ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

H γενική διαφθορά μαζί με την υλική πρόοδο πού τη γεννά, θα είναι τό προαγγελτικό σημάδι τού τέλους τού κόσμου καί της φοβερής Κρίσεως τών ανθρώπων από τον Χριστό. Τότε δεν θα κυριαρχεί η διαφθορά με τή στενή μόνο έννοια της λέξεως, δηλαδή αυτή της φιληδονίας καί της ακολασίας.
Ή διαφθορά θα είναι πλατιά, θα απλώνεται σ’ όλα τά πεδία καί σ’ όλες τίς εκφάνσεις της ζωής της ανθρωπότητας κατά τά τελευταία χρόνια της παρουσίας της πάνω στη γή. Τότε «οι άνθρωποι», λέει ό απόστολος Παύλος, «θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στούς γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί τού καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό. Θ’ αγαπούν πιο πολύ τίς ηδονές παρά τόν Θεό. Θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά θα έχουν αρνηθεί τή δύναμή της μέ τίς πράξεις τους».

Ή αμαρτία θα φτάσει στο αποκορύφωμα της. Καί μολονότι θα είναι φοβερή, μολονότι θα κυριαρχεί ολοκληρωτικά, θα έχει τό προσωπείο της ευσέβειας. Αλλά ποιος θα μπορεί τότε να αντιληφτεί ότι εκείνη ή ευσέβεια θα έχει χάσει όλη την ουσία της, όλη τή δύναμή της;

Ή ουσία καί ή δύναμη της ευσέβειας είχαν χαθεί καί από τή θρησκεία των Ιουδαίων στα χρόνια του Χριστού, πράγμα πού δεν μπορούσε να τό καταλάβει ό λαός, πράγμα πού δεν μπορούσαν να τό καταλάβουν ούτε οι γραμματείς καί οι Λευίτες καί οι αρχιερείς των Ιουδαίων, αν καί κόμπαζαν γιά τή σοφία τους. Αυτή ή σοφία, ωστόσο, δεν βασιζόταν παρά στήν επιφανειακή γνώση τού θείου νόμου, στο «γράμμα» του, πού «οδηγεί στον θάνατο». Ή ζωή τους ήταν αντίθετη στις εντολές τού Θεού. Καί μια τέτοια ζωή θανατώνει την πίστη.

Ή ανθρωπότητα δεν θα αισθάνεται τή δεινή ηθική καί πνευματική της κατάσταση. Απεναντίας, τυφλωμένη καθώς θα είναι, θα καυχιέται γιά την πρόοδό της, την επίγεια καί πρόσκαιρη υλική πρόοδο, έχοντας απορρίψει την πνευματική πρόοδο στη χριστιανική ζωή καί σε ότι έχει σχέση μέ τόν Θεό καί την αιωνιότητα.
Όταν, λοιπόν, ό κόσμος θα διακηρύσσει καί θα εκθειάζει την ανάπτυξή του, την ευημερία του, την αδιατάρακτη ειρήνη καί ασφάλειά του, «τότε θα έρθει ξαφνικά πάνω τους ή καταστροφή». Τότε θα έρθει ξαφνικά τό τέλος του κόσμου, τό τέλος πού αυτός καθόλου δεν θα τό περιμένει, ζώντας μέσα στο σκοτάδι του, μέσα στο μεθύσι της επίγειας προόδου του. «Ή ημέρα τού Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης μέσα στη νύχτα», εξαιτίας της τυφλώσεως τού κόσμου. Δείχνοντας αυτή την τύφλωση, ό Κύριος ονόμασε τόν καιρό της ελεύσεως Του «νύχτα».

Γιατί, άλλωστε, να επιτρέψει ό Θεός τή συνέχιση της υπάρξεως αυτού τού κόσμου, όταν ό άνθρωπος αρνείται τον σκοπό γιά τόν οποίο Εκείνος τόν τοποθέτησε στη γη καί επιλέγει αυθαίρετα έναν σκοπό μάταιο; Σύμφωνα μέ τόν μάταιο αυτό σκοπό, κατά τή σύντομη επίγεια ζωή του ό άνθρωπος δεν καταπιάνεται μέ την αιωνιότητα.
Δεν αφιερώνει τίς ψυχικές καί σωματικές του δυνάμεις στην προετοιμασία του γιά την αιωνιότητα, αλλά τίς προσφέρει θυσία σ’ ένα άπιαστο όνειρο, τίς σπαταλά γιά την επίτευξη της μέγιστης δυνατής υλικής ευημερίας καί μακαριότητας στη γή, σε τούτο τό ξενοδοχείο, σε τούτη τή φυλακή μας, λες καί πρόκειται γιά τόπο αιώνιας διαμονής. Αυτό τό όνειρο ξεγελά πικρά όσους τό εμπιστεύονται. Τούς φέρεται σάν απάνθρωπος τύραννος, σάν μοχθηρός δαίμονας. Μα είναι δαίμονας! Δεν υπάρχει τίποτα πιο κακό, τίποτα πιο ύπουλο, τίποτα πιο απατηλό. Είναι ό εμπαιγμός τού άνθρωπου από τά πεσμένα πονηρά πνεύματα.

