας”.

Μιλώντας λοιπόν για τα Τέμπη με διάθεση παρηγορητική και πατερική, ξέχασε τι έλεγε για το κλείσιμο των εκκλησιών το Πάσχα του 2020, λόγους αντίθετους από τους σημερινούς και απόλυτα ασύμβατους προς την ορθόδοξη πίστη…. “Πρέπει να γνωρίζουμε όλοι, επίσης, ότι εμείς ως Εκκλησία τηρήσαμε ό,τι η Πολιτεία μας ζήτησε, με θρησκευτική ευλάβεια και ακρίβεια. Νομίζω, λοιπόν, ότι ενόψει της Μεγάλης Εβδομάδος, εάν δοθεί η δυνατότητα, μέσα σε κλίμα απολύτου εμπιστοσύνης, με την ευθύνη των Ιεραρχών και όλων των Κληρικών της Ελλάδος, να κάνουμε τις Ακολουθίες με κλειστές θύρες”. Δηλαδή, με απλά ελληνικά, σήμερα η Εκκλησία είναι ο τόπος όπου οι πιστοί θα έρθουν να καταθέσουν τον πόνο τους και να αντλήσουν ελπίδα, αλλά τότε η Εκκλησία δεν ήταν ο τόπος που θα παρείχε ασφάλεια και παρηγοριά στον πονεμένο ή ταλαιπωρημένο ψυχικά και σωματικά πιστό πολίτη.

Θαυμάζει και εξυμνεί τον δυναμισμό, την αγωνιστικότητα και τη διάθεση των νέων για αντίδραση, λέγοντας ότι “μακάρι και εγώ να είχα πάει μαζί τους”. Ο θαυμασμός του είναι αλά καρτ, όσο δεν θίγεται η ζώνη άνεσης, η comfort zone του, που λένε στο χωριό μας. Αν αυτή η νεολαία αντιδρούσε και έλεγχε τον κ.Ιγνάτιο για τις θέσεις του στο θέμα του οικουμενισμού, της σχισματοαίρεσης, της ψευτοσυνόδου του Κολυμπαρίου, της συγκατάθεσής του για τον ανελέητο εκφοβισμό κλήρου και ποιμνίου για την υποχρεωτικότητα χορήγησης του φαρμακευτικού σκευάσματος που προωθείτο ως εμβόλιο, της λανθασμένης διαχείρισης του λαθρομεταναστευτικού, της αφωνίας του σε δαιμονικά καρναβαλικά δρώμενα, της συναίνεσής του σε άθλιες μασονοκίνητες πολιτικές αποφάσεις που διαλύουν το κράτος, βλάπτουν τον πολίτη και χλευάζουν την ορθόδοξη πίστη, θα ήταν το ίδιο θετικός ως προς τις αντιδράσεις των νέων;

Αν πραγματικά εννοεί ότι: “Πρέπει να είμαστε συνεπείς σε αυτό που ο καθένας αναλαμβάνει σε αυτή την κοινωνία”, ποιο είναι το περιεχόμενο των υποχρεώσεων ενός Επισκόπου; Σε τι πρέπει να είναι συνεπής αν όχι στην Ορθόδοξη διδασκαλία, τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους και του Ιερούς Κανόνες; Ο κ. Ιγνάτιος ως Επίσκοπος της Μεταπατερικής Θεολογίας μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συνεπής στο καθήκον του;