Οικονομική ελίτ και Οικουμενισμός

  Ὁ ρόλος τοῦ υἱοῦ Rockefeller στὴν διαμάχη ἦταν τεράστιος. Πρώτιστα μέσῳ τῆς σταθερῆς χρηματοδότησης τοῦ YMCA, ποὺ ἀποτέλεσε κινητήριο μοχλὸ τῶν Νεωτεριστῶν στὴν διαμάχη, μέσῳ τοῦ ἐλέγχου ποὺ ἀσκοῦσε στὰ πανεπιστήμια, ὅπως ἐπίσης καὶ μέσῳ τῆς διαμόρφωσης -γιὰ πρώτη φορὰ στὶς ΗΠΑ- ἑνὸς ὑπὲρ-ὁμολογιακοῦ προτεσταντικοῦ ὀργανισμοῦ ποὺ συσπείρωνε τὶς νεωτεριστικὲς δυνάμεις: τὸ Δι-ἐκκλησιαστικὸ Παγκόσμιο Κίνημα (Interchurch World Movement, IWM). Δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξη ὅτι πρόεδρος τοῦ Κινήματος ἦταν καὶ πάλι… ὁ Mott!

  Ἡ σημασία ποὺ ὁ Ροκφέλερ ἔδινε στὸ Κίνημα, ἦταν τεράστια. Ἐπικοινωνώντας δέ, μὲ πλούσιους φίλους του, ζήτησε τὴν οἰκονομική τους ἀρωγὴ στὴν ἐνίσχυση τοῦ IWM, καὶ ὄχι τῶν διάφορων προτεσταντικῶν ἐκκλησιῶν ξεχωριστά, διότι, ὅπως ἔγραψε χαρακτηριστικὰ σὲ ἕνα πλούσιο φίλο του:

  Δὲν γνωρίζω κανένα καλύτερο ἀσφαλιστήριο συμβόλαιο γιὰ ἕναν ἐπιχειρηματία, γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν ἐπενδύσεών του, τὴν εὐημερία τῆς χώρας καὶ τὴ μελλοντικὴ σταθερότητα τῆς κυβέρνησής μας, ἀπὸ αὐτὸ τὸ Κίνημα.

  Τὸ Κίνημα ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ὁ κρίσιμος παράγοντας ποὺ ὑποστήριξε, διεύρυνε καὶ καθοδήγησε τὴν διασπορὰ τῆς διαμάχης τῶν Παραδοσιακῶν μὲ τοὺς Νεωτεριστὲς Φιλελεύθερους, πέραν τῶν ἀρχικῶν ὁρίων της, πέραν δηλαδὴ τῆς Πρεσβυτεριανῆς ἐκκλησίας, στὸ σύνολο τῶν μεγαλυτέρων Προτεσταντικῶν ἐκκλησιῶν τῶν ΗΠΑ. Τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Κινήματος, οὐσιαστικὰ ἑνὸς προδρόμου τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), δὲν τὸ κατατάσσουν ὅμως ἁπλὰ ὡς πρόδρομο, ὅπως συνήθως χαρακτηρίζονται τέτοια ἐγχειρήματα, ἀλλὰ ὡς βαθμίδα ὀργάνωσης, πρὸς ἕνα τελικὸ στόχο.

  Στόχος τοῦ Κινήματος ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἡ προετοιμασία τοῦ ἐδάφους γιὰ τὸ ἑπόμενο βῆμα. Οὐσιαστικὰ ἦταν ἕνας μεταβατικὸς μηχανισμὸς ποὺ διερεύνησε καὶ κατεύθυνε τὶς ὑπάρχουσες δυνατότητες γιὰ ἕνωση, μεταξὺ τῶν προτεσταντικῶν ἐκκλησιῶν, ἐνῶ συντόνισε δράσεις καὶ πρωτοβουλίες, ἔχοντας συγκεντρώσει σὲ ἕναν ἑνιαῖο φορέα, τοὺς προθύμους ἀπὸ τὶς ἐπὶ μέρους ἐκκλησίες, δηλαδὴ ὅσους ἐμφοροῦνταν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα καὶ τὴ τόσο χρήσιμη, γιὰ τὸν Ροκφέλερ καὶ τὰ μεγάλα οἰκονομικὰ συμφέροντα, νέα διδασκαλία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ “Κοινωνικοῦ Εὐαγγελίου”.

