Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

…«ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε την μνήμη… των τριών οραματιστών, είναι η συνέχιση του διαλόγου της αγάπης εν αληθεία με ορίζοντα πάντοτε την ποθεινή ενότητα εν τη Θεία Ευχαριστία»…

Σε ακόμα μία διθυραμβική εκδήλωση «αγάπης» προς τον Πάπα Φραγκίσκο, προέβη ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά τη διάρκεια του χαιρετισμού του σε διημερίδα. Η εκδήλωση με την ονομασία «Pope Paul VI, the Patriarch Athenagoras, Chiara Lubich. Prophecy of Unity between the Sister Churches» πραγματοποιήθηκε στις 25-26 Μαΐου και έδωσε την ευκαιρία για να αναδειχθεί και να προβληθεί για πολλοστή φορά ο βαθύς καημός του Οικουμενικού Πατριάρχη που δεν είναι άλλος από την αποκατάσταση της ενότητας των χριστιανών. Όμως η ενότητα αυτή, συντελείται απροϋπόθετα και αποκομμένα από την Ορθόδοξη πατερική μας παράδοση.

Η διημερίδα ήταν αφιερωμένη σε τρία πρόσωπα που ενήργησαν καθοριστικά, στον Πάπα Παύλο, τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και σε μια ιταλίδα ακτιβίστρια. Ο κοινός πόθος της ένωσης των κεχωρισμένων χριστιανών ήταν η επιδίωξη που ανέλαβαν να συνεχίσουν οι κληρονόμοι τους, Βαρθολομαίος και Φραγκίσκος.

Αναφερόμενος στον Πάπα Παύλο και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα ο κ. Βαρθολομαίος είπε τα ακόλουθα: «οι δύο Προκαθήμενοι αντελήφθησαν ότι Δύσις και Ανατολή δεν ηδύναντο να ζώσιν εν απομονώσει και αυταρκεία, διότι τούτο ήτο επι ζημία της ενότητος και καθολικότητος του Σώματος του Χριστού, και ότι εις διάλογος αγάπης και αληθείας, ηδύνατο να οδηγήση εις ενότητα, τεθεμελιωμένην επί του στερεού εδάφους της πρώτης χιλιετίας».

Εγκωμιάζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον προκαθήμενό του Αθηναγόρα για τον οποίο είναι πλήρως αποδεδειγμένη η μασονική του ιδιότητα, όπως με αδιάσειστα επιχειρήματα παρουσιάζει σε ομιλίες και άρθρα του ο οσιολογιώτατος μοναχός Σεραφείμ Ζήσης. Ακόμα και οι ίδιοι οι μασόνοι εκθέτουν τη μασονική ιδιότητα του Αθηναγόρα, όπως φαίνεται στη σχετική ανάρτηση της Κατάνυξης. Γνωρίζει όμως πολύ καλά και ο τελευταίος χριστιανός ότι η τεκτονική ιδιότητα είναι εντελώς ασυμβίβαστη με αυτή του Ορθόδοξου Χριστιανού πολλώ μάλλον του Ορθόδοξου κληρικού και Πατριάρχη. Εντεταλμένο όργανο μυστικών κέντρων καθώς ήταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας προέβη στην άρση των αναθεμάτων με την αιρετική Δύση βάζοντας το θεμέλιο λίθο για την επίτευξη της μιαρής ένωσης.

Τιμά το παρελθόν ο κ. Βαρθολομαίος, για να επιβεβαιώσει και να στηρίξει το παρόν αλλά και να προδιαθέσει το μέλλον. Έτσι συμπλήρωσε ότι «ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε την μνήμη… των τριών οραματιστών, είναι η συνέχιση του διαλόγου της αγάπης εν αληθεία και της αλήθειας εν αγάπη των δύο αδερφών Εκκλησιών, του διαλόγου της ζωής των πιστών, της συνεργασίας με ορίζοντα πάντοτε την ποθεινή ενότητα εν τη Θεία Ευχαριστία». Αυτή είναι λοιπόν η αναφορά στο κοινό Ποτήριο, το αποκορύφωμα της κοινωνίας της Ορθοδοξίας με την αίρεση. Τώρα που έχουν ποδηγετηθεί σχεδόν οι πάντες, που επί δεκαετίες ως μωροί και άσοφοι οι Επίσκοποι και οι ιερείς κάθευδαν σε όλες τις αιρετικές εκτροπές του Οικουμενικού Πατριάρχη και των πέριξ αυτού, παρουσιάζονται οι προθέσεις τους απροκάλυπτα πλέον.

Εμείς, το ποίμνιο επιζητώντας να παραμείνουμε γαντζωμένοι στην πέτρα την στέρεη της Ορθοδοξίας, ακολουθούμε τους Θεοφόρους Πατέρες και όχι τους αποδομητές και πολέμιους της Εκκλησίας του Χριστού μας. Μέχρι της συντελείας των αιώνων θα πολεμείται η Αλήθεια του Χριστού μας από το φθονερό διάβολο. Η ομολογία συνεπώς αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο και σε καμιά περίπτωση δεν έπαψε κατά τους προηγούμενους αιώνες, όπου οι άγιοί μας πολέμησαν την αίρεση και ομολόγησαν Χριστό.

Και αν κάποτε ήταν αναγκαία η αντίσταση στην αίρεση, πόσο μάλλον σήμερα όπου ζούμε στα χρόνια της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Η ενχριστωμένη καρδιά δεν δύναται να παραμείνει σιωπηλή μπροστά σε αυτούς που σχίζουν το χιτώνα του Χριστού μας, οπότε αυθόρμητα αντιδρά και μάχεται υπερασπιζόμενη την Αλήθεια Του. Αυτό έκαναν και οι σύγχρονοι Άγιοι όπως ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς αλλά και αγιασμένοι ποιμένες και χαριτωμένα μέλη της Εκκλησίας μας, όπως ο μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης που έκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα. Αυτών, μιμητές είναι οι ιερείς που επέλεξαν θυσιαστικώς να πορευτούν στη ζωή τους και να προβούν ως εκ τούτου, στην απόφαση της ευλογημένης ιεροκανονικής Αποτείχισης.

Ως κατακλείδα παραθέτουμε τα διαχρονικά λόγια -προϊούσης της αποστασίας- του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, όταν έγραφε στα χρόνια του δυσσεβούς και πεπτωκότος Αθηναγόρα «Μυριάκις προτιμότερο να εκριζωθεί ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως θρόνος…ακόμα και να καταποντισθεί εις τα βάθη του Βοσπόρου παρά να επιχειρηθεί έστω και η ελάχιστη παρέκκλιση από της χρυσής των Πατέρων γραμμής… Ο Οικουμενικός θρόνος έχει αξία και χρησιμότητα μόνο και μόνο, όταν εκπέμπει απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερο της Ορθοδοξίας Φως».