Άγιος Γεράσιμος ο νέος ο Καρπενησιώτης και Οι Συν Αυτώ Λοιποί Άγιοι

Τετάρτη 3 Ιουλίου κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο, εορτάζει ο Άγιος Γεράσιμος ο νέος ο Καρπενησιώτης

Ιερά Λείψανα: Η Κάρα και οι βραχίονες του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Προυσού Ευρυτανίας.

Τα λοιπά Λείψανα του Αγίου βρίσκονται στον ομώνυμο Ναό Μεγ. Χωριού Ευρυτανίας.

Τρεις σπόνδυλοι του Αγίου βρίσκονται στο Κυριακό της Σκήτης Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους.

Βιογραφία

Ο Άγιος Γεράσιμος ο νέος ο Καρπενησιώτης καταγόταν από το Μεγάλο Χωριό του Καρπενησίου και ονομαζόταν Γεώργιος. Ένδεκα χρονών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και παρέμεινε κοντά σ' έναν παντοπώλη.

Κάποια μέρα, μετέφερε πάνω στο κεφάλι του ένα χάλκινο δίσκο, που είχε γιαούρτι σε πήλινα δοχεία. Σε κάποια στιγμή όμως γλίστρησε, του έπεσε ο δίσκος με τα δοχεία και του έσπασαν όλα. Και ενώ έκλαιγε μέσα στο δρόμο για τη δυστυχία που τον βρήκε, τον πήρε κοντά της μια επίσημη Οθωμανίδα κυρία, που τον παρηγόρησε. Στη συνέχεια με διάφορες περιποιήσεις, τον ξεγέλασε και κατάφερε να τον εξισλαμίσει.

Μετά από πολλά χρόνια ο Γεώργιος, κατάλαβε το αμάρτημα του και έφυγε για την πατρίδα του. Αργότερα πήγε στο Άγιο Όρος, εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Γεράσιμος.

Επιθυμώντας όμως το μαρτύριο, επέστρεψε στη βασιλεύουσα και αποκήρυξε τον Ισλαμισμό. Κατόπιν μπροστά στον πρώην κύριο του, κήρυξε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό. Παρά τις κολακείες και τα βασανιστήρια, ο Γεράσιμος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε, στις 3 Ιουλίου 1812 μ.Χ. τον αποκεφάλισαν στο Μπαμπά Χουμάϊ της Κωνσταντινούπολης. Τότε ήταν 25 χρονών.

Το λείψανο του Αγίου, ενταφιάστηκε στην αρχή στο νησί Πρώτη. Μεταφέρθηκε αργότερα στην Ιερά Μονή Προυσού και από εκεί το 1971 μ.Χ. στον ομώνυμο μεγαλοπρεπή ναό του χωριού του τον οποίον έκτισαν οι απανταχού Μεγαλοχωρίτες.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ὲν τοῖς κινδύνοις.

Γέρας τίμιον τῆς ᾿Εκκλησίας, σέλας ἔνθεον Εὐρυτανίας, νεομαρτύρων νεώτερον καύχημα, ἐν τῇ ἀσκήσει Χριστὸν ἐπεπόθησας καὶ μαρτυρίῳ Θεὸν ὡμολόγησας. Αὐτόν, ἅγιε ὁσιομάρτυς Γεράσιμε, πρεσβείαις τῆς Θεομήτορος, ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον

Χωρίου Μεγάλου τὸν πρεσβευτὴν καὶ Νεομαρτύρων τὸν νεώτατον ἀθλητήν, τὸν ἐν τῇ ἀσκήσει καὶ τῇ ὁμολογίᾳ Χριστὸν δοξολογοῦντα, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Τετάρτη 3 Ιουλίου κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο, εορτάζουν οι Άγιοι Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ, Διομήδης, Ευλάμπιος και Ασκληπιάδης

Βιογραφία

Eις τον Θεόδοτον και Θεοδότην.

Tμηθείσι Θεοδότω και Θεοδότη,

Θεός θεών δίδωσιν άξια στέφη.

Eις την Δολινδούχ.

Yπέρ Θεού τείναντος ως δέρριν πόλον,

Tείνει Δολινδούχ τον τένοντα (ήτοι τον τράχηλον) τω ξίφει.