  Ἀναφορικὰ δὲ μὲ τὰ ἰδιαίτερα ἐκκλησιαστικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Κινήματος, ὁ ἴδιος ὁ Ροκφέλερ, ἐξηγοῦσε τὸν ρόλο του, ὡς ἑξῆς:

  “Το Κίνημα δὲν στοχεύει στὴν ἵδρυση μίας ὑπὲρ–ἐκκλησίας, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ οἱ ἴδιες οἱ ἐκκλησίες ποὺ συνεργάζονται μέσῳ αὐτοῦ τοῦ ἁπλοῦ μηχανισμοῦ, τὸν ὁποῖο οἱ ἴδιοι ἔχουν δημιουργήσει καὶ ἐλέγχουν.”

  Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Κινήματος ὡς “μηχανισμοῦ”, εἶναι ἀποκαλυπτικός. Παραδόξως, ὁ ὁρισμὸς ποὺ δίνεται εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸν ποὺ ἐπίσημα ἐξακολουθεῖ νὰ προβάλεται ἕως καὶ σήμερα ἀπὸ τὸ ΠΣΕ καὶ τοὺς θιασῶτες του, ὅτι τὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι ὑπὲρ-ἐκκλησία…

  Ἡ ὑπὲρ–ὁμολογιακότητα τῶν ὀργανισμῶν ποὺ χρηματοδοτοῦσε ὁ Ροκφέλερ, δὲν ἦταν ἁπλὰ μία ἐπιλογή, ἦταν ἡ βαθειά του πεποίθηση τῆς ἀνάγκης νὰ ἀλλάξει ὁ Χριστιανισμὸς καὶ νὰ ὑπερβεῖ τὶς ὁμολογιακές, δο-γματικὲς διαφοροποιήσεις. Γιὰ παράδειγμα, σὲ ὁμιλία ποὺ ἔδωσε στοὺς φοιτητὲς μέλη τοῦ YMCA, τοῦ πανεπιστημίου Brown, ἤδη τὸ 1894, ξεκαθάριζε ὅτι:

  «Ἕνας Χριστιανὸς εἶναι Χριστιανὸς ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία στὴν ὁποία ἀνήκει».

  Τὸ Κίνημα, λοιπόν, στελεχωνόταν ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ τὸ νέο ἱεραποστολικὸ ὅραμα ποὺ ἔφερνε ὁ Οἰκουμενισμὸς μαζὶ μὲ τὸ Κοινωνικὸ Εὐαγγέλιο, εἶχε στὴν ἡγεσία του τὸν Mott, καὶ τὸ κυριότερο, εἶχε τεράστια ἄμεση χρηματοδότηση ἀπὸ τοὺς Rockefeller. Εἶναι οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι -ὅσον ἀφορᾶ τὶς ΗΠΑ- ποὺ στελέχωσαν καὶ τὸ IMC, τὸ ὁποῖο εἶχε ἱδρύσει ὁ Mott τὸ 1921, ὑλοποιώντας τὶς ἀποφάσεις τοῦ Ἐδιμβούργου τὸ 1910, σὲ ἕναν ὀργανισμὸ ποὺ διεθνοποιοῦσε τὸ νέο ἱεραποστολικὸ πνεῦμα τοῦ φιλελεύθερου Προτεσταντισμοῦ καὶ μετέφερε τὸ νέο Ἀμερικανικὸ πνεῦμα, ἐκτὸς τῶν ΗΠΑ. Ἄλλωστε οἱ χρηματοδότες τοῦ νέου ἐγχειρήματος ἦταν καὶ πάλι οἱ ἴδιοι…

  Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί ὁ Οἰκουμενισμὸς θριαμβεύει: διότι πανίσχυροι οἰκονομικοὶ παράγοντες, μὲ τεράστια ἐπιρροὴ καὶ στὴ πολιτική, προσφέρουν ἀμέριστη ὑποστήριξη καὶ πλούσια χρηματοδότηση στοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ τὸν προβάλλουν καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν προπαγανδίζουν.

Ἵδρυσις τοῦ ΠΣΕ

  Ἤδη κατὰ τὰ προπολεμικὰ χρόνια, οἱ ΗΠΑ εἶχαν καθοριστικὴ παρουσία ἐντὸς τῶν τριῶν κύριων οἰκουμενικῶν ὀργανισμῶν: τοῦ Διεθνοῦς Ἱεραποστολικοῦ Συμβουλίου (IMC), τοῦ κινήματος “Πίστις καὶ Τάξις” (Faith and Order) καὶ τοῦ κινήματος “Ζωὴ καὶ Ἔργο” (Life and Work), ἔχοντας πρώτιστα ξεκαθαρίσει τὸ “ἐσωτερικὸ μέτωπο”: τὴν φιλελεύθερη μορφὴ τοῦ Προτεσταντισμοῦ στὶς ἴδιες τὶς ΗΠΑ. Ἀπὸ τὸ 1937, προετοιμάζονταν πιὰ γιὰ τὶς ἐπερχόμενες ἐξελίξεις: τὸ γραφεῖο τοῦ ΠΣΕ στὴ Νέα Ὑόρκη εἶχε ἤδη ἀναλάβει τὸ κύριο οἰκονομικὸ βάρος τοῦ ὑπὸ διαμόρφωση ὀργανισμοῦ. Ὁ Ροκφέλερ παρεῖχε ξανὰ ἄμεση καὶ γενναία οἰκονομικὴ στήριξη.

  Κάνοντας -ἀναγκαστικὰ λόγω ἔλλειψης χρόνου- ἕνα ἅλμα στὴν μετὰ τὸν Β΄ΠΠ κατάσταση, θὰ συναντήσουμε -ἀναμενόμενα- τοὺς ἴδιους παράγοντες νὰ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ ΠΣΕ, ποὺ τελικὰ ἐπετεύχθη τὸ 1948, μὲ πρῶτο Γενικὸ Γραμματέα του τὸν Dr. Visser t’Hooft, ὁ ὁποῖος ἦταν παράλληλα γραμματέας τῆς Παγκόσμιας Ἐπιτροπῆς τοῦ YMCA (μὲ τὸν Mott πρόεδρο) καθὼς καὶ γενικὸς γραμματέας τοῦ WSCF (πάλι μὲ τὸν Mott πρόεδρο)… Ὁ δὲ Mott ἔπαιξε καὶ πάλι καθοριστικὸ ρόλο στὴ δημιουργία τοῦ ΠΣΕ, τὸ ὁποῖο γιὰ τὶς ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες του πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Κίνημα καὶ τὸ ἴδιο τὸ ΠΣΕ, τὸν τίμησε μὲ τὸν τίτλο τοῦ ἰσόβιου προέδρου.

