Με ποιο τρόπο ξημερώνοντας, πρέπει να βγαίνει στον κάμπο ο στρατιώτης του Χριστού, για να πολεμάει.

Με ποιο τρόπο ξημερώνοντας, πρέπει να βγαίνει στον κάμπο ο στρατιώτης του Χριστού, για να πολεμάει.

Αφού ξυπνήσεις το πρωί και αφού προσευχηθείς αρκετή ώρα, λέγοντας, Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον με, το πρώτο πράγμα που πρέπει να στοχασθείς είναι αυτό: το να σου φανεί ότι βλέπεις τον εαυτό σου κλεισμένο μέσα σε ένα τόπο και στάδιο [1], το οποίο δεν είναι άλλο, παρά η ίδια σου καρδιά και όλος ο εσωτερικός άνθρωπος. Με αυτόν το νόμο, ότι όποιος εκεί δεν πολεμήσει, θα μένει για πάντα πεθαμένος.

Και μέσα σε αυτό φαντάσου πως βλέπεις μπροστά σου εκείνο τον εχθρό και εκείνη την κακή σου επιθυμία, την οποία αποφάσισες να πολεμήσεις και είσαι έτοιμος να πληγωθείς και να πεθάνεις, αρκεί μόνο να την νικήσεις.

Και από μεν το δεξιό μέρος του σταδίου, νόμισε πως βλέπεις τον νικηφόρο σου Αρχιστράτηγο, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, με την Παναγία Μητέρα του και με πολλά τάγματα Αγγέλων και Αγίων και μάλιστα με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Και από την αριστερή πλευρά, ότι βλέπεις τον καταχθόνιο διάβολο, με τους δικούς του δαίμονες, για να ξεσηκώσουν το πάθος εκείνο και την κακή επιθυμία καταπάνω σου, και να σε παρακινήσουν να εγκαταλείψεις τον πόλεμο και να υποταχθείς σε αυτό.

Φαντάσου και πως ακούς μία φωνή, σαν από τον φύλακα Άγγελο σου, να σου λέει τα εξής: »Εσύ σήμερα θα πολεμήσεις, εναντίον αυτού του πάθους και των άλλων σου εχθρών. Και να μη δειλιάσει καθόλου η καρδιά σου και αποφύγεις τον πόλεμο, εξαιτίας του φόβου ή άλλης υποχώρησης, με κανένα τρόπο. Διότι, ο Κύριος μας και Αρχιστράτηγος σου Ιησούς, στέκεται εδώ περιτριγυρισμένος μαζί με όλους τους χιλίαρχους και εκατόνταρχους του, δηλαδή με όλα τα ένδοξα τάγματα του, για να πολεμήσει όλους τους εχθρούς σου και να μη τους αφήσει να κυριαρχήσουν ή να σε νικήσουν «Ο Κύριος, λέει, θα πολεμήσει για σας» [Κύριος πολεμήσει περὶ ὑμῶν] (Εξοδ. 14, 14). Οπότε, στάσου σταθερός, βίασε τον εαυτό σου, υπόμεινε τη δοκιμασία που θα αισθανθείς κάποια φορά, φώναζε πολλές φορές από τα σπλάγχνα της καρδιάς σου· «μη με παραδώσεις στα χέρια των εχθρών μου» [μὴ παραδῷς με εἰς ψυχὰς θλιβόντων με] (Ψαλμ. 26, 12). Φώναζε στον Κύριο σου και την Παρθένο και όλους τους Αγίους και τις Αγίες και θα νικήσεις οπωσδήποτε. Γιατί λέει· «Σας γράφω νεανίσκοι, ότι έχετε νικήσει τον πονηρό» [γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν] (Ιωάν. α’ 2, 13)».

Και αν εσύ είσαι αδύνατος και με κακές συνήθειες, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί και πολλοί, όμως, πολύ περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου, που σε έπλασε και σε λύτρωσε. Και ασύγκριτα δυνατότερος είναι ο Θεός στον πόλεμο αυτόν, όπως έχει γραφτεί, «Ο Κύριός σου είναι κραταιός και δυνατός στον πόλεμο» [Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ] (Ψαλμ. 23, 8). Και περισσότερο πόθο έχει αυτός για να σε σώσει, παρά αυτόν που έχει ο εχθρός για να σε οδηγήσει στην απώλεια.

