Εἰς τὴν Ὑπερένδοξον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου Γέννησιν

ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

4. Τί λοιπὸν ὑπάρχει ἁγιώτερο ἀπὸ τὰ στόματα ποῦ μπόρεσαν νὰ ὑψώσουν πρὸς τὸ Θεὸ τέτοια φωνή; Τί εἶναι ἴσο με τὶς εὐχὲς ἐκεῖνες, ποῦ προσευχήθηκαν τόσο ἀποτελεσματικά; Ἀπὸ ποιὲς θυσίες δὲν εἶναι πιὸ ἀγαπητὲς αὐτὲς οἱ ψυχὲς στὸ Θεό; Ἀπὸ ποιὰ θυσιαστήρια δὲν εἶναι πιὸ ἱερές; Γιατὶ ἦταν ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴ τὴ ρίζα καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ νὰ λάβη τὸ πνευματικὸ σῶμα της: νὰ γεννηθῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ἦταν περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους οἰκεῖοι στὸ Θεὸ καὶ μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς.

Ἔπρεπε δηλαδὴ ἐκείνη ἡ ὁποία συνένωσε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ Θεό, διαλύοντας τὸ μῖσος ποὺ ὑπῆρχε μεταξύ τους, κι ἄνοιξε στὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων τὸ δρόμο γιὰ τὸν οὐρανό, γκρεμίζοντας τὸ διαχωριστικὸ τεῖχος, νὰ ἔρθη στὴ ζωὴ χρησιμοποιώντας τὶς κατάλληλες βάσεις καὶ ἀφετηρίες: Κι ἂν συνέβησαν τὰ ἴδια καὶ σὲ ἄλλους καὶ γεννήθηκαν σὰν καρπὸς προσευχῆς -εἴτε πρὶν ἀπὸ αὐτὴ εἴτε κατόπιν- εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Παρθένος δὲν εἶναι ἡ αἰτία μόνο σὲ ὅσους ᾖρθαν μετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἀλλὰ ἔχοντας ἀνοίξει τὸ θησαυρὸ τῶν χαρίτων γιὰ ὅλους, αὐτὴ εἶναι ἐκείνη στὴν ὁποία ἀναφέρονται καὶ στὴν ὁποία ὁδηγοῦν καὶ τὰ προηγούμενα.

Γιατὶ κι ὅ,τι καλὸ ὑπῆρχε πρίν, ἀπὸ ἐκεῖ προερχόταν: εἴτε ὅπως προέρχεται ἀπὸ τὸ σῶμα ἡ σκιά, παίρνοντας ἀπὸ αὐτὸ τὴ μορφὴ καὶ τὸ σχῆμα -ἐπειδὴ τὰ γεγονότα τῆς Παλαιᾶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο σχετίζονται πρὸς τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης- εἴτε γιατὶ ἡ Παρθένος ἦταν τὸ κοινὸ κόσμημα ὅλων καὶ πρὶν ἀκόμη ἔρθη στὴ ζωή, γιατὶ ὁ Θεὸς μὲ τὶς τιμὲς ποὺ ἔκανε στὸ γένος ἀπὸ μακριὰ τὴν μητέρα τοῦ κοσμοῦσε.

Ἑπομένως, δὲν συνέβησαν ὅλα αὐτὰ καθόλου -οὔτε κατὰ τὸ ἐλάχιστο- μὲ τὸν ἴδιο τρόπο σ᾿ ἐκείνους καὶ στὴν Πάναγνη, ἀλλὰ ὑπάρχει μεταξὺ τοὺς ἢ σχέση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴ σκιὰ καὶ στὴν ἀλήθεια, στὸ ἀποτύπωμα καὶ στὰ ἴδια τὰ πράγματα. Ὅπως ἀκριβῶς ὑπῆρχε καὶ στοὺς παλαιούς- πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο Θῦμα- αἷμα ποὺ καθάριζε τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα τόση διαφορὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὶς δυὸ θυσίες, ὅση εἶναι καὶ ἡ ὁμοιότης τους στὶς μορφὲς καὶ τὰ ὀνόματα.