  Οἱ ΗΠΑ ἦσαν ἀναντίρρητα πλέον ἡ ἡγέτιδα δύναμη τῆς Δύσης, σὲ πορεία μάλιστα σύγκρουσης μὲ τὴν ἕως τότε σύμμαχο Σοβιετικὴ Ἕνωση. Τὸ δόγμα ποὺ καθόρισε τὸ πλαίσιο τῆς σύγκρουσης ἦταν τὸ πολὺ γνωστὸ “Δόγμα Τρούμαν” (Μάρτιος 1947, ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν), καὶ μοχλὸς πίεσης πρὸς ἐμπέδωσή του (Reinforcement) στὶς Εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἦταν τὸ “Σχέδιο Μάρσαλ”, δηλαδὴ ἡ οἰκονομικὴ βοήθεια τῶν ΗΠΑ πρὸς τὴν Εὐρώπη. Τὸ δόγμα Τρούμαν καὶ τὸ σχέδιο Μάρσαλ λειτούργησαν συμπληρωματικά· τὸ πρῶτο ἀποτέλεσε τὸ γεωπολιτικὸ πλαίσιο λειτουργίας τοῦ δευτέρου. Ἀνοικτά, κεκηρυγμένος (proclaimed) στόχος τοῦ Σχεδίου Μάρσαλ (ἔναρξη τὸ 1948) ἦταν ἡ μείωση τῶν διακρατικῶν φραγμῶν καὶ ἡ οἰκονομικὴ ἑνοποίηση τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, διαμορφώνοντας τὶς συνθῆκες γιὰ τὴν μετέπειτα εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ ἑνοποίηση.

  Παράλληλα, στὸ ΠΣΕ, μέσῳ τῆς ἰσχυρῆς ἐκπροσώπησης καὶ τῆς τεράστιας χρηματοδότησης, οἱ φιλελεύθερες Ἀμερικανικὲς Προτεσταντικὲς ἐκκλησίες, ἀποτελοῦσαν πιὰ τὴν κυρίαρχη δύναμη. Ἔτσι, μετὰ τὸ 1948, ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση ἔχοντας πιὰ ἕνα κεντρικὸ θεσμικὸ ὄργανο, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀπορροφήσει τὶς ἐπιτροπὲς “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ τὴν “Ζωὴ καὶ Ἔργο” (τὸ IMC “ὅλως τυχαίως” θὰ ἀπορροφηθεῖ τὸ 1961, ἀμέσως μετὰ τὴν εἴσοδο τῶν Ἀνατολικοευρωπαϊκῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν· ὁ νοῶν νοείτω), γρήγορα θὰ ἐργαλειοποιηθεῖ στοὺς μακρόπνοους σχεδιασμοὺς τῶν ΗΠΑ γιὰ τὸ μέλλον τῆς (Δυτικῆς) Εὐρώπης. Μίας Εὐρώπης ποὺ ὄφειλε νὰ προσαρμοστεῖ στὶς νέες συνθῆκες καὶ νὰ ἐπανεκπαιδευτεῖ στὶς φιλελεύθερες ἀξίες τῆς -ἀμερικανικῆς- ἐκδοχῆς τῆς δημοκρατίας.

  Ὄντως, ἡ προώθηση τῆς “ἀξίας” τῆς Δυτικῆς Δημοκρατίας ἀποτέλεσε ἕνα ἀπὸ τοὺς κύριους σκοποὺς τοῦ νεοπαγοῦς ΠΣΕ, καὶ ἔφθασε νὰ τὴν ταυτίσει, ὅπως καὶ τὸ οἰκονομικό της σύστημα, μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὸν Χριστιανισμό! Πράγματι, ὁ John Dulles (Τζὸν Ντάλες, μετέπειτα Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ τὸ 1953, ἐπὶ Κυβερνήσεως Ἀϊζενχάουερ), ἦταν ὁ συγγραφέας ἑνὸς ἀπὸ τὰ κείμενα (τὸ ὁποῖο προετοιμαζόταν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1946), τῆς Ἐπιτροπῆς Μελέτης τοῦ ΠΣΕ (Study Department Commission), καὶ παρουσιάστηκε στὸ ἱδρυτικὸ συνέδριο τοῦ ΠΣΕ στὸ Ἄμστερνταμ, ὑπὸ τὸν τίτλο: “Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Διεθνὴς Ἀναταραχὴ” (The Church and the International Disorder).