Eις τον Διομήδην.

Eκ σπονδύλων έσπεισεν αίμα Kυρίω,

Άσπονδος εχθρός δαιμόνων Διομήδης.

Eις τον Eυλάμπιον.

Tι την κεφαλήν δήμιε κλίνον λέγεις,

Eυλαμπίω κλίνοντι παν σπάθη μέλος;

Eις τον Aσκληπιάδην.

Aσκληπιάδης την θάλασσαν εισέδυ,

Ζητών εφευρείν τον καλόν μαργαρίτην.

Οι Άγιοι Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ (ή Γολινδούχ), Διομήδης, Ευλάμπιος (ή Ευλαμπίδης) και Ασκληπιάδης συνελήφθησαν από τον βασιλιά Τραϊανό (98 μ.Χ.), ο οποίος τους εξανάγκαζε ν' αρνηθούν τον Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα. Επειδή όμως αρνήθηκαν να πειστούν στις διαταγές του βασιλιά, αφού βασανίστηκαν, κατόπιν τους έκλεισαν στη φυλακή, όπου ήταν και ο Άγιος Υάκινθος ο Κουβικουλάριος, από τον όποιο και στηρίχτηκαν στην πίστη του Χριστού. Όταν μαρτύρησε ο Άγιος Υάκινθος, κατόπιν έβγαλαν και αυτούς από τη φυλακή, και τους οδήγησαν στο ναό για να φάγουν από τα ειδωλόθυτα. Οι Άγιοι αυτοί, όχι μόνο δεν έφαγαν, αλλά και ήλεγξαν με θάρρος τη θρησκεία των ειδώλων. Τότε τους κρέμασαν πάνω σε ξύλα και ξέσχισαν τις σάρκες τους. Έπειτα με βάρβαρο τρόπο αφού τους κατέβασαν από τα ξύλα, τους αποκεφάλισαν και έτσι όλοι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου. Τα δε τίμια λείψανα τους, ενταφίασαν με τιμές οι χριστιανοί στον τόπο όπου μαρτύρησαν.

Τετάρτη 3 Ιουλίου κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο, εορτάζουν οι Άγιοι Μάρκος και Μωκιανός

Βιογραφία

Yπέσχε Mάρκος τη τομή τον αυχένα,

Oδόν χαράττων Mωκιανώ του πάθους.

Οι Άγιοι αυτοί, εκβιάζονταν από τον έπαρχο Μάξιμο να θυσιάσουν στα είδωλα και επειδή αρνήθηκαν ομολογώντας τον Χριστό, αποκεφαλίστηκαν. Όταν δε ο Άγιος Μωκιανός βάδιζε στον τόπο της εκτέλεσης τους, τον ακολούθησαν η γυναίκα και τα παιδιά του κλαίγοντας. Τότε ο Άγιος, αντί να δειλιάσει είπε στην οικογένεια του να μη κλαίει αλλά να χαίρεται για το μαρτύριο που του αξιώνει ο Θεός. Ενώ αντίθετα η γυναίκα του Αγίου Μάρκου, όταν αποκεφαλίστηκε ο άντρας της, πήρε το κεφάλι του στα χέρια της με χαρά σαν πολύτιμο θησαυρό.

Τετάρτη 3 Ιουλίου κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο, Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γαλακτοτροφούσης

Βιογραφία

Γάλα νοητὸν πηγάζει Θεοκῦμον,

Γαλακτοτροφοῦσα ἡ θεία Εἰκών σου.

(Θεοτόκου Μαρίης γέρας ἀγλαὸν τριτάτῃ ὕδειν.)

Η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσης, πάντα σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις που βρίσκονται στη Μονή Χιλανδαρίου, βρισκόταν αρχικά στη Λαύρα του Όσιου Σάββα του Ηγιασμένου.

Πρίν πεθάνει ο Όσιος Σάββας (βλέπε 5 Δεκεμβρίου) είπε σ' αυτούς που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος και αυτός. Να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Γεγονός που έγινε τον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο Άγιος Σάββας ο Σέρβος (βλέπε 14 Ιανουαρίου), κτήτορας της Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Αυτός μετέφερε την Αγία αυτή εικόνα στο Άγιο Όρος, και συγκεκριμένα στη μονή την οποία ο ίδιος ίδρυσε.

Σήμερα, η εικόνα, βρίσκεται σε εκκλησία των Καρυών του Αγίου Όρους, που υπόκειται στη Μονή Χιλανδαρίου, και είναι τοποθετημένη στο δεξιό μέρος του τέμπλου, όπου κανονικά θα έπρεπε να ήταν ο Κύριος, που βρίσκεται στο αριστερό μέρος του τέμπλου.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν θείαν σου Εἰκόνα ὡς τῆς δόξης σου σκήνωμα, Γαλακτοτροφοῦσα Παρθένε, προσκυνοῦντες δοξάζομεν· ἐκ ταύτης γὰρ πηγάζεις μυστικῶς, τὸ γάλα τῶν ἀΰλων δωρεῶν, καὶ ἐκτρέφεις τὰς καρδίας καὶ τὰς ψυχάς, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου ἀφάτῳ χρηστότητι.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.

Τὴν μητρικῶς θηλάζουσαν ὥσπερ βρέφος, τὸν ἐξ αὐτῆς ἀνερμηνεύτως γεννηθέντα, τὴν μόνην Θεοτόκον ὑμνήσωμεν, τὴν γαλακτοτροφοῦσαν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν· πολλῶν γὰρ κινδύνων ἡμᾶς ῥύεται.

Μεγαλυνάριον

Γαλακτοτροφούσης τὴν ἱεράν, καὶ σεπτὴν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί· χάριν γὰρ βλυσταίνει, ἀρρήτου συμπαθείας, καὶ θάλπει τὰς καρδίας, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Τετάρτη 3 Ιουλίου κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο, εορτάζει ο Όσιος Ιωακείμ ο νέος ο θεοφόρος

Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου φυλάσσονται στις Μονές Νοτενών Αχαΐας και Χρυσοπηγής Δίβρης Ηλείας.

Βιογραφία

Ο Όσιος Ιωακείμ γεννήθηκε στα μέσα του 17ου αιώνα μ.Χ. (ή σύμφωνα με άλλες πηγές στα τέλη του 16ου αιώνα μ.Χ), στο χωριό Σκιαδά που βρίσκεται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του όρους Ερύμανθος, στη περιοχή της σημερινής Τριταίας, της επαρχίας των Παλαιών Πατρών (Αχαΐα). Σε νεαρή ηλικία και παρά τη θέληση του, αρραβωνιάστηκε μια ευσεβή νέα, που καταγόταν από το ίδιο χωριό.

Ο Ιωακείμ όμως, φλεγόμενος του πόθου της μοναχικής ζωής, εγκατέλειψε γονείς και αρραβωνιαστικιά και έγινε μοναχός στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής, που βρίσκεται πάνω από το χωριό Δίβρη του νομού Ηλείας. Στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής ο Άγιος έφθασε σε μεγάλα ύψη αρετής και αγιότητας, ώστε κρίθηκε άξιος από τον Ηγούμενο της Μονής για να λάβει το μέγα αξίωμα της Ιεροσύνης. Ζώντας έτσι ταπεινά μέσα στην αδελφότητα, μετά την κοίμηση του Καθηγούμενου της Μονής, εκλέγεται Ηγούμενος.

Εν συνεχεία πήγε στη Μονή των Νοτενών, που βρίσκεται κοντά στη γενέτειρά του και τιμάται απ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και έγινε Καθηγούμενος της. Δεν παρήλθαν, όμως, πολλά χρόνια και, φλεγόμενος από τον πόθο της ησυχίας, παραιτήθηκε από το αξίωμα του ηγουμένου, και αποσύρθηκε σε κάποιο σπήλαιο, που υπήρχε κοντά στο Μοναστήρι.

Στο μικρό εκείνο σπήλαιο, ο όσιος επιδόθηκε σε σκληρή άσκηση, με διαρκείς προσευχές, νηστείες και αγρυπνίες, υπομένοντας κάθε σκληραγωγία και στενοχώρια της ασκητικής πολιτείας, προκειμένου να καθαρίσει τον εαυτό του από τα πάθη και να γίνει εύχρηστο σκεύος του Αγίου Πνεύματος. Η τροφή του ήταν χυλός αλεύρου βρασμένου με μέλι, ή άγρια χόρτα βρασμένα.