Τό ολέθριο όνειρο, ένώ κολακεύει τούς ανθρώπους σ’ όλο τόν δρόμο της επίγειας ζωής τους, τούς προδίδει στο τέλος του. Τούς παραδίδει στήν πραγματικότητα, αφήνοντας τους μόνους καί γυμνούς. Οι άνθρωποι μπαίνουν στήν αιωνιότητα εντελώς απροετοίμαστοι, εντελώς απληροφόρητοι, ή μάλλον -ακόμα χειρότερα— έχοντας ενστερνιστεί από τή γή μια διάθεση εχθρική προς τά πνευματικά αγαθά καί τή μακαριότητα της αιωνιότητας. Πού θα βρεθούν μετά τό τέλος των αιώνων τέτοια ζιζάνια; Πού αλλού, παρά στήν άβυσσο τού άδη; Εκεί θα κρυφτούν από τά βλέμματα της οικουμένης.

Οι μοναχοί της Μονής Σολοφκί διασώζουν μιαν απάντηση τού οσίου Ζωσιμά(Ό όσιος Ζωσιμάς (’17 Απριλίου 1478) ίδρυσε την περίφημη Μονή Σολοφκί σ’ ένα από τά ομώνυμα νησιά της Λευκής Θάλασσας.) στούς μαθητές του, πού τόν ρώτησαν πώς θ’ αναγνωρίσουν τόν Αντίχριστο, όταν αυτός έρθει: «Όταν ακούσετε ότι ό Χριστός ήρθε στη γή, να ξέρετε ότι αυτός θα είναι ό Αντίχριστος».
Πολύ ακριβής απάντηση! Ό κόσμος δεν θ’ αναγνωρίσει τόν Αντίχριστο. Θα τόν δεχθεί ώς Χριστό, θα τόν ανακηρύξει Χριστό. Επομένως, όταν διαδοθεί καί εδραιωθεί ή φήμη γιά έλευση του Χριστού στη γή, αυτή θα είναι μια ασφαλής ένδειξη ότι ό Αντίχριστος εμφανίστηκε καί μέ παραχώρηση τού Θεού άρχισε τό προκαθορισμένο έργο του.

Ή απάντηση τού οσίου Ζωσιμά βασίζεται στα λόγια τού ίδιου τού Κυρίου. Ό Σωτήρας του κόσμου, ενημερώνοντας τούς μαθητές Του γιά τά προαγγελτικά σημάδια της δευτέρας παρουσίας Του, είπε: «Τότε, αν κάποιος σάς πει, “Να, εδώ είναι ό Χριστός” ή “Να, εκεί είναι”, μην τόν πιστέψετε…

’Αν σάς πουν, “Νατος, είναι στήν έρημο”, μην πάτε- κι αν σάς πουν, “Νάτος, εκεί είναι κρυμμένος”, μην τούς πιστέψετε. Γιατί ό Υιός τού Ανθρώπου θα έρθει τόσο φανερά, όπως ή αστραπή πού βγαίνει στήν Ανατολή καί φαίνεται ώς τή δύση».

Δεν πρέπει καί δεν θα είναι δυνατό να μεταδώσουν οι άνθρωποι ό ένας στον άλλο την είδηση γιά την έλευση τού Υιού τού Θεού. Θα εμφανιστεί ξαφνικά, θα εμφανιστεί σ’ όλους τούς ανθρώπους καί σ’ όλη τή γή ταυτόχρονα, όπως ταιριάζει στήν παντοδυναμία Του. Ή αντίρρηση των επιστημόνων ότι δεν είναι δυνατό να εμφανιστεί ό Κύριος μπροστά σ’ όλη την ανθρωπότητα ταυτόχρονα, λόγω του σφαιρικού σχήματος της γης, είναι εντελώς αβάσιμη.

Αν ό παντοδύναμος Θεός δημιούργησε καί τή γή καί τό σύμπαν ολόκληρο από τό μηδέν, μόνο μέ τό παντοδύναμο καί πάνσοφο πρόσταγμά Του, χωρίς να χρειαστεί πρωτύτερα σύσκεψη μέ τούς επιστήμονες, τότε είναι δυνατό να μην μπορεί, με την ίδια παντοδυναμία καί πανσοφία Του, να εμφανιστεί ταυτόχρονα μπροστά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, έστω κι αν ό τρόπος με τόν οποίο θα τό κάνει είναι καί πρέπει να είναι ακατανόητος σ’ όλους τούς επιστήμονες της γης; «Θα έρθει ό Κύριος από τόν ουρανό», λέει ό όσιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, «μέ τόν τρόπο πού Τόν είδαν οι άγιοι απόστολοι να πορεύεται στον ουρανό, Θεός τέλειος καί άνθρωπος τέλειος, μέ δόξα καί δύναμη… Κανείς, λοιπόν, να μην αναμένει τόν Κύριο από τή γή, άλλά από τόν ουρανό, όπως ό Ίδιος μάς τό βεβαίωσε».

Ό Κύριος έκλεισε τή διδαχή Του γιά τό τέλος τού κόσμου καί τή δευτέρα παρουσία Του μέ την ακόλουθη νουθεσία: «Προσέχετε καλά τόν εαυτό σας! Μην παραδοθείτε στήν κραιπάλη καί στη μέθη καί στις βιοτικές μέριμνες, καί σάς αιφνιδιάσει ή ημέρα εκείνη. Γιατί θα έρθει σάν την παγίδα σε όλους τούς κατοίκους της γης». Μ’ αυτά τά λόγια τού Κυρίου, μ’ αυτή την υποθήκη Του, μ’ αυτή τή συμβουλή Του, μ’ αυτή την εντολή Του, απαγορεύονται ή σαρκική ζωή καί ή έλλειψη μέτρου στις επίγειες ασχολίες, γιατί αυτές μεταβάλλουν τόν άνθρωπο από πνευματικό σε σαρκικό, τόν κάνουν να ξεχνά την αιωνιότητα καί τόν Θεό, τόν ρίχνουν σ’ όλες τίς αμαρτίες.
Σε μια καρδιά πού δεν περιφρουρείται καί δεν σφραγίζεται μέ τή μνήμη καί τόν φόβο τού Θεού, εύκολα μπαίνουν όλα τά πάθη. Αυτά τή σκοτίζουν καί την οδηγούν στήν άγνοια τού Θεού. Γιά τούς ανθρώπους πού ζουν σαρκικά, γιά τούς ανθρώπους πού έχουν μεθύσει καί σκοτιστεί από την αμαρτία, ή ήμερα της ελεύσεως τού Κυρίου θα έρθει σάν παγίδα. Σ’ αυτή την παγίδα θα κλειστεί όλη ή ανθρωπότητα. Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει, κανείς δεν θα μπορέσει να ξεγλιστρήσει.

Γνωρίζοντάς τα όλα αυτά, ας ζούμε μέ διαρκή νίψη. Προστρέχοντας στον Θεό μέ προσευχή αδιάλειπτη, μέ συντριβή καί δάκρυα, αποκτώντας καί διατηρώντας μέσα μας τή βασιλεία τού Θεού μέ την επιτέλεση τού θελήματος Του, θα μπορέσουμε, μέ τή θεία χάρη καί δύναμη, ν’ απαλλαγούμε από τά δεσμά της αμαρτίας καί να ξεφύγουμε από τις παγίδες τού κοσμοκράτορα διαβόλου. Έτσι, μέ την καλή ελπίδα καί την πνευματική πληροφορία ότι θα βρούμε έλεος καί σωτηρία, θα μπορέσουμε να σταθούμε μπροστά στον αδέκαστο Κριτή, πού ή απόφασή Του θα καθορίσει τή θέση μας στήν αιωνιότητα. Αμήν.

ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΥ
«Ακόμα πιο δύσκολη θα κάνει τότε τη θεάρεστη ζωή και η γενική αποστασία.

Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί. Ωστόσο, θα καταδιώκουν τούς αληθινούς χριστιανούς και θα τους επιβουλεύονται ακατάπαυστα, βάζοντας αναρίθμητα εμπόδια στην καλή τους επιθυμία να υπηρετούν τον Κύριο και να σωθούν, όπως επισημαίνει ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. (Έπιστολή 67)

Θα κάνουν πολλά εναντίον των δούλων του Θεού. Θα χρησιμοποιήσουν και τη βία της εξουσίας και τη συκοφαντία και τις καλοστημένες σκευωρίες και τις πολύμορφες απάτες και τους σκληρούς διωγμούς..»

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ἡ ἀποστασία τοῦ νέου Ἰσραήλ ἀπό τόν Σωτήρα στούς ἔσχατους χρόνους θά εἶναι μεγάλη.Τόσο ἐκτεταμένη θά εἶναι ἡ ἀποστασία καί τόσο «θά πληθύνει ἡ κακία» ἐξαιτίας της, ὥστε «ἡ Ἀγάπη τῶν περισσοτέρων θά ψυχρανθεῖ».

Ή αποστασία τού νέου Ισραήλ από τόν Σωτήρα στούς έσχατους χρόνους θα είναι μεγάλη. Σύμφωνα μέ την αποστολική πρόρρηση, πρώτα θα γίνει ή αποστασία καί έπειτα, ώς συνέπεια καί καρπός της, ή εμφάνιση «τού ανθρώπου της αμαρτίας, του υιού της απώλειας» ό όποιος θα έχει τό θράσος να παραστήσει τόν αναμενόμενο Μεσσία καί θα ζητήσει να τόν προσκυνήσουν σάν θεό. Καί θα τόν προσκυνήσουν όσοι θα έχουν προετοιμάσει τόν εαυτό τους γιά την υποδοχή του Αντίχριστου μέ τή φανερή ή μυστική αποστασία από τόν Χριστό.
Τόσο εκτεταμένη θα είναι ή αποστασία καί τόσο «θα πληθύνει ή κακία» εξαιτίας της, ώστε «ή Αγάπη των περισσοτέρων θα ψυχρανθεί». Αυτό σημαίνει: Τά σκάνδαλα καί τά παραδείγματα της αμαρτίας θα αυξηθούν τόσο, ώστε θα ελκύσουν στήν αμαρτωλή ζωή αναρίθμητους ανθρώπους. Ή πίστη στον Χριστό θα έχει περιοριστεί σε ελάχιστους, όπως προείπε ό ίδιος ό Κύριος: «Όταν έρθει ό Υιός τού Ανθρώπου, θα βρει άραγε πιστούς στη γή;».
Οι πρόσκαιρες επίγειες ασχολίες και άπολαύσεις θα έχουν απορροφήσει ολοκληρωτικά την ανθρωπότητα. «Όπως έγινε τόν καιρό του Νώε», λέει τό Ευαγγέλιο, «έτσι θα γίνει καί τόν καιρό της ελεύσεως τού Υιού του Ανθρώπου. Τότε άνδρες καί γυναίκες έτρωγαν καί έπιναν, παντρεύονταν καί πάντρευαν, ως την ημέρα πού ό Νώε μπήκε στήν κιβωτό. Ύστερα ήρθε ό κατακλυσμός καί τούς αφάνισε όλους. Τό ίδιο έγινε καί τόν καιρό του Λώτ. Έτρωγαν καί έπιναν, αγόραζαν καί πουλούσαν, φύτευαν καί έχτιζαν. Την ημέρα, όμως, πού βγήκε ό Λώτ από τά Σόδομα, έβρεξε φωτιά καί θειάφι από τόν ουρανό καί τούς αφάνισε όλους».

Ή μεγάλη επίγεια πρόοδος καί οι εκτεταμένες επιχειρηματικές δραστηριότητες, πού είναι ολοφάνερες καί αντιληπτές άπ’ όλους, προβάλλονται από τόν Λόγο του Θεού ως σημείο τών έσχατων χρόνων καί ως απόδειξη της κορυφώσεως της άμαρτωλότητάς τών ανθρώπων. Ή άμαρτωλότητά αυτή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αφανής καί δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή.
Ό άνθρωπος σχεδόν ποτέ δεν θέλει να δείξει ότι άκολουθεί τό κακό, έστω κι αν έχει βυθιστεί μέσα σ’ αυτό. Πάντοτε προσπαθεί να φαίνεται ενάρετος. Καί μάλιστα, όσο περισσότερο αντιστρατεύεται τόν θείο νόμο, τόσο πιο επίμονα επιδιώκει να παριστάνει τόν δίκαιο μπροστά στούς ανθρώπους, τόσο πιο ασύστολα υποκρίνεται, τόσο πιο αναίσχυντα διακηρύσσει την τελειότητα καί την αρετή του.
Ή προσήλωση στήν ύλη καί την καλοπέραση εύκολα μπορεί να κυριέψει ολοκληρωτικά τόν νου καί την καρδιά του ανθρώπου, απορροφώντας όλο του τόν χρόνο καί όλες του τίς δυνάμεις. Λόγω της πτώσεώς του, από τα νιάτα του «ή ψυχή του κολλάει στη γή», αντί ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. Αυτή ή προσήλωση τόν αποσπά από τόν λόγο του Θεού, από τή σκέψη του θανάτου καί της αιωνιότητας, από την πίστη στον Θεό καί τή γνώση του Θεού, οδηγώντας τον στον αιώνιο θάνατο.
Τό Άγιο Πνεύμα διακηρύσσει εμφαντικά: «”Αν κάποιος αγαπά τόν κόσμο», δηλαδή την επίγεια ζωή με την ευημερία καί τίς απολαύσεις της, «δεν έχει μέσα του την Αγάπη προς τόν Πατέρα». «Ή αγάπη προς τόν αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα εναντίον τού Θεού.

Όποιος, λοιπόν, θέλει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού». «Δεν μπορείτε να είστε δούλοι καί του Θεού καί του μαμωνά», δηλαδή της επίγειας προόδου καί ευημερίας. Ή διακονία του μαμωνά, ιδίως όταν σ’ αυτήν αφιερώνονται όλες οι δυνάμεις της ψυχής, είναι αποστασία από τόν Θεό καί αναμφισβήτητη απόδειξη βαριάς άμαρτωλότητάς.
Όπως ό παλαιός Ισραήλ θυσίασε την πνευματική αξία, πού του υποσχέθηκε ό Λυτρωτής, γιά χάρη της επίγειας αξίας καί προκοπής του, έτσι καί ό νέος Ισραήλ απορρίπτει την πνευματική αξία, πού του χαρίστηκε ήδη από τόν Λυτρωτή, γιά χάρη της επίγειας προόδου καί ευημερίας, καί προτιμά τή μεταπτωτική ψευδώνυμη λογική του από την άγιοπνευματική σοφία. Όπως ό παλαιός Ισραήλ πλανήθηκε από τό όνειρο της μεγαλύτερης δυνατής επίγειας προόδου, έτσι καί ό νέος Ισραήλ πλανήθηκε από ένα παρόμοιο όνειρο.
Πρόσκαιρα καί μόνιμα δεινά βρήκαν τόν παλαιό Ισραήλ γιά την απόρριψη του Λυτρωτή. Αυτά τά δεινά είναι μια άχνη προεικόνιση των φοβερών δεινών πού θα αποτελέσουν την τιμωρία του νέου Ισραήλ γιά την ανομία του.

Ναι, δεν θ’ αποφύγουμε την τιμωρία αυτή, τιμωρία αυστηρή, τιμωρία πρόσκαιρη καί αιώνια. «Πώς θα την αποφύγουμε», λέει ό απόστολος, «παραμελώντας μια τόσο σπουδαία σωτηρία; Τή σωτηρία αυτή, πού άρχισε να την κηρύσσει ό Κύριος, μάς τή βεβαίωσαν όσοι άκουσαν τόν λόγο Του. Καί ό Θεός πρόσθεσε τή μαρτυρία Του γι’ αυτήν μέ κάθε λογής θαυματουργικές ενέργειες καί μέ τίς διάφορες δωρεές τών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα μέ τό θέλημά Του».
Καί τί να κάνουμε, θα ρωτήσετε, γιά να μην αποκοπούμε από τόν Λυτρωτή καί να μη βρεθούμε κάτω από την οργή τού Θεού; Ό απόστολος άπαντά: «Πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σ’ εκείνα πού ακούσαμε (μέ τό κήρυγμα), γιά να μην ξεστρατίσουμε ποτέ».
Αυτό σημαίνει: Οφείλουμε να κατευθύνουμε τή ζωή μας μέ ιδιαίτερη προσοχή στήν Καινή Διαθήκη, δηλαδή στη νέα συμφωνία πού ευδόκησε να συνάψει ό Θεός μ’ εμάς. Κατά τή νέα αυτή συμφωνία, ό Θεός μάς γνωστοποιεί τό πανάγιο καί τέλειο θέλημά Του στο Ευαγγέλιο, μάς ενώνει μαζί Του μέ τά θεία Μυστήρια καί επιβραβεύει μέ την αισθητή δωρεά του Αγίου Πνεύματος όσους από μάς αναδεικνύονται παιδιά της βασιλείας Του.
Άς θυμόμαστε τόν θάνατο καί την κρίση τού Θεού, στήν οποία θα υποβληθούμε αμέσως μετά τόν χωρισμό μας από τό σώμα. ’Άς θυμόμαστε την αιώνια μακαριότητα ή την αιώνια δυστυχία πού μάς περιμένει, ανάλογα μέ την κρίση του Θεού. Μέ τή διαρκή μνήμη τού θανάτου, της θείας κρίσεως καί της αιωνιότητας, ή στάση της καρδιάς απέναντι στήν επίγεια ζωή αλλάζει. Ό άνθρωπος άρχίζει να βλέπει τόν εαυτό του σάν ταξιδιώτη πάνω στη γή. Τά επίγεια πράγματα τά αντιμετωπίζει μέ όλο καί μεγαλύτερη αδιαφορία.
Όλη του ή προσοχή στρέφεται στήν εκμάθηση καί την εκπλήρωση των ευαγγελικών εντολών. Όπως ό οδοιπόρος πού, βαδίζοντας μια σκοτεινή νύχτα μέσα σε πυκνό δάσος, χάνει τόν δρόμο του καί προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό του μέ τόν ήχο της καμπάνας ή της σάλπιγγας, έτσι καί ό αληθινός χριστιανός μέ την προσοχή στη διδαχή του Χριστού παίρνει δύναμη γιά να βγει από τή σκοτεινή περιοχή της ψευδώνυμης σκέψεως, πού γεννιέται καί τρέφεται από τή σαρκική ζωή.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ

ΟI ΑΝΘΡΩΠΟΙ έχασαν την ευλάβεια καί τον σεβασμό προς καθετί το ιερό, καθώς επίσης καί την ταπείνωση, που κάνει τόν άνθρωπο να αισθάνεται ανάξιος όχι μόνο να επιτελεί αλλά καί να βλέπει απλώς θαύματα. Έτσι, σήμερα διψούν γιά θαύματα όσο ποτέ άλλοτε. Μεθυσμένοι από την υπερηφάνεια, την αυτοπεποίθηση καί την άγνοια, τρέχουν απρόσεκτα, απερίσκεπτα καί παράτολμα σε καθετί τό θαυματουργικό.
Δεν αρνούνται, μάλιστα, να λάβουν μέρος καί οι ίδιοι στην επιτέλεση θαυμάτων τό αποφασίζουν χωρίς σκέψη. Αυτή η τάση είναι επικίνδυνη περισσότερο από ποτέ. Γιατί πλησιάζουμε σταδιακά στήν εποχή πού θ’ αρχίσουν να γίνονται πολυάριθμα καί εκπληκτικά θαύματα, θαύματα πού θα πλανήσουν καί θα σύρουν στην απώλεια τούς σαρκικούς ανθρώπους.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΤΑΣΗ....

Η σύγχρονή μας «χριστιανική»κοινωνία έχει μια παράξενη τάση: Να ψάχνη για θαύματα και να κάνη θαύματα!

Την τάση αυτή δεν πρέπει να την αφήσωμε να περάση απαρατήρητη. Με κανένα τρόπο. Και για πολλούς λόγους. Και ιδιαίτερα, γιατί την τάση αυτή, την τάση που έχουν πολλοί να θέλουν να κάνουν θαύματα και να ψάχνουν για θαύματα, οι άγιοι πατέρες μας την καταδικάζουν πολύ αυστηρά. Και την καταδικάζουν, επειδή κάτω από το «ευσεβές» κάλυμμα της τάση αυτής κρύβεται η φιλαυτία. Και είναι πολύ φοβερό να μπορή η φιλαυτία να κρύβεται στην ψυχή. Γιατί τότε δεσπόζει σ’ αυτήν ανενόχλητα. Και την διαλύει.
Ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα εξής:
Ο Κύριος είναι πάντοτε κοντά μας, έτοιμος να βοηθήση τους εκλεκτούς Του. Μα ποτέ και σε τίποτε δεν δείχνει φανερά την δύναμή Του, αν δεν υπάρχη σοβαρός λόγος. Και αυτό για να μη καταντήσωμε να παρανοήσωμε την βοήθειά Του. Γιατί τότε θα μας βγη σε κακό. Και ενεργεί έτσι από την φροντίδα Του για τους εκλεκτούς Του. Επειδή θέλει να τους δείξη, ότι ούτε στιγμή δεν παύει να φροντίζει γι’ αυτούς, έστω κι αν δεν γίνεται αντιληπτός.

Τους αφήνει, λοιπόν, ο,τιδήποτε κι αν τους συμβή, να κάμουν ένα αγώνα• ο καθένας ανάλογα με την δύναμή του• κοπιάζοντας στην προσευχή. Και μόνο, να κάτι είναι τόσο πολύ δύσκολο, ώστε να τους καταβάλη, (όταν δηλαδή φανούν ανίκανοι να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους, όταν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, επειδή η φύση τους δεν είναι άξια για τέτοιο αγώνισμα), τότε τον αγώνα τον τελειώνει Εκείνος με την μεγάλη Του δύναμη.
Τότε τους βοηθεί. Με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει. Και στο μέτρο που είναι άξιοι.

Και τους βοηθεί, μέχρι που να δυναμώσουν οι ίδιοι, και να μπορούν πια να ξεπερνούν τις δοκιμασίες τους μόνοι τους. Τους βοηθεί να λύσουν το δύσλυτο γι’ αυτούς πρόβλημα των δοκιμασιών τους με την γνώση, που τους χαρίζει.
Και η γνώση αυτή, και μόνο που την σκέπτονται, τους ξυπνάει σε προσευχή που τους ωφελεί κι από τις δύο πλευρές. Και όταν υπάρχη λόγος, να φανερωθή η εργασία τους και να έλθη η υπόθεση αυτή σε γνώση πολλών, και τότε, ο Θεός αναγκάζεται και το κάνει. Και ο τρόπος, που ακολουθεί, είναι σοφώτατος. Και αντέχει και στην ανάγκη και στην φτώχεια. Γιατί δεν ενεργεί ποτέ ανόητα.
Όποιος, χωρίς τίποτε να τον αναγκάζει, προχωρεί τολμηρά (ή επιθυμώντας τα θαύματα, παρακαλεί τον Θεό να γίνουν «δυνάμεις» δια των χειρών του), είναι φανερό, ότι πειράζεται στον λογισμό του από τον διάβολο, που προσπαθεί να γελοιοποιήση τα πάντα• ότι είναι υπερήφανος και ότι εσωτερικά, κατά βάθος, είναι άρρωστος. Την βοήθεια του Θεού πρέπει να την ζητούμε μόνο σε ώρα δοκιμασίας.
Όταν δεν υπάρχει λόγος, είναι επικίνδυνο σε μας να πειράζωμε τον Θεό.

Οι αληθινά άγιοι άνθρωποι, όχι μόνο δεν τα επιθυμούν αυτά, αλλά και όταν τους τα δίδη από μόνος Του ο Θεός, στενοχωριούνται και δυσαρεστούνται. Και δεν τα θέλουν αυτά τα χαρίσματα. Όχι μόνο γιατί είναι δυνατό να γίνουν γνωστά στους ανθρώπους. Δεν τα θέλουν• έστω κι αν πρόκειται να μείνουν χωρίς καμμιά δημοσιότητα. Δεν τα θέλουν αυτά καθ’ εαυτά*.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΜΟΝΗ

Γίνεται λοιπόν φανερό, γιατί οι άγιοι πατέρες Σισώης, Ποιμήν και άλλοι, ενώ είχαν σε πλούσιο βαθμό το χάρισμα των ιαμάτων, έκαναν ό,τι μπορούσαν να το κρύψουν. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ήξεραν, πως είναι εύκολο στον άνθρωπο να «τραπή», να «ξεφύγη». Και για αυτό περιχαράκωναν, τον εαυτό τους με την ταπείνωση[76].

Στους αγίους Αποστόλους ο Θεός, μαζί με το χάρισμα των ιαμάτων που τους έδωσε για να βοηθηθούν στο κήρυγμα του λόγου Του, τους έδωσε και θλίψεις και διωγμούς, για να μην τους αφήση να παρασυρθούν από αυτό και αρχίσουν να υπεραίρωνται.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Η λογική του Πνεύματος τις ασθένειες του σώματος και τις θαυματουργικές θεραπείες τους τις βλέπει εντελώς διαφορετικά από όπως τις βλέπει το σαρκικό φρόνημα.
Το φρόνημα της σαρκός θεωρεί τις ασθένειες συμφορά, και τη θεραπεία τους το πιο μεγάλο θαύμα, την πιο μεγάλη ευεργεσία. Και πολύ λίγο νοιάζεται για το αν η θεραπεία του σώματος γίνεται με παράλληλη ωφέλεια της ψυχής ή με βλάβη και ζημία της»[77].
Η πνευματική λογική βλέπει ότι, και οι ασθένειες, αλλά και οι θεραπείες τους, είναι δωρεές της αγαθότητος και του ελέους του Θεού. Ποια είναι η θεάρεστη και ψυχικά ωφέλιμη στάση στις δυο αυτές περιπτώσεις, ο άνθρωπος το μαθαίνει, όταν καταφεύγη στο φως του λόγου του Θεού. Και ο λόγος του Θεού μας λέει, ότι είναι επιτρεπτό να ζητή κανείς από το Θεό τη θεραπεία ασθενείας του, μόνο να το πάρη απόφαση και το κάνη σκοπό του να χρησιμοποιήση τη υγεία του και τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του Κυρίου, και όχι στη ματαιότητα και την αμαρτία.
Γιατί διαφορετικά, η θαυματουργική θεραπεία του θα του γίνη αιτία πιο μεγάλης καταδίκης• και θα του επιφέρη μεγαλύτερη τιμωρία• και στην παρούσα ζωή• και στην αιώνια. Αυτό μας το είχε ειπεί ο Κύριος. Όταν εθεράπευσε τον παραλυτικό, του είπε: «ίδε υγιής γέγονας• μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν τι σοι γένηται»
Και πράγματι, πολλοί έκαμαν την χειρότερη κακή χρήση. Γιατί, ενώ έλαβαν θαυματουργικά τη θεραπεία από αρρώστεια, δεν την εκτίμησαν τη θεία δωρεά και ευεργεσία• δεν εσκέφθηκαν, πως είχαν χρέος να δείξουν με έργα την ευγνωμοσύνη τους• ξανάρχισαν την αμαρτωλή ζωή τους• και μετέβαλαν έτσι τη δωρεά του Θεού σε ζημία τους• αποξενώθηκαν από το Θεό και πρόδωσαν τη σωτηρία τους.
Ακριβώς, γι’ αυτό σπάνια γίνονται ιάσεις σωματικών ασθενειών. Και ας τις έχουν – οι άνθρωποι με σαρκικό φρόνημα – σε τόσο μεγάλη υπόληψη και ας τις επιθυμούν τόσο πολύ! Ζητείται κάτι, λέγει ο απόστολος, και δεν σας το δίνει ο Θεός, επειδή δεν το ζητάτε για πνευματική ωφέλεια, αλλά για να το δαπανήσετε σε μια ζωή φιλήδονη.

ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
Τόν καιρό του Αντίχριστου, όταν θα έρθουν τά μεγάλα δεινά, όλοι οι αληθινά πιστοί θα κραυγάσουν προσευχητικά στον Θεό. Θα κραυγάσουν γιά βοήθεια, γιά προστασία, γιά αποστολή της θείας χάριτος, προκειμένου αυτή να τούς ενισχύσει καί να τούς καθοδηγήσει.
Οι ανθρώπινες δυνάμεις καί των πιστών ακόμη ανθρώπων θα είναι ανεπαρκείς γιά ν’ αντισταθούν στις ενωμένες δυνάμεις των πεσμένων αγγέλων καί ανθρώπων, οι οποίοι θα μάχονται λυσσαλέα καί απεγνωσμένα, καθώς θα προαισθάνονται ότι «λίγος καιρός τούς απομένει».