  Τὸ κείμενο ἦταν ἕνα πολιτικὸ μανιφέστο, πιστὸ στὸ Δόγμα Τρούμαν, τοῦ ὁποίου ἀναπαρήγαγε τὰ βασικὰ σημεῖα, καὶ δὲν δίστασε νὰ ἀποδώσει τὴν ἀπόρριψη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες (στὸ Συνέδριο τῆς Μόσχας) στὰ “Κομμουνιστικὰ κόμματα”, ποὺ ὅπως τόνισε ὁ ἴδιος, “κυβερνοῦσαν ἑπτὰ χῶρες ποὺ ἀντιπροσώπευαν περίπου τὸ ἕνα τέταρτο τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ. Αὐτὰ τὰ κόμματα μόνα καθιστοῦσαν ἀδύνατη τὴν ἄμεση δημιουργία μίας παγκόσμιας ὀργάνωσης γιὰ τὴν εἰρήνη”. Ἐπίσης, τόνιζε τὴν ἀνάγκη καλύτερης ὀργάνωσης τῶν ἐκκλησιῶν κατὰ τοῦ Κομμουνισμοῦ, ὑποστηρίζοντας οὐσιαστικὰ τὸ “χριστιανικὸ” ἀντὶ-κομμουνιστικὸ μέτωπο ποὺ πρότεινε ὁ Τρούμαν.

  Τὸ κείμενο στεκόταν σὲ δύο γεγονότα, ἕνα ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἕνα πολιτικό. Τὸ πολιτικὸ ἦταν ἡ ἔναρξη τῆς ψυχροπολεμικῆς ρητορικῆς ἀπὸ πλευρᾶς τῶν ΗΠΑ καὶ ἡ “σταυροφορία” ποὺ ζητοῦσε ὁ Πρόεδρος Τρούμαν ἀπὸ τοὺς δυτικοευρωπαίους κατὰ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.

  Τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ἦταν τὸ Συνέδριο τῆς Μόσχας τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1948, ἕνα μόλις μήνα πρὶν τὸ ἱδρυτικὸ Συνέδριο τοῦ ΠΣΕ στὸ Ἄμστερνταμ! Τὸ Συνέδριο τῆς Μόσχας ἔγινε στὸ περιθώριο τῶν ἑορτασμῶν τῶν 500 ἐτῶν αὐτοκεφαλίας.

  Οὐσιαστικά, ἦταν μία πανορθόδοξη Σύνοδος, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν μὲ ἀντιπροσώπους ἤ ἐπικεφαλῆς ἱεράρχες, ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πλὴν τῶν τριῶν ποὺ ἦταν σὲ ἄμεση ἐξάρτηση ἀπὸ τὸν Δυτικὸ παράγοντα: τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καθοδηγούμενου ὑπὸ τοῦ ἀκραίου Οἰκουμενιστῆ Μητροπολίτη Θυατείρων Γερμανοῦ, μὲ τὸν Πατριάρχη Μάξιμο τὸν Ε΄ σὲ οὐσιαστικὴ ὁμηρία (ὁδηγήθηκε σὲ παραίτηση τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1948, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς… ψυχοπάθειας!), ἕως ὅτου ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα (ὁ ὁποῖος κατέφθασε στὴν Τουρκία μὲ τὸ προσωπικὸ ἀεροπλάνο τοῦ Προέδρου Τρούμαν, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1949), τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (μὲ τὴν Ἑλλάδα νὰ ζεῖ τὶς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου, καὶ οὐσιαστικὰ νὰ βρίσκεται ὑπὸ Ἀμερικανικὴ στρατιωτικὴ κατοχή), καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου (μὲ τὴν Κύπρο ἀκόμη ὑπὸ Βρετανικὴ κατοχή).

  Οἱ ἀποφάσεις τῆς Μόσχας ἀποτέλεσαν καίριο πλῆγμα στὸ ἐπερχόμενο ἀμερικανοκίνητο (U.S.-led) ἱδρυτικὸ συνέδριο τοῦ ΠΣΕ, καθὼς τορπίλισαν θεολογικὰ τὴν σημασία συμμετοχῆς τῶν τριῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σὲ αὐτό. Οἱ ἀποφάσεις συμπεριλάμβαναν μία ἄνευ προηγουμένου καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ξένου πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία ὅτι ἀποτελεῖ τὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὴν ἄρνηση ἀναγνώρισης τοῦ κύρους τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν (ποὺ εἶχαν ἀναγνωρίσει Κωνσταντινούπολη, Ρουμανία, Ἀλεξάνδρεια) -οὐσιαστικὰ στηριζόμενη στὴν θεολογία τῆς ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σχετικὰ μὲ τὴν ἱερωσύνη τῶν αἱρετικῶν- ἀποτέλεσαν τὴν ὁριστικὴ θεολογικὴ ταφόπλακα τῆς συνδυασμένης ἐπίθεσης πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς Ὀρθόδοξους λαούς!

  Τὸ ΠΣΕ ἀπογυμνωμένο ἀπὸ οὐσιαστικὴ θεολογικὴ ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Κόσμο, ἔμελλε νὰ πέσει ἀκόμη πιὸ χαμηλά: στὴν δεύτερη Γενικὴ Συνέλευσή του στὸ Ἔβανστον τῶν ΗΠΑ τὸ 1954, ὅπου στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, τὶς ἐργασίες τῆς συν­έλευσης δὲν τὶς ἄνοιξε κανεὶς ἄλλος, παρὰ ὁ ἴδιος ὁ τότε Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Ἀϊζενχάουερ (D. Eisenhower). Στὴν καθοδηγητικὴ μελέτη (Ἵνα ὦμεν ὁμοῦ μάρτυρές Του καὶ κήρυκες), συνεχίστηκε ἡ γραμμὴ ποὺ εἶχε ἤδη χαραχθεῖ ὑπὸ τοῦ Dulles τὸ 1948: στὶς βασικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες “ἐλευθερία, ἰσότητα, σταθερότητα καὶ παραγωγικότητα” ἀντιπαραβάλλει τὴν “πολιτικὴν τῆς ὁλοκληρωτικῆς κυβερνήσεως” τῶν κομμουνιστικῶν χωρῶν, ἐνῶ διακρίνει μεταξὺ τοῦ “Σοβιετικοῦ καὶ μὴ Σοβιετικοῦ κόσμου”, διαμορφώνοντας τὸ ὑποσυνείδητο ψυχροπολεμικὸ σύνθημα περὶ αὐταρχικοῦ καὶ ἐλεύθερου κόσμου… Ἡ πολιτικοποίηση τοῦ ΠΣΕ εἶχε φτάσει πιὰ στὸ ἀποκορύφωμά της…

  Παράλληλα, τὸ ΠΣΕ συγκρότησε τὴν Οἰκουμενικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Συνεργασία (Ecumenical Commission on European Cooperation) τὸ 1950, γιὰ νὰ ἐπεξεργαστεῖ τὸν τρόπο ποὺ οἱ Εὐρωπαϊκὲς ἐκκλησίες ὀφείλουν νὰ συνεργαστοῦν στὸν σκοπὸ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης, ὅπως τὴν ὁραματίστηκαν ὁ ἐπονομαζόμενος “Πατέρας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης” Ζὰν Μονὲ (Jean Monnet) καὶ ὁ Ρομπὲρ Σουμὰν (Robert Schuman, Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας), καὶ ὑλοποιήθηκε ἀπὸ τὴν περίφημη Διακήρυξη Σουμὰν τοῦ 1950, ποὺ ὁδήγησε στὸ πρῶτο βῆμα τῆς διαδικασίας τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης, τὴν ἵδρυση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητας Ἄνθρακα καὶ Χάλυβα (European Coal and Steel Community) τὸ 1951 (γνωστὴ ὡς Συνθήκη τοῦ Παρισιοῦ). Στόχος τῆς ἐπιτροπῆς ἦταν ἡ καλλιέργεια τοῦ κλίματος τῆς “χριστιανικῆς ὑπευθυνότητας, ποὺ ὀφείλει νὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπανασυμφιλίωση τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἀσφαλῆ ὁδὸ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Συνεργασία”. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Διακήρυξη Σουμὰν ἀνέφερε: “Ἡ σύγκλιση τῶν ἐθνῶν τῆς Εὐρώπης ἀπαιτεῖ τὴν ἐξάλειψη τῆς αἰώνιας ἀντίθεσης μεταξὺ Γαλλίας καὶ Γερμανίας.”

