Χαιρετισμός του Γέροντος Μεθοδίου στην εκδήλωση «Γιορτάζουμε την Ελληνική Οικογένεια» (Family Pride),

Χαιρετισμός , που πραγματοποιήθηκε στον Λευκό Πύργο Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2025 (Ν.Η) 

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές,

Με πολλή χαρά και συγκίνηση στέκομαι ανάμεσά σας σήμερα. 

Μεταφέρω σε όλους σας την πατρική ευχή και την αγάπη του σεβαστού Ηγουμένου μας, Γέροντος Μεθοδίου. Αν και δεν μπορεί να βρίσκεται σωματικά εδώ, εντούτοις είναι πνευματικά παρών. Με την καρδιά του και την προσευχή του στέλνει την ευλογία του, ευχόμενος να στεριώσει ο Χριστός κάθε οικογένεια της πατρίδος μας στην ειρήνη, στην αγάπη και στην πίστη.

Κυρίως όμως μεταφέρω

 σε όλους σας την προστασία και σκέπη της Εφόρου του Αγίου Όρους, της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Αειπαρθένου Μαρίας, που καλύπτει με το άγιο Ωμοφόριό της κάθε σπίτι, κάθε παιδί, κάθε γονέα. Αυτήν τη σκέπη ας την αισθανθούμε σήμερα ζωντανή ανάμεσά μας.

Η συνάθροισή μας σήμερα δεν είναι απλή. Είναι μαρτυρία.

Μαρτυρία ότι η ζωή μας είναι οι οικογένειές μας. 

Η οικογένεια δεν είναι μια «δομή» ούτε ένας αριθμός σε στατιστικές. Είναι θεσμός θεόσδοτος, θεμέλιο της κοινωνίας, μικρή Εκκλησία. 

Από τον Παράδεισο ακόμη, ο Θεός ένωσε τον Αδάμ με την Εύα και είπε: «Ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γεν. 2,24· Ματθ. 19,5). Και ο Κύριος ευλόγησε τον γάμο με την παρουσία Του στην Κανά της Γαλιλαίας.

Ο ψαλμωδός Δαυίδ μάς δείχνει την ομορφιά της οικογενειακής ζωής: «ἡ γυνή σου ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου, οἱ υἱοί σου ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς τραπέζης σου» (Ψαλμ. 127,3). 

Τι όμορφη εικόνα· η τράπεζα, η μητέρα, τα παιδιά, όλα φωτισμένα από την παρουσία του Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος μας καλεί: «Οἱ πατέρες, μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλὰ ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. 6,4). Και προσθέτει στον ύμνο της αγάπης: «Ἡ ἀγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει» (Α΄ Κορ. 13,7). Αυτή η αγάπη είναι που κρατά την οικογένεια ζωντανή.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ονόμασε την οικογένεια «μικρὰ Ἐκκλησία». Έλεγε ότι τίποτε δεν είναι γλυκύτερο από το να βλέπει κανείς πατέρα και μητέρα εν ομονοία και παιδιά ευπαιδαγώγητα. Έλεγε ακόμη ότι ο πατέρας είναι ο ποιμένας του σπιτιού και η μητέρα η καρδιά του, και ότι τα παιδιά μαθαίνουν όχι από τα πολλά λόγια αλλά από το παράδειγμα της ζωής.

Σε μία ομιλία του λέγει: «Μη λέγεις· δίδαξα το παιδί μου· δείξε τη ζωή σου άξια μιμήσεως, και τότε το δίδαξες πραγματικά».

 Σε άλλη ομιλία προς τις μητέρες τόνιζε: «Μάθε στην κόρη σου να είναι σεμνή, να αγαπά τον Θεό, να αγαπά την παρθενία· γιατί τότε θα γίνει σωστή μητέρα και θα αναθρέψει σωστά παιδιά». Και προς τους πατέρες έλεγε: «Μην παραπονείσαι ότι είσαι φτωχός και έχεις πολλά παιδιά· τα πολλά παιδιά είναι πλούτος, είναι ελπίδα για την κοινωνία».

Αδελφοί μου, η οικογένεια σήμερα δοκιμάζεται. 

Από τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια. Αλλά και από ιδέες που θέλουν να μας πείσουν ότι η οικογένεια είναι κάτι παρωχημένο, ότι τα παιδιά είναι βάρος, ότι η ευτυχία βρίσκεται στην καλοπέραση. Μας λένε ότι η ασφάλεια είναι να μην κάνουμε παιδιά ή να τα περιορίσουμε με κάθε μέσο. 

Μα η αλήθεια είναι άλλη: 

κάθε παιδί είναι ευλογία, κάθε νέα ζωή είναι δώρο Θεού.

Ο Απόστολος Ιάκωβος λέει: «Πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθεν ἐστὶ καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα» (Ἰακ. 1,17). 

Όποιος αρνείται τα παιδιά, αρνείται την ευλογία· όποιος τα δέχεται, γίνεται συνεργός του Θεού στη δημιουργία.

Οι πολύτεκνοι γονείς είναι ήρωες της εποχής μας. Παλεύουν με θυσίες και στερήσεις, αλλά μεγαλώνουν πολλά παιδιά και γίνονται ευλογία για όλη την κοινωνία. Το σπίτι με πολλά παιδιά είναι σχολείο αγάπης και θυσίας. Ο Χρυσόστομος έλεγε: «Παιδία πολλὰ, ἐλπίδες πολλαί». 

Η πατρίδα μας δεν θα σωθεί με νόμους ή οικονομικά μέτρα, αλλά με παιδιά· με νέες ψυχές που θα σηκώσουν αύριο το βάρος.

Και εδώ είναι χρέος της Πολιτείας και της Κυβερνήσεως να σταθούν δίπλα στις πολύτεκνες οικογένειες, να τις ενισχύσουν, να τις στηρίξουν με κάθε τρόπο. 

Διότι αν χαθεί η πολυτεκνία, χάνεται και το Έθνος.

Δεν είναι όμως όλα τα παιδιά ίδια στα μάτια των ανθρώπων. Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται με αναπηρία, με σύνδρομο Down ή με άλλες δυσκολίες. Σε κάποιους φαίνονται «λίγα». Μα στα μάτια του Θεού είναι πολύτιμα. Ο Χριστός είπε: «Ἄφες τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 19,14). 

Αυτά τα παιδιά είναι δώρα από τον Ουρανό. Οι γονείς που τα μεγαλώνουν με αγάπη παίρνουν χάρη και ευλογία ανεκτίμητη. Είναι σαν να φιλοξενούν έναν μικρό άγγελο μέσα στο σπίτι τους.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ορφανά παιδιά. Η Αγία Γραφή μας λέει: «Πατὴρ ὀρφανῶν καὶ κριτὴς χηρῶν ὁ Θεὸς» (Ψαλμ. 67,6). Ο Θεός είναι ο Πατέρας τους, κι εμείς καλούμαστε να τους σταθούμε σαν οικογένεια. Ο Απόστολος Ιάκωβος τονίζει: «Θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν» (Ἰακ. 1,27). 

Το ορφανό δεν πρέπει να αισθάνεται ξένο· είναι παιδί δικό μας, παιδί της ίδιας κοινωνίας και της ίδιας Εκκλησίας.

Αλλά, αδελφοί μου, όλα αυτά δεν μπορούν να σταθούν χωρίς να επιστρέψουμε στις ρίζες μας: 

στα ήθη και τα έθιμά μας, στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, που είναι το ζωντανό ποτάμι της χάριτος από τους Αποστόλους έως σήμερα. 

Όπου εγκαταλείπουμε τις ρίζες μας, ξεραίνονται και τα κλαδιά. Όπου αποκοβόμαστε από την Παράδοση, χάνουμε και την ταυτότητά μας.

Επιστροφή λοιπόν στην Εκκλησία, στην προσευχή, στη νηστεία, στη λειτουργική ζωή. Επιστροφή στις γιορτές και στα πανηγύρια που δένουν τις οικογένειες με την κοινότητα. Επιστροφή στις μνήμες των παππούδων και των γιαγιάδων που κράτησαν το κερί αναμμένο μέσα σε δύσκολους καιρούς.

Και μέσα σε όλα αυτά, η οικογένεια έχει μια υψηλή αποστολή:

 να ανατρέφει τα παιδιά εν Κυρίω, να τα ετοιμάζει για να αντέχουν σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.

 Να τα διδάσκει να προσεύχονται, να αγαπούν την Εκκλησία, να σέβονται τους γονείς και να έχουν τον Χριστό στο κέντρο της καρδιάς τους. Ο εκκλησιασμός είναι το οξυγόνο της οικογένειας· χωρίς αυτόν η ψυχή μαραίνεται. «Κάνε τον εαυτό σου ναό βασιλικό», λέγει ο Χρυσόστομος.

Η ψυχή του νέου μπορεί να γίνει σπίτι του Θεού. Αν το παιδί μάθει από μικρό να ζει με την Εκκλησία, δεν θα το παρασύρει ο κόσμος. Αν όμως οι γονείς είναι αδιάφοροι, τότε και τα παιδιά τους θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. 

Η αδιαφορία των γονέων είναι η αιτία που οι νέοι σήμερα χάνουν τον δρόμο τους. 

Οι μητέρες ας φροντίζουν ιδιαιτέρως τις θυγατέρες· να τις διδάσκουν σωφροσύνη, ταπείνωση, σεμνότητα, πίστη. Γιατί αν η κόρη στηριχθεί σωστά, θα γίνει αύριο μάνα σωστή και θα δώσει υγιή παιδιά στην κοινωνία.

Και ας πούμε καθαρά, χωρίς φόβο: οι εκτρώσεις είναι αμαρτία βαριά, είναι παιδοκτονία. Κάθε έμβρυο είναι ψυχή αθάνατη, εικόνα Θεού. 

Ο Κύριος μάς λέει στον προφήτη: «Πρὶν σε πλασθῆναι ἐν κοιλίᾳ, ἐγὼ ἐπίσταμαί σε» (Ιερ. 1,5). Η ζωή αρχίζει από την κοιλιά της μητέρας, κι όποιος αφαιρεί αυτή τη ζωή, στέκεται ενάντια στο θέλημα του Θεού. 

Η κοινωνία που νομιμοποιεί τις εκτρώσεις φονεύει το ίδιο της το μέλλον.

Σήμερα λοιπόν, στην εκδήλωση αυτή, δίνετε όλοι ένα παράδειγμα. Παίζετε με τα παιδιά, διαβάζετε γράμματα προς το μέλλον, ανταλλάσσετε αγαθά, μοιράζεστε τον πόνο και τη χαρά. Αυτό θυμίζει τις πρώτες κοινότητες των Αποστόλων, όπου «ἦν καρδία καὶ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ’ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» (Πράξ. 4,32). Έτσι και εσείς σήμερα γίνεστε μία καρδιά, μία ψυχή, μία οικογένεια.

Αδελφοί μου, ας συνεχίσουμε αυτόν τον δρόμο. 

Να κρατούμε την οικογένεια όρθια με την προσευχή, την κοινή τράπεζα, τη συγχώρηση, την αγάπη. Να μείνουμε πιστοί στα ήθη, τα έθιμα και την Ιερά Παράδοσή μας. Να πορευόμαστε με τον Σταυρό στο χέρι και τον Χριστό στην καρδιά.

Και εδώ, αδελφοί μου, πρέπει να ακουστεί και ένα μήνυμα προς την Πολιτεία και προς την Κυβέρνηση. 

Δεν αρκεί να επαινούμε τις οικογένειες με λόγια. Χρειάζονται έργα. Χρειάζεται στήριξη έμπρακτη, μέτρα γενναία υπέρ των πολυτέκνων, υπέρ των οικογενειών που μεγαλώνουν παιδιά με δυσκολίες, υπέρ των νέων που θέλουν να κάνουν οικογένεια.

Οφείλει η κυβέρνηση να επανεξετάσει το σχολικό πρόγραμμα. 

Να διασφαλίσει ότι τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται την ελληνική ιστορία όπως είναι, την πίστη, την πατρώα ευσέβεια, τις ηθικές αξίες των προγόνων, χωρίς να αλλοιώνονται από ιδεολογίες που διαταράσσουν την παραδοσιακή οικογένεια. 

Να υπάρχει διδασκαλία της ιστορίας με αγάπη για την πατρίδα, σεβασμό στους ήρωες, γνώση των θυσιών και κατανόηση των ριζών μας. Να ενισχυθεί το μάθημα των θρησκευτικών όχι ως επιφανειακή γνώση, αλλά ως ζωντανός λόγος πίστης που πηγάζει από την παράδοση και βοηθάει το παιδί να σταθεί με πίστη και αφοσίωση.

Να διδάσκονται οι αρχές της οικογένειας, της πατρίδας, της τιμής, της σεμνότητας στις σχολικές αίθουσες, με πρότυπα και παραδείγματα αγίων, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν την αξία της παραδοσιακής οικογένειας και να μην παρασυρθούν από ξένες ιδεοληψίες.

Οι Ελληνίδες μάνες έχουν ιερή αποστολή· με το παράδειγμά τους, τη θυσία, την αγάπη και τη στοργή τους, διαπαιδαγωγούν τις ψυχές των παιδιών.

 Είναι αυτές που πρώτες δίνουν το φως της πίστης στο σπίτι, τις αρχές του καλού, της σεμνότητας, της αγάπης. Και συχνά, χωρίς να φαίνεται, σηκώνουν το βάρος πολλές φορές μόνες τους, για τη διατήρηση των παραδόσεων και του φιλότιμου.

Ζητώ από την Πολιτεία να τιμά και να στηρίζει τις Ελληνίδες μάνες· με πολιτικές που αναγνωρίζουν τον κόπο, τη φροντίδα, τη θυσία τους· με μέτρα που ανακουφίζουν