Γι’ αυτό πολέμα και μη βαρεθείς ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον κόπο και από την βία και την δοκιμασία, που αισθάνεσαι για την συνήθεια που έδειξες στο κακό, γεννιέται η νίκη και ο μεγάλος θησαυρός, με τον οποίο αγοράζεται η βασιλεία των ουρανών και ενώνεται η ψυχή για πάντα με το Θεό.

Λοιπόν, άρχισε στο όνομα του Θεού να πολεμάς με τα όπλα της απιστίας στον εαυτό σου και της ελπίδας και του θάρρους στον Θεό σου, με την προσευχή και με την εκγύμναση. Μάλιστα δε με το όπλο της καρδιακής και νοερής προσευχής, το οποίο είναι το, Κύριε Ιησού Χριστέ. Όνομα τόσο φοβερό, που σαν μαχαίρι δίκοπο στρέφεται μέσα στη καρδιά, μαστιγώνει και κατακόβει τους δαίμονες και τα πάθη. Γι’ αυτό και σχετικά μ’ αυτό, είπε ο Ιωάννης της Κλίμακας. «Με το όνομα του Ιησού μαστίγωνε τους εχθρούς» [Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους]. Για το οποίο μιλάμε ξεχωριστά στο με΄ κεφάλαιο.

Με αυτά, λέω, πολέμησε εκείνο τον εχθρό και εκείνο το πάθος και την κακή επιθυμία, που σε πολεμάει. Την οποία είσαι αποφασισμένος να νικήσεις με την σειρά, που σου είπα στο ιγ΄ κεφάλαιο· δηλαδή πότε με την αντίσταση, να την πληγώνεις μέχρι θανάτου, πότε με το μίσος, πότε με τις πράξεις της αντίθετης αρετής. Και έτσι, να κάνης πράγμα ευάρεστο στον Θεό σου, ο οποίος, με όλη την θριαμβεύουσα στον ουρανό Εκκλησία, στέκεται αόρατα και βλέπει τον πόλεμό σου.

Για τον οποίο πόλεμο, δεν πρέπει να λυπάσαι, συλλογιζόμενος, αφενός μεν την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας να δουλεύουμε και να αρέσουμε στο Θεό. Και αφετέρου δε την ανάγκη που έχουμε να πολεμάμε, καθώς σου είπα πιο πριν. Γιατί, αν εγκαταλείψουμε αυτό τον πόλεμο, οπωσδήποτε θα θανατωθούμε.

Έπειτα, και αν φύγεις προς στιγμή απ’ αυτό τον κατά Θεόν πόλεμο σαν αποστάτης και παραδοθείς στον κόσμο και τις καλοπεράσεις και αναπαύσεις της σάρκας, ύστερα όμως υποχρεωτικά πάλι πρέπει να πολεμήσεις. Και με τόσες ενάντιες δυνάμεις, που πολλές φορές να ιδρώνει το πρόσωπό σου και να καταπληγώνεται η καρδιά σου με θανατηφόρες λιποθυμίες. Πότε; την ώρα των γηρατειών και του θανάτου σου. Όταν οι δαίμονες και όλα τα πάθη σου, θα σε περικυκλώσουν με δύναμη. Και τόσο να σε κατατροπώσουν, που εσύ μη μπορώντας, ποιο να πολεμήσεις πρώτο, θα παραδοθείς σε αιώνιο θάνατο.

Γι’ αυτό, μη γίνεις τόσο ανόητος, αγαπητέ, που να θέλεις να πολεμάς τότε, σε μία ώρα ανώφελη, αλλά σαν φρόνιμος, υπόμεινε τώρα τον κόπο του πολέμου, για να νικήσεις, να στεφανωθείς και να ενωθείς με τον Θεό και εδώ και εκεί στη βασιλεία του την ουράνια· «Θυμήσου τον δημιουργό σου, τις μέρες της νεότητας σου, πριν έρθουν οι μέρες οι κακές και φθάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: δεν έχω πια δύναμη» [μνήσθητι τοῦ κτίσαντός σε ἐν ἡμέραις νεότητός σου, ἕως ὅτου μὴ ἔλθωσιν ἡμέραι τῆς κακίας καὶ φθάσωσιν ἔτη, ἐν οἷς ἐρεῖς· οὐκ ἔστι μοι ἐν αὐτοῖς θέλημα] (Εκκλ. 12, 1).

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