  Ἡ πρωταρχικὴ σημασία αὐτῆς τῆς ἐπιτροπῆς ἔγκειται ὄχι μόνο στὸν χρόνο συγκρότησής της, ἀλλὰ καὶ στὸ κῦρος τῶν μελῶν της. Συνέδεσε πολιτικοὺς ἀπὸ δυτικοευρωπαϊκὲς χῶρες ποὺ δὲν θὰ ἐντάσσονταν στὴν νέα Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα, παρὰ δεκαετίες ἀργότερα, ὅπως ἡ Βρετανία, οἱ σκανδιναβικὲς χῶρες, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Αὐστρία, ἐνῶ ὁρισμένα μέλη της θὰ κατεῖχαν ἀργότερα τὰ ἀνώτατα πολιτικὰ ἀξιώματα στὴν μεταπολεμικὴ Εὐρώπη.

Ἐπίλογος

  Τὰ θέματα ποὺ ἀφήσαμε ἐκτὸς κειμένου εἶναι πολλὰ καὶ σημαντικά. Ἐπὶ παραδείγματι:

  Ποιὰ ἡ δράση τοῦ YMCA στὴν προεπαναστατικὴ Ρωσία καὶ ἡ ἐπίδρασή του στὴν οἰκουμενιστικὴ στάση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας;

  Ποιὰ ἡ καίρια δράση τοῦ YMCA στὴν ἵδρυση καὶ χρηματοδότηση τοῦ Ὀρθόδοξου Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Ἁγίου Σεργίου, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μεσοπολέμου, ποὺ ἀποδείχθηκε καταλυτικὴ στὴν κυριαρχία τῆς οἰκουμενικῆς θεολογίας στὸν Ὀρθόδοξο Κόσμο, μέσῳ τοῦ Ἰνστιτούτου, καθὼς καὶ τὴν σύμπλευση μὲ τοὺς Νέους φιλελεύθερους περσοναλιστὲς θεολόγους τοῦ Παπισμοῦ;

  Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς συντονισμένης δράσης τοῦ IMC καὶ τοῦ YMCA στὸ ζήτημα τῆς “διάσωσης” τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων ἀντὶ-σοβιετικῶν “προσφύγων” (ποὺ εἶχαν ἀνοικτὰ συνεργαστεῖ μὲ τὴν Ναζιστικὴ Γερμανία κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β΄ΠΠ), μὲ τελικὸ προορισμὸ τὶς ΗΠΑ, καὶ τὴν ἀκόλουθη ἐργαλειοποίησή τους στὸ ἀντὶ-σοβιετικὸ μέτωπο πού συγκρότησαν οἱ ΗΠΑ;

  Ποιὲς ἦταν οἱ συνεννοήσεις τῶν ΗΠΑ μὲ τὸ Βατικανὸ πρὶν τὸ 1948, καθὼς καὶ ὁ μετασχηματισμὸς τοῦ ἴδιου τοῦ Βατικανοῦ, σὲ πλήρη στοίχιση πρὸς τὶς ἐπιδιώξεις τῶν ΗΠΑ πρὸς φιλελευθεροποίησή του, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο (1963-1965); Καὶ πολλὰ ἄλλα ἀκόμα.

  Τὰ θέματα ποὺ δὲν παρουσιάστηκαν, ὁπωσδήποτε θὰ ἐνίσχυαν τὴν εἰκόνα ποὺ θελήσαμε ἐδῶ ἁδρὰ νὰ περιγράψουμε. Ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δηλαδή, εἶναι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ἕνα καθαρὰ Δυτικὸ ἐγχείρημα (project), ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν διάχυση τῆς Ἀμερικανικῆς κουλτούρας στὸν Χριστιανικὸ Κόσμο. Ἡ ἴδια ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη, ὑπέκυψε στὴν διαδικασία ἀμερικανοποίησης ποὺ τὴν μετέτρεψε σὲ ἐξαρτημένο χῶρο, ἄνευ οἰκείας βούλησης, καὶ ὁ ρόλος τῆς θρησκείας, εἰδικὰ στὴν πρώτη εἰκοσαετία μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ΠΠ, ἦταν κρίσιμος σὲ αὐτή.

  Κλείνοντας, ἂς συμπληρώσουμε κάτι γιὰ τὸ κρίσιμης σημασίας γεγονὸς ποὺ δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ ἕως καὶ σήμερα νὰ μὴ συζητεῖται: τὸ Συνέδριο τῆς Μόσχας καὶ οἱ ἀποφάσεις του. Ἡ θεολογικὴ ἐπιχειρηματολογία ποὺ ἀναπτύχθηκε -εὐτυχῶς ἔχει καταγραφτεῖ στὰ πρακτικά, γιὰ ὅποιον θέλει νὰ τὴν δεῖ- ὁδηγεῖ στὴ διαπίστωση, ὅτι ἡ ἀναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ ποὺ παρουσιάστηκε, θεμελιώνεται στὴ πάγια Ὀρθόδοξη ἀντιρρητικὴ θεολογία, στὴν πρόταξη τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεως, καὶ ὄχι σὲ πολιτικοὺς ὑπολογισμοὺς ἢ στοχεύσεις.

  Ἀπόδειξη, ὅτι πλὴν τῶν τριῶν Ἑλληνικῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ εἶχαν ἤδη προσχωρήσει στὸν Οἰκουμενισμό, λόγω τῶν Ἀμερικανικῶν καὶ Βρετανικῶν πιέσεων, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ὑπέγραψαν συμφωνώντας, καὶ βεβαίως ποιὸς μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι τὰ Πατριαρχεῖα Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας ἦσαν… “κομμουνιστικά”;

  Αὐτὸ ποὺ πρέπει ἐπίσης νὰ προβληματίσει εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς καταστροφικῆς εἰσόδου τῶν Ἀνατολικοευρωπαϊκῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ ΠΣΕ (τὸ 1961), ποὺ ἔφερε τὴν ἀνατροπὴ τῶν ὅσων θεολογικὰ ὀρθὰ εἶχε διατυπώσει τὸ Συνέδριο τοῦ 1948, προτάσσοντας -τὸ τονίζουμε ξανὰ- τὴν ὁμολογιακὴ Ὀρθοδοξία, ἔναντι μίας ἐκκοσμικευμένης φιλελεύθερης ἐκδοχῆς της. Τὶς συνέπειες τὶς ζοῦμε δυστυχῶς σήμερα, ἐν ὄψει μάλιστα τῆς ἀναγγελίας τῆς συμφωνίας γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, ποὺ ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἕνα πάγιο αἴτημα τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης… Μίας συμφωνίας ποὺ θὰ ἀποτελέσει τὸ πρῶτο βῆμα -ὄχι πρὸς τὴν ἕνωση- ἀλλὰ αὐτῆς τῆς ἕνωσης!