Καὶ στὶς δυὸ προσφέρεται πράγματι θυσία μὲ αἷμα γιὰ ἄφεση ἁμαρτιῶν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει ἀκριβῶς καὶ ἐδῶ. Ἔτσι ἡ Παρθένος εἶναι καὶ τὸ μοναδικὸ ἀληθινὸ κατόρθωμα προσευχῆς ἁγίας -ποὺ δὲν εἶχε τίποτε τὸ ἀνεπιθύμητο- καὶ ἡ μόνη ποὺ ὑπῆρξε δῶρο τοῦ Θεοῦ ἄξιο καὶ γιὰ νὰ τὸ δώσῃ ὁ Θεὸς καὶ γιὰ νὰ τὸ λάβουν αὐτοὶ ποὺ τὸ ζήτησαν. Γιατὶ ὅ,τι εἶχε ἡ Παρθένος ταίριαζε καὶ στὸ χέρι ποὺ ἔδινε καὶ στὸ χέρι ποὺ λάβαινε.

Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο ἦταν ἑπόμενο στὴ γέννηση τῆς Πανάγνου νὰ μὴν μπορῇ τίποτε νὰ εἰσφέρῃ ἡ φύση, ἀλλὰ νὰ τὴν πραγματοποιήση ἐξ ὁλοκλήρου αὐτὸς ποὺ προσκλήθηκε. Ἦταν ἑπόμενο, ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴ φύση, νὰ δημιουργήση ὁ Θεὸς τὴ Μακαρία, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, κατὰ τρόπον ἄμεσο, ὅπως τὸν πρῶτο ἄνθρωπο. Ἐπειδὴ βέβαια πολὺ κανονικὰ καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν εἶναι πρῶτος ἄνθρωπος ἡ Παρθένος, αὐτὴ ποὺ πρώτη καὶ μόνη φανέρωσε τὴν ἀνθρώπινη φύση. Κι αὐτὸ ἔχει ὡς ἑξῆς:

5. Ἀνάμεσα στὰ πολλὰ δῶρα ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει ἤδη δώσει στοὺς ἀνθρώπους ἢ ἐπρόκειτο νὰ δώσῃ, σὰν βραβεῖα στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν τήρηση τῶν πρώτων, ἐκεῖνο ποὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἡ συγκεφαλαίωση ὅλων, εἶναι τὸ νὰ ἀγαπᾷ μὲ τρόπο καθαρὸ τὸ Θεό, τὸ νὰ ζῇ ἔλλογα, τὸ νὰ κυριαρχῇ τὰ πάθη του καὶ νὰ εἶναι σ᾿ αὐτὸν ἄγνωστη καὶ ἡ παραμικρὴ ἁμαρτία.

Τὴ δύναμη δὲ ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ζοῦμε κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ νὰ εἴμαστε ἀνώτεροι καὶ ἀπόλυτα καθαροὶ ἀπὸ κάθε κακία τὴν ἔβαλε ὁ Θεὸς μέσα μας τὴν ὥρα τῆς δημιουργίας, ὥστε στὴν ἀρχὴ μὲν νὰ ὑπερνικοῦμε τὴν ἁμαρτία ὄχι χωρὶς κόπους, ἀλλὰ μὲ ἀγῶνα, ἀφοῦ δὲ παρουσιάσουμε καὶ ἀξιοποιήσουμε μέχρι τέλους ὅλες τὶς δικές μας δυνατότητες, νὰ σταματοῦν τότε οἱ κόποι καὶ νὰ εἴμαστε ἀγαθοὶ καὶ νὰ μένουμε ἀναμάρτητοι χωρὶς ἀγῶνες, ἔχοντας ἐπιτύχει καὶ αὐτὴ τὴν ἀφθαρσία τοῦ σώματος.

Γιατὶ ἀλλοιῶς, τὸ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο δημιουργημένος, δὲν θὰ ἦταν βέβαια πρᾶγμα λογικό. Γιατί, ἂν τόσο πολὺ ἔκλινε πρὸς τὴν ἁμαρτία ἡ φύση μας, ὥστε μολονότι ἀγωνιζόμαστε μὲ ὅλα τὰ μέσα ἐναντίον της, νὰ μὴ μποροῦμε νὰ μείνουμε ἐντελῶς καθαροὶ ἀπὸ τὰ τραύματά της καὶ τὸ κακὸ ἦταν μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο μέσα μας ἀμετακίνητο, θὰ ἤμαστε πρὶν ἀπ᾿ ὅλα χειρότεροι κι ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ ἄλογα ζῷα, στὰ ὁποῖα δὲν ὑπάρχει τίποκε τὸ κακό.

Ἐξ ἄλλου θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ μὴν κατηγορήσουμε σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὸ Δημιουργό, τόσο ὡς μὴ ἐξ ὁλοκλήρου ἀγαθὸ καὶ ὡς αἴτιο κακῶν, ὅσο καὶ ὡς μὴ δικαιοκρίτη πάντοτε ἀφοῦ ζητεῖ ἀπὸ μᾶς αὐτὰ ποὺ δὲν κατέθεσε στὴ φύση μας καὶ κρίνοντάς μας ἀπαιτεῖ ἀνταπόδοση γιὰ ὅλες τὶς ἁμαρτίες, μολονότι ὁ ἴδιος δὲν ὤπλισε τὸν ἄνθρωπο ἐναντίον ὅλων.

Ἂν πάλι μας εἶχε συνδέσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ τὶς καλὲς πράξεις, ἔτσι ὥστε νὰ εἴμαστε ἀγαθοὶ χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουμε ἀγωνισθῆ στὸ παραμικρό, θὰ ἦταν ἀσφαλῶς ἀδύνατο νὰ ἤμαστε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀληθινὰ ἀγαθοί, ἀφοῦ δὲν θὰ εἴχαμε τρέξει οἱ ἴδιοι με τὴ θέλησή μας πρὸς τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἀλλὰ θὰ εἴχαμε παρασυρθῆ καὶ ὑποστῇ μᾶλλον παρὰ ἐνεργήσει τὸ ἀγαθό.

Ἔπειτα πῶς θὰ χρησιμοποιούσαμε τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, τὴν ὁποία ἐλάβαμε γιὰ νὰ διαφέρουμε ἀπὸ τὰ ζῷα, ποὺ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὰ φυσικὰ ἔνστικτα καὶ βαδίζοντας, μόνοι οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὴ θέλησή μας νὰ ἔχουμε τὴν ἐλευθερία σὰν ἀφορμὴ ἐπαίνων καὶ στεφάνων;

Ἐξ ἄλλου οὔτε πρὸς τὸ Θεὸ οὔτε πρὸς τὶς χάριτες μὲ τὶς ὁποῖες αὐτὸς προίκισε τὴν ἀνθρώπινη φύση θὰ ταίριαζε τὸ νὰ μὴν καταπαύουν κάποτε οἱ ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀρετή, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ ἀφεθῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ παλεύῃ ἀτέλειωτα, νὰ μὴ γνωρίζῃ δηλαδὴ ποτὲ κανένα τέρμα στοὺς ἀγῶνες. Γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση τίποτε δὲν θὰ ἦταν ἀθλιώτερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ κάθετι ἄλλο ἔχει τὸ σκοπὸ στὸν ὁποῖον ὁδηγεῖται καὶ τὸ τέρμα στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ καταλήξη.

Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἐναπέθεσε στὴ φύση μας δύναμη γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση κάθε ἁμαρτίας κι ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ μετατρέψουμε ἐμεῖς τὴ δύναμη σὲ ἐνέργεια. Καὶ τότε, ἀφοῦ μὲ τὴ χρησιμοποίηση τῶν δικῶν μας μέσων θὰ γινόμαστε μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ ἀγαθοί, θὰ πρόσθετε ὁ Θεὸς ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτόν, θὰ ὁλοκλήρωνε ἔτσι μέσα μας τὸν ἀγαθὸ ἄνθρωπο καὶ θὰ κατέπαυαν οἱ ἀγῶνες καὶ ἡ σπουδή.

Γιατὶ σὲ τί ἄλλο χρειαζόμαστε τοὺς ἀγῶνες παρὰ στὸ νὰ προφυλαγώμαστε, ὄσo ἡ ἀρετὴ εἶναι ἀκόμη μέσα μας ἀτελής, ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ νὰ μὴ στεκώμαστε πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ποῦ βρίσκονται ἀπέναντί μας; Ἐνῷ τότε, ὅταν ὁ Θεός, τὸ τελειότατο ἀγαθό, γίνῃ ἐξ ὁλοκλήρου κύριος τῶν ἐπιθυμιῶν μας καὶ δὲν ἀφήση μέσα μας τίποτε ποὺ νὰ μὴν τὸ γεμίση ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, δὲν θὰ ὑπάρχη κανένας κίνδυνος καὶ καμμιὰ -οὔτε ἡ παραμικρή- πρὸς τὴν ἁμαρτία μέσα μας ροπή.

Κατ᾿ αὐτὸν τὸν τόσο μεγαλειώδη τρόπο ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως, ἐνῷ τόσο καλὴ ἔλαβαν τὴ φύση ἀπὸ τὸ πλαστουργὸ ἐκεῖνο χέρι, καὶ τόσο καλύτερη θὰ τὴ λάβαιναν, ἂν ἔμεναν πιστοὶ στὶς πρῶτες δωρεές, τόσο πολύ τη διέστρεψαν, ὥστε οὔτε αὐτὰ ποὺ εἶχαν διαχειρίσθηκαν καὶ οὔτε χρησιμοποίησαν ὅπως ἔπρεπε οὔτε, πολὺ περισσότερο, μπόρεσαν νὰ πετύχουν τὰ δεύτερα καὶ πολὺ ἀνώτερα, ἐκεῖνα ποὺ θὰ λάβαιναν ἂν ἀποδεικνύονταν καλοὶ οἰκονόμοι τῶν πρώτων.

Καὶ ἡ δύναμη βέβαια κατὰ τῆς ἁμαρτίας ὑπῆρχε στὴ φύση καὶ βρισκόταν μέσα σὲ ὅλους, κανεὶς ὅμως δὲν τὴ μετέτρεπε σὲ ἔργο, οὔτε ὑπῆρξε κανεὶς ποὺ νὰ ἔζησε χωρὶς νὰ ἁμαρτήση. Ἀλλ᾿ ἡ ἀρρώστια ξεκινώντας ἀπὸ τὸν πρῶτο ἄνθρωπο καὶ προχωρώντας διὰ μέσου ὅλων κυριάρχησε σὲ ὅλους.

Ἔμοιαζε ἔτσι νὰ εἶναι φύση μας τὸ κακό. Καὶ ἡ φυσικὴ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔμενε κρυμμένη κι ἦταν μέσα στὰ ἀναρίθμητα ἀνθρώπινα σώματα ὁ ἄνθρωπος ἀφανής. Γιατὶ ὅλοι ἔκαναν χρήση τῶν πιὸ κακῶν τάσεων τῆς ψυχῆς καὶ τὸ ἀγαθὸ ποὺ ὑπῆρχε μέσα τῆς δὲν φαινόταν πουθενά, ἀφοῦ κανεὶς δὲν ζοῦσε σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο.