Κανείς δεν μετακινείται από τόπο που δεν θέλει να αφήσει

Κανείς δεν μετακινείται από τόπο που δεν θέλει να αφήσει

«Ουκ έστιν βίαιος ο Θεός, αλλά ελεύθερος». Έτσι μας υπενθυμίζει η παράδοση των Πατέρων, και μέσα σε αυτή τη φράση φωλιάζει η αλήθεια πως κανείς δεν μπορεί να σηκωθεί από τον τόπο της πτώσεως ή της αμαρτίας, αν δεν το θελήσει πρώτα η καρδιά του. Ο ίδιος ο Χριστός, στους Ψαλμούς και στα Ευαγγέλια, καλεί τον άνθρωπο να Τον ζητήσει οικειοθελώς. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός» ψάλλει ο Δαβίδ, δείχνοντας πως η αλλαγή ξεκινά από το βάθος της προαίρεσης. Η χάρη δεν σπρώχνει, φωτίζει. Δεν μετακινεί τον άνθρωπο δια της βίας, αλλά του ανοίγει δρόμο, και περιμένει.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε πως η μεγαλύτερη μάχη είναι εκείνη που γίνεται μέσα μας. Ο άνθρωπος πολλές φορές μένει δεμένος σε συνήθειες, πάθη, λογισμούς, γιατί νιώθει πως εκεί ανήκει, πως αυτό του αξίζει, ή γιατί φοβάται το φως που θα του φανερώσει την αλήθεια. Στις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε πόσοι άκουσαν το κήρυγμα, είδαν τα θαύματα, μα έμειναν στην παλιά τους ζωή επειδή δεν είχαν διάθεση για μετάνοια. Και ο Κύριος το είπε καθαρά: «Όπου ο θησαυρός σας, εκεί και η καρδία υμών». Αν η καρδιά δεν θελήσει, το σώμα δεν κινείται.

Η Εκκλησία όμως δεν παραιτείται από κανέναν. Περιμένει όπως ο Πατέρας της παραβολής, που δεν τρέχει να αρπάξει τον υιό, αλλά τον βλέπει από μακριά μόλις εκείνος αποφασίζει να επιστρέψει. Θυμίζει, νουθετεί, προσεύχεται. Δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί από κάθε τάφο, αρκεί να ελευθερώσει μέσα του μια μικρή χαραμάδα θέλησης. Και όταν αυτή η χαραμάδα ανοίξει, τότε η Χάρις κάνει τα αδύνατα δυνατά.

Αυτό που μένει σε εμάς, μέσα στον αγώνα της καθημερινότητας, είναι να μιλάμε στην καρδιά μας με αλήθεια. Να ζητούμε από τον Κύριο να μας αλλάξει, ακόμη κι αν οι δυνάμεις μας είναι λίγες. Διότι η μετάνοια δεν είναι ηρωισμός. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος παραδέχεται ότι μόνος του δεν μπορεί και ζητά το χέρι που σώζει. Και ο Θεός δεν αρνείται ποτέ σε όσους Τον επικαλούνται με ταπείνωση.

Στο τέλος, κανείς δεν μπορεί να μας πάρει από έναν τόπο που δεν θέλουμε να αφήσουμε, αλλά ούτε και να μας κρατήσει εκεί κανείς, όταν η καρδιά στραφεί αληθινά προς τον Θεό. Εκεί αρχίζει η ανάσταση του καθενός.

Στη γαλήνη της προσευχής βρίσκει ο άνθρωπος τον δρόμο που του αρμόζει, γιατί η καρδιά που γυρίζει στον Θεό δεν μένει ποτέ μόνη.