Η υπακοή της δημιουργίας στον Άγιο

Η υπακοή της δημιουργίας στον Άγιο

Ο αββάς Ελλήν επισκέφθηκε κάποτε τους εν Χριστώ αδελφούς του και, αφού τους έδωσε πολλές συμβουλές, επέστρεφε στην έρημο κουβαλώντας μερικά εφόδια. Βλέποντας λοιπόν κάπου να βόσκουν όναγροι, τους λέει:

«Εν ονόματι του Χριστού, ας έρθει ένας από σάς να μού σηκώσει το φορτίο».

Αμέσως τότε πλησίασε ένας. Εκείνος τον φόρτωσε, κάθισε πάνω του και έτσι σε μια μέρα έφθασε στο σπήλαιο του.

(Παλλαδίου Ελενοπόλεως, Λαυσαϊκή ιστορία)

Η ταπείνωση και η καθαρότητα της ψυχής του αββά Ελλήν φανέρωσαν ακόμη μία φορά τη δύναμη της χάριτος του Θεού, η οποία υπακούει ακόμη και τα άλογα ζώα. Δεν είναι η φύση που υποτάσσεται, αλλά η χάρη του Θεού που ενεργεί σε εκείνον που έχει καθαρθεί από τα πάθη. Ο άνθρωπος που ζει εν Χριστώ δεν εξουσιάζει με τη βία, αλλά με την πραότητα και την αγάπη του, που καθιστά και την άλογη κτίση υπάκουη στη φωνή του.

Η υπακοή του όναγρου στο πρόσταγμα του αββά δεν είναι θαύμα προς επίδειξη, αλλά μαρτυρία της αποκατεστημένης αρμονίας μεταξύ ανθρώπου και δημιουργίας. Όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στη θεία του κατάσταση, όταν το πνεύμα του ενωθεί με τον Δημιουργό, τότε ακόμη και τα ζώα τον αισθάνονται ως φίλο και τον υπηρετούν. Αυτή είναι η ειρήνη του Παραδείσου, που χάθηκε με την πτώση, αλλά ανακτάται με τη μετάνοια, την ταπείνωση και την προσευχή.

Όποιος έχει Χριστό στην καρδιά του δεν έχει ανάγκη να εξουσιάζει, διότι ο ίδιος γίνεται όργανο της θείας αρμονίας. Ο αββάς Ελλήν δεν έδωσε διαταγή, αλλά ευχή, «εν ονόματι του Χριστού». Και η φύση, υπακούοντας στη θεία επίκληση, ανταποκρίθηκε. Έτσι και η δική μας ψυχή, όταν ακούσει το όνομα του Χριστού, οφείλει να υπακούει αμέσως, αφήνοντας τον εγωισμό και την αμέλεια που τη βαραίνουν.

Η ιστορία αυτή δεν είναι μόνο θαύμα υπακοής, αλλά και πρόσκληση σε εμάς να θυμηθούμε πως η πνευματική ζωή είναι πορεία υπακοής στον Θεό, όπου τα πάντα γίνονται εύκολα όταν ενεργεί η χάρη Του.

Ας μάθουμε λοιπόν να βαδίζουμε όπως ο αββάς Ελλήν, με εμπιστοσύνη και ταπείνωση, αφήνοντας τον Χριστό να σηκώνει τα φορτία μας και να οδηγεί τα βήματά μας στην έρημο του κόσμου τούτου.

Ο άνθρωπος που ζει εν μετανοία και υπακοή, κάνει τη φύση φίλη του και τη χάρη συνοδοιπόρο του.

Η γαλήνη της ψυχής βρίσκεται στην υπακοή του ανθρώπου προς τον Θεό και στην υπακοή της κτίσης προς τον άνθρωπο του Θεού.

Σε όλους εκείνους που σηκώνουν ήσυχα το φορτίο τους με πίστη και αγάπη στον Χριστό.

Σιωπή και ειρήνη γεννιούνται στην ψυχή που μαθαίνει να υπακούει στον Θεό, όπως και η φύση υπακούει στον άγιο Του.