Οι μεγάλοι του πνευματικοί αγώνες ήταν κρυφοί, γιατί φοβόταν ότι «η φανερή αρετή χάνεται, καθώς ο θησαυρός ο φανερός κλέπτεται». Έτσι όλες τις νύκτες κοιμόταν όρθιος, κρεμασμένος με σχοινιά από τις μασχάλες του, έχοντας εμπρός του ένα Τετραευάγγελο ανοικτό.

Αν και όταν εντελώς αγράμματος, εν τούτοις τόσο πολύ κατανοούσε την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των θείων Πατέρων, ώστε και ο τότε Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών, Παρθένιος Ε' (1750-56 και 1759-70 μ.Χ.), ο οποίος ήταν πολύ πεπαιδευμένος στην ελληνική σοφία, καταδεχόταν να πηγαίνει σ’ αυτόν και να τον συμβουλεύεται.

Έτσι, λοιπόν, ζούσε και αγωνιζόταν όλες τις ημέρες της ζωής του ο όσιος Ιωακείμ, έως ότου έφθασε «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Εφ. δ΄ 13), περί τα μέσα του 18ου αιώνα μ.Χ. Τότε, καταλαβαίνοντας την ώρα της εκδημίας του, κάλεσε τους πατέρες της Μονής και τους νουθέτησε πως να πολιτεύωνται και να ζουν εν ειρήνη, κατά το μοναχικό τους πολίτευμα. Έπειτα, αφού έκαμε το σημείο του Σταυρού, είπε: «Εἰς χεῖράς σου, Χριστέ, παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου», και έτσι απέπνευσε. Ενταφιάσθηκε ευλαβώς στον νάρθηκα του Ιερού ναού, στο μοναστήρι.

Τρία χρόνια μετά την κοίμηση του οσίου (ή σύμφωνα με άλλες πηγές δέκα χρόνια μετά), ο ανωτέρω Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών θέλησε να κάνει την ανακομιδή των Λειψάνων του. Ένας, όμως, από εκείνους που έσκαβαν, τραβώντας απρόσεκτα, έβγαλε κομμένο από τους ώμους το δεξιό χέρι του Οσίου με όλο το κρέας και το δέρμα του. Τότε εξεπλάγησαν όλοι και άρχισαν προσεκτικά να βγάζουν με τα δάκτυλα το χώμα από τον τάφο, έως ότου το υπόλοιπο σώμα του αγίου βγήκε όλο ακέραιο, πλήρες ευωδίας, και κατά κάποιον τρόπον στάθηκε όρθιο, όπως εκείνο του αγίου Σπυρίδωνος.

Τότε η φήμη του Ιερού Λειψάνου διαδόθηκε παντού και πολλοί χριστιανοί έτρεχαν σ’ αυτό, άλλοι μεν χάριν προσκυνήσεως, άλλοι δε για να ιατρεύσουν τα πάθη τους, και αμέσως λάμβαναν την θεραπεία τους. Και όχι μόνον οι χριστιανοί, αλλά και πολλοί τούρκοι πήγαιναν, και θεραπεύονταν από τον Άγιο.

Μετά από λίγα χρόνια, κατά την μεγάλη επιδρομή των Τουρκαλβανών στον Μωρέα, μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Ορλωφικών (1770 μ.Χ.), «κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος», το ιερό Λείψανο διαλύθηκε και η Αγία Κάρα του Οσίου κλάπηκε μαζί με άλλα πολύτιμα αντικείμενα της Μονής.

Σήμερα στην Ιερά Μονή των Νοτενών σώζονται λίγα Λείψανα από το ιερό σκήνος του οσίου Ιωακείμ του Νέου, που ευωδιάζουν και κάνουν διάφορες θεραπείες στους πιστούς, ενώ εμπρός από το σπήλαιο, στο οποίο ασκήτευε, έχει οικοδομηθεί εκκλησία επ’ ονόματί του, όπου και η μνήμη τιμάται με λαμπρότητα στις 3 Ιουλίου.