Η λάθος Αγάπη

Η λάθος αγάπη!

Η λάθος αγάπη!

Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου μού έκαναν όλα τα χατίρια, μου αγόραζαν ό,τι ήθελα και με πήγαιναν όπου τους ζητούσα! Θυμάμαι κάποιες Απόκριες γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά για να βρω τη στολή που ήθελα. Αν δε μου άρεσε το φαγητό, η μαμά μού έκανε ειδική παραγγελία! Στο σπίτι υπήρχε αφθονία αγαθών και παιχνιδιών και διάθεση πάντα να με ικανοποιούν! Και όταν καμιά φορά, σπάνια, δε μου έκαναν το θέλημα μου, με λίγα δάκρυα και λίγα μούτρα αποκαθίστατο η τάξη! Είχα γίνει εν ολίγοις ένας μικρός δικτάτορας!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ ο πατέρας μου ήθελε να δει ποδόσφαιρο αλλά εγώ ήθελα να δω μια ταινία. Μια ολιγόλεπτη σκηνή από μέρους μου ήταν αρκετή για να γυρίσει ο πατέρας μου το κανάλι! Χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του και έτσι είδαμε μαζί την ταινία! Όποτε ήθελα να κάνω πάρτι οι γονείς μου έκαναν όλες τις ετοιμασίες, μαγείρευαν οι ίδιοι πολλές λιχουδιές και όλα τα παιδιά έφευγαν ικανοποιημένα.

Όταν έφτασα στην εφηβεία ο πατέρας μου αρρώστησε και σύντομα πέθανε! Τότε για πρώτη φορά κατάλαβα ότι δεν μπορεί σε αυτή τη ζωή να γίνεται πάντα το δικό μου! Όσα μούτρα και να έκανα τον μπαμπά μου δεν μπορούσα να τον έχω πια! Και κάπως έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως στη ζωή υπάρχει και το όχι , υπάρχει και η ματαίωση και η απογοήτευση και η θλίψη! Ο γυάλινος πύργος που ζούσα μέχρι τότε έγινε θρύψαλα!

Οι γονείς μου με αγαπούσαν και με φρόντιζαν αλλά παρέλειψαν το πιο σημαντικό μάθημα… την προετοιμασία για την σκληρή πραγματικότητα αυτής της ζωής! Δεν τους κατηγορώ… έκαναν αυτό που ήξεραν και αυτό που ένιωθαν και νόμιζαν σωστό. Λέω όμως ότι αυτό έγινε και είχε τις συνέπειες του! Η μετάβαση στο χώρο της ενηλικίωσης ήταν πολύ δύσκολη για μένα καθώς έπρεπε να προσαρμοστώ σε νέους ρυθμούς και κανόνες… οποίο πολιτισμικό σοκ! Εγώ μέχρι πρότινος ζούσα στη χώρα της ειρήνης και της ησυχίας όμως αυτός ο κόσμος είναι τόσο φασαριόζικος και μέσα και έξω!

Και όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις δεν μπορούσα να ανταποκριθώ γιατί όλα μου τα προβλήματα τα έλυναν οι γονείς μου και τώρα ο πατέρας μου έφυγε και η μητέρα μου αρρώστησε και δε με είχαν μάθει να παλεύω μόνη μου! Έτσι δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση, καθόλου θάρρος, κανένα αγωνιστικό φρόνημα και καμία αποφασιστικότητα! Κάτι όμως έπρεπε να γίνει… αλλιώς θα χανόμουν!

Φαίνεται πως ο πατέρας μου δεν έπαψε να φροντίζει για μένα από κει ψηλά και έτσι οδήγησε τα βήματα μου στο Χριστό! Όταν γνώρισα το Χριστό έμαθα για πρώτη φορά ποια είναι η σωστή, η υγιής, η λειτουργική και η αποτελεσματική αγάπη! Και αυτή είναι η πνευματική αγάπη…. Μια αγάπη που απελευθερώνει! Εγώ μεγάλωσα στους κόλπους της συναισθηματικής αγάπης που εμπεριέχει πάθη και αδυναμίες. Η πνευματική αγάπη όμως είναι εξαγιασμένη, περνάει και φιλτράρεται μέσα από το Χριστό και αγαπάμε πλέον τον άλλο ως ένα πρόσωπο –εικόνα του Θεού και που ως τέτοιο οφείλουμε να το τιμάμε και ανάλογα να του συμπεριφερόμαστε! Και αγαπάμε το Χριστό πιο πολύ από κάθε άνθρωπο και κάπως έτσι σπάνε τα συναισθηματικά δεσμά που μας καταδυναστεύουν!

Έτσι ούτε ο γονιός προσκολλάται πλέον στο παιδί ούτε το παιδί με τη σειρά του χειραγωγεί το γονιό! Κάθε εν Χριστώ σχέση τη διαπερνά χαρά, σεβασμός, εμπιστοσύνη και κυρίως ελευθερία! Ο Χριστός μας αγάπησε μέχρι θυσίας…. όμως μας έβαλε και όρια, μας λέει και όχι, μας βάζει και τιμωρία… μας διαπαιδαγωγεί με την πανσοφία Του και το Μέγα Έλεος Του! Ο Χριστός είναι ο καλύτερος δάσκαλος και η Αγάπη Του αδιαμφισβήτητη! Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν σ’Αυτόν να προσφεύγουμε για να μας τα μαθαίνει όλα απ’την αρχή σωστά! (Α.Κ.Β)