Αλλά η θεία χάρη θα σκεπάσει τούς εκλεκτούς του Θεού. Θα τους κάνει να αποστραφούν τά θέλγητρα του πλάνου, να αψηφήσουν τίς απειλές του, να καταφρονήσουν τά θαύματά του. Θα τούς δώσει τή δύναμη να ομολογήσουν μέ ανδρεία τόν αληθινό Σωτήρα των ανθρώπων καί να αποκηρύξουν τόν ψευδομεσσία, πού θα έχει έρθει γιά να καταστρέφει τούς ανθρώπους. Ό ψευδομεσσίας θα τούς στέλνει στο ικρίωμα, αλλά αυτοί θα αισθάνονται σάν να βρίσκονται σε βασιλικούς θρόνους ή σε γαμήλιο δείπνο. Γιατί η αίσθηση της Αγάπης του Θεού είναι πιο γλυκιά από την αίσθηση της ζωής.

Όπως τά βάσανα πριν από τόν θάνατο καί τά βάσανα πού συνοδεύουν τόν θάνατο αποτελούν γιά τόν αμαρτωλό την αρχή τών αιώνιων βασάνων, έτσι καί τά παθήματα καί ο βίαιος θάνατος γιά τον Χριστό αποτελούν γιά τόν πιστό δούλο Του την αρχή της αιώνιας ευφροσύνης τού παραδείσου. Αυτό φαίνεται καθαρά από την ενέργεια της θείας χάριτος στούς μάρτυρες των πρώτων αιώνων τού Χριστιανισμού. Στήν αρχή η χάρη τους άφηνε να δείξουν την προαίρεσή τους. Με τά πρώτα βασανιστήρια, όμως, ερχόταν η βοήθεια από τόν ουρανό, κάνοντάς τους να ποθούν το μαρτύριο καί τον θάνατο γιά τόν Χριστό.

Ο Κύριος, προαναγγέλλοντας τίς θλίψεις πού θα προηγηθούν της δευτέρας παρουσίας Του, πρόσταξε τούς μαθητές Του να αγρυπνούν καί να προσεύχονται: «Να προσέχετε, να αγρυπνείτε καί να προσεύχεστε, γιατί δεν ξέρετε πότε θα έρθει ο καιρός». Η προσευχή είναι πάντοτε αναγκαία καί ωφέλιμη στον άνθρωπο.
Γιατί αυτή τόν κρατά σε κοινωνία μέ τόν Θεό καί κάτω από τή σκέπη Του- αυτή τόν προφυλάσσει από τή φιλαυτία καί την αυτοπεποίθηση, από τίς πλάνες της κενοδοξίας καί της υπερηφάνειας, τίς πλάνες πού οφείλονται είτε στήν πεσμένη φύση του είτε στούς λογισμούς καί τίς φαντασίες πού σπέρνουν τά πονηρά πνεύματα στον νου του.
Στούς καιρούς τών θλίψεων καί των κινδύνων, ορατών ή αόρατων, η προσευχή χρειάζεται ακόμα πιο πολύ. Ελκύει τη θεία βοήθεια, επειδή εκφράζει την άρνησή μας στήν αυτοπεποίθηση, εκφράζει την ελπίδα μας στον Θεό. Ο παντοδύναμος Θεός γίνεται βοηθός εκείνου πού προσεύχεται στις δύσκολες περιστάσεις, καί τόν βγάζει άπ’ αυτές με την πρόνοιά Του.

Η θεογνωσία, η ζωντανή πίστη, η ευλογημένη ταπεινοφροσύνη καί η καθαρή προσευχή συνιστούν το πνευματικό φρόνημα, αποτελούν τά επιμέρους στοιχεία του. Απεναντίας, η αγνωσία του Θεού, η απιστία, η τύφλωση του πνεύματος, η αυτοπεποίθηση καί η υπερηφάνεια συνιστούν το σαρκικό φρόνημα.

Τό σαρκικό φρόνημα δεν γνωρίζει τόν Θεό. Τό σαρκικό φρόνημα δεν δέχεται αλλά καί δεν κατανοεί τά μέσα μέ τα οποία ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο στη θεογνωσία. Τό σαρκικό φρόνημα αποτελεί αυτό καθεαυτό ένα εσφαλμένο καί ψυχόλεθρο μέσο γιά την απόκτηση της θεογνωσίας σύμφωνα μέ τή δική του αντίληψη. Τό σαρκικό φρόνημα ζητάει «σημεία από τόν ουρανό». Αμήν.