ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΠΟΘΟΣ ΨΥΧΗΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ν᾿ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΘΕΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΚΡΑΓΑΡΙΟΝ

ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΠΟΘΟΣ ΨΥΧΗΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ν᾿ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΘΕΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΚΡΑΓΑΡΙΟΝ
Τοῦ θείου καί Ἱεροῦ Αὐγουστίνου
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ΄

Σέ ἀγαπῶ, Κύριε ὁ Θεός μου,
κι ἐπιθυμῶ νά σ᾿ ἀγαπῶ πάντα καί πιό πολύ.
Γιατί ἐσυ ᾿σαι πράγματι
ἀπ᾿ τό καλλίτερο μέλι γλυκύτερος,
ἀπό τό ἐκλεκτότερο γάλα θρεπτικώτερος,
κι ἀπ᾿ ὅλο τό φῶς ἀστραφτερώτερος.
Γι᾿ αὐτό εἶσαι γιά μένα
κι ἀπ᾿ τό χρυσάφι κι ἀπό τ᾿ ἀσῆμι
κι ἀπ᾿ τά πολύτιμα πετράδια πολυτιμότερος.

Ἔτσι μοῦ ἔγινε ἀνούσιο – χωρίς τέρψι καί ἀηδιαστικό –
τό κάθετι πού διέπραξα σέ τούτη τή ζωή,
συγκρίνοντάς το μέ τή γλύκα πού ἔρχετ᾿ ἀπό σένα,
καί μέ τήν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ δικοῦ σου,
πού τόν ἀγάπησα.

Ὥ πῦρ πού καῖς αἰώνια καί δέν ἀποσβένεσαι ποτέ!
Ὥ ἀγάπη πού πάντα εἶσαι παραπάνω ἀπό ὁλόθερμη,
καί δέν καταπέφτεις ποτέ σέ χλιαρότητα!
Περίφλεξέ με!

Ὥ καί ν᾿ ἄναβα ὁλόκληρος ἀπό σένα!
Ὁλόκληρος, τό εἶπα, νά ἄναβα καί πάλιν,
γιά νά σ᾿ ἀγαποῦσα καί ὁλόκληρος!
Γιατί σέ ἀγαπᾶ λιγότερο,
ὅποιος ἀγαπάει κάτι ἄλλο,
ὄχι ἀπό ἀγάπη πρός ἐσένα.
Θά σ᾿ ἀγαπήσω, Κύριε,
γιατί σύ πρῶτος μ᾿ ἀγάπησες.

Καί ποῦ νἄβρω λόγια ἀρκετά, ὥστε νά περιγράψω
ὅλα τά δείγματα τῆς μέγιστης ἀγάπης σου γιά μένα,
καί τ᾿ ἀναρίθμητα εὐεργετήματα,
μέ τά ὁποῖα ἐξαρχῆς μέ ἔφερες στόν κόσμο;

Γιατί, μετά ἀπό τήν εὐεργεσία νά μέ κτίσης,
ὅταν ἀρχικά μ᾿ ἔπλασες κατά τήν εἰκόνα σου,
μ᾿ ἐτίμησες καί μ᾿ ἀνύψωσες,
πάνω ἀπ᾿ ὅλα σου τά δημιουργήματα.

Ἔπειτα, γιά νά διαφέρω ἐξαιρετικά,
μέ καταλάμπρυνες προσέτι καί μέ τοῦ προσώπου σου τό φῶς,
πού τὄβαλες ἐπιγραφή πάνω στό ἀνῶφλι τῆς καρδιᾶς μου.

Μ᾿ αὐτό τό φῶς,
ὄχι μονάχα μέ ἀνύψωσες ψηλότερα ἀπ᾿ τ᾿ ἀναίσθητα,
κι ἀπό τά ζῶα μέ αἰσθήσεις,
ἀλλά καί ἀπό τούς ἀγγέλους, τόσο λίγο πιό κάτω μέ ἐλάττωσες.

Ἀλλά κι αὐτό φάνηκε λίγο
στά μάτια τῆς ἀγαθωσύνης σου,
γιατί μέ τά μεγαλύτερα κι ἐπισημότερα δῶρα τῆς καλωσύνης σου,
μ᾿ ἔθρεψες ἀδιάκοπα καί καθημερινά
καί σάν τέκνο σου μωρό, νήπιο κι ἁπαλό,
μέ γαλούχησες ἀπό τίς ἄφθονες πηγές τῆς παρηγόριας σου
καί μέ δυνάμωσες.
Τέλος, γιά νά δοθῶ ὁλόκληρος ἐγώ στό θέλημά σου
ὅλα ὅσα ἔπλασες, τά ὑπέταξες νά δουλεύουνε σέ μένα.

ΙΚΕΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΖ΄
Τά τρία, ὁμότιμα μαζί καί συναιώνια πρόσωπα,
ὁ Θεός μου ὁ ἀληθινός,
ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα,
ὁ μόνος πού ἔχεις ἀθανασία,
καί κατοικεῖς σέ φῶς ἀπρόσιτο,
«Ἐσύ πού θεμελίωσες τή γῆ μέ τή δύναμί σου,
καί διέπεις μέ τή σοφία σου τήν οἰκουμένη»,
ἅγιε, ἅγιε, τρισάγιε Κύριε ὁ Θεός Σαβαώθ,
ὁ φοβερός καί ἰσχυρός,
ὁ δίκαιος καί ἐλεήμων,
ὁ θαυμαστός κι ἐπαινετός κι ἀγαπητός.
Ὁ ἕνας Θεός, ἀλλά σέ τρία πρόσωπα,
μέ μιά οὐσία, μιά δύναμι καί μιά σοφία,
ἡ μία ἀγαθότης, ἡ μία καί ἀδιαίρετη Τριάς.

Ἄνοιξε μου τίς πῦλες τῆς δικαιοσύνης, πού σοῦ κράζω,
κι ἀφοῦ ἔμπω μέσα σ᾿ αὐτές,
νά ἐξομολογηθῶ σέ σένα Κύριε.
Ἰδού, στέκομαι μπροστά στήν πύλη τοῦ οἴκου σου, Δέσποτα,
καί σάν ζητιάνος κρούω.
Διάταξε λοιπόν νά ἀνοίξουν, ἐπειδή κρούω,
ἐσύ πού εἵπες: Κρούετε καί θά σᾶς ἀνοίξουν.

Γιατί κρούουν, Πατέρα πολυέλεε καί πολυεύσπλαχνε,
κρούουν στήν πόρτα σου οἱ βοεροί πόθοι ἀπό τά φυλλοκάρδια μου
καί οἱ κραυγές ἀπό τά δάκρυα τῶν ματιῶν μου.
«Εἶναι ἐνώπιόν σου πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου,
καί δέν κρύφτηκε ἀπό σέ ὁ στεναγμός μου».
Κι ἐσύ, λοιπόν, «μήν ἀποστρέψεις, Κύριε,
τό πρόσωπο σου ἀπό πάνω μου,
κι ἀπό ὀργή μήν ἀλλάξης δρόμο,
ἀπ᾿ τό δοῦλο σου».

Εἰσάκουσε, Κύριε, τίς φωνές ἀπό τά κλάμματα τοῦ παιδιοῦ σου,
κι ἅπλωσε τό ὑπεράγαθο χέρι σου νά μέ φροντίση,
γιά νά μέ βγάλης ἀπ᾿ τά βαθειά νερά
καί νά μέ ἀποσπάσης
ἀπό τή λάσπη κι ἀπό τῆς ἀθλιότητας τό βοῦρκο,
ὥστε νά μή χαθῶ μπροστά στά μάτια τῆς φιλανθρωπίας σου,
κι ἐμπρός στά γεμάτα συμπόνια σπλάχνα
τῆς ἄπειρης σου ἀγαθότητας.
Ἀλλά νά ξεφύγω πρός ἐσένα τόν Θεόν μου,
γιά νά ἰδῶ τόν πλοῦτο τῆς βασιλείας σου,
νά θωρῶ ἀδιάκοπα τήν τερπνότητα τοῦ προσώπου σου,
καί νά αἰνῶ καί δοξάζω τό ἅγιο ὄνομά σου.
Ναί, Κύριε, ἐσύ πού κάνεις τά θαυμάσια,
σύ πού πλαταίνεις τήν καρδιά μου γιά νά σ᾿ ἀναλογίζεται,
ἐσένα θά δοξάζω.

Ἐσέ πού φωτίζεις τά νειάτα μου,
καί δέν παραβλέπεις τά γηρατειά μου,
ἀλλά κάνεις ὅλα τά κόκκαλά μου ν᾿ ἀγάλλωνται,
κι ἀνακαινίζεις σάν τοῦ ἀητοῦ τό ἄσπρο μου τό κεφάλι.
Διότι σέ σένα πρέπει κάθε δόξα,
τιμή καί προσκύνησις,
στόν Πατέρα, στόν Υἱό καί στό Ἅγιον Πνεῦμα,
πού εἶσθε μία θεότης, μιά βασιλεία, καί μιά δύναμις.
Σέ σένα πρέπει,
τόν μοναδικό,
τόν ὑπεράναρχο,
τόν ὑπερούσιο,
καί παντοδύναμο Δημιουργό τῶν πάντων,
πού λατρεύεσαι ὡς Τριάδα, Θεέ μου,
τώρα καί πάντα καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ

ΟΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΔ

Ἐγώ δέ, τό ἔργο τῶν χειρῶν σου,
θά σοῦ ἐξομολογηθῶ γεμᾶτος φόβο ἐνώπιόν σου:
«Δέν στηρίζω βέβαια τίς ἐλπίδες μου στά ὅπλα μου,
καί τό σπαθί μου δέν πρόκειται νά μέ σώση.
Ἀλλά ἡ δεξιά σου καί τό χέρι σου,
καί τοῦ προσώπου σου ὁ φωτισμός».

Ἀλλοιῶς, μποροῦσε νά μέ πιάση καί ἀπόγνωσις,
ἄν δέν ὑπῆρχες σύ πού μ᾿ ἔπλασες,
καί δέν ἐγκαταλείπεις ὅσους ἐλπίζουνε σέ σένα.

Γιατί σύ εἶσαι, Κύριε ὁ Θεός μας,
καλός, ἐπιεικής καί μακρόθυμος,
καί τά οἰκονομεῖς ὅλα ἀπό συμπόνια.

Ἐμεῖς πάλιν, ἔστω κι ἄν ἁμαρτήσαμε,
εἴμαστε ὅμως δικοί σου.
Ἀλλά καί ἄν δέν ἁμαρτήσωμε,
πάλιν δικοί σου εἴμαστε,
γιατί τό ξέρομε καλά, ὅτι μᾶς λογαριάζεις γιά δικούς σου.

Εἴμαστε ὅλοι σάν τό φύλλο,
διότι ματαιότης εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού ζῆ,
καί ἡ ζωή μας αὐτή ἐδῶ πάνω στή γῆ εἶναι κάπως σάν ἄνεμος.
Μήν ὀργίζεσαι ἐναντίον μας, ὅταν παθαίνωμε πτώσεις,
γιατ᾿ εἴμαστε σάν νήπια γιά σένα.
Ἐσύ γνωρίζεις τί πλάσματα εἴμαστε,
Κύριε ὁ Θεός μας.

Μήπως στό φύλλο, Κύριε καί Θεέ μας,
σύ ὁ ἀφάνταστα ἰσχυρός,
μήπως θέλει στό φύλλο, πού τό ἁρπάζει εὔκολα ὁ ἄνεμος,
νά δείξης πόσο εἶσαι κραταιός;

Μήπως θά κυνηγήσης τό ἄχρηστο σκουπίδι;

Μήπως τό σκυλί ἤ τόν ψύλλο θά τόν πᾶς στό δικαστήριο,
ἐσύ ὁ Βασιληᾶς, ὁ αἰώνιος, τοῦ Ἰσραήλ;

Ἀκούσαμε γιά τό ἔλεός σου, Κύριε,
ὅτι σύ δέν τόν ἔκαμες τό θάνατο,
οὔτε χαίρεις γιά τήν ἀπώλεια ἐκείνων πού πεθαίνουν.

Γ΄' αὐτό κάνουμε δέησι πρός ἐσένα,
ὥστε ἀφεαυτοῦ σου, νά μήν ἐπιτρέψης,
νά ἐπικρατήση αὐτό πού δέν ἔκαμες (ὁ θάνατος)
πάνω σ᾿ αὐτό πού ἔπλασες (στόν ἄνθρωπο).

Γιατί, ἄν δέν χαίρης γιά τήν καταστροφή μας,
τί σ᾿ ἐμποδίζει, Κύριε, Εσέ πού τά πάντα δύνασαι,
νά χαίρης πάντα γιά τή σωτηρία μας;

Ἄν θέλης, μπορεῖς νά μέ σώσης.
Ἐγώ ὅμως, ἔστω κι ἄν θελήσω,
δέν θά μπορέσω τόν ἑαυτό μου νά τόν σώσω.
Τόσο μεγάλο εἵναι τό μέγεθος τῆς ἀθλιότητάς μου.

Γιατί τό νά θέλω ἀπόκειται σέ μένα,
ὄχι ὅμως καί τό νά ἐκτελέσω κάτι.
Ἀλλά καί τό νά θέλω τό ἀγαθόν
δέν ἐξαρτᾶται ἀπό μένα, ἄν σύ δέν θέλης.

Οὔτε κι αὐτό πού θέλω τό μπορῶ,
ἐάν δέν μ᾿ ἐνισχύση ἡ δύναμι ἡ δική σου.

Μά καί αὐτό πού δύναμαι, μερικές φορές δέν τό θέλω,
ἄν δέν γίνεται κι ἐπί τῆς γῆς τό θέλημά σου,
ὅπως στόν οὐρανό.

Ἐκεῖνο δέ, πού τυχόν τό θέλω καί τό μπορῶ,
αὐτό δέν τό γνωρίζω, ἄν δέν μέ φωτίση ἡ σοφία σου.

Ἀλλά καί νά τὄξερα,
πότε ἁπλῶς τό θέλω καί πότε τό μπορῶ,
καί πάλιν ἡ σοφία μου στό τέλος βγαίνει ἀτελής καί ἀνεκπλήρωτη.

Ὅλα λοιπόν ἐναπόκεινται στή βούλησι τή δική σου,
καί δέν ὑπάρχει αὐτός,
πού θά ἀντισταθῆ στό θέλημά σου,
ὥ Δέσποτα τῶν ἁπάντων,
καί Κυρίαρχε κάθε σαρκός,
πού ὅλα ὅσα θέλεις τά κάνεις
καί τά πραγματοποιεῖς στόν οὐρανό, στή γῆ, στίς θάλασσες
καί σ᾿ ὅλες τίς ἀβύσσους.

Ἄς γίνη λοιπόν τό θέλημά σου καί σ᾿ ἐμᾶς,
πού μᾶς ἀποκαλοῦν μέ τ᾿ ὄνομά σου (Χριστιανούς).

Ἄς μήν καταστραφῆ τοῦτο τό πλάσμα σου,
πού τὄπλασες γιά τή δόξα σου.
«Γιατί, ποιός ἄνθρωπος, ἀπό γυναῖκα γεννημένος,
θά ζήση καί δέν θά ἰδῆ θάνατο;
Ποιός τήν ψυχή του ἀπό τοῦ ἅδη τά χέρια θά γλυτώση,
ἐάν σύ μόνος δέν τόν σώσης,
ὥ ζωή ἐσύ, πού ὅλους τούς ζωοποιεῖς,
καί μέσω τοῦ ὁποίου τά πάντα ἔλαβαν ζωή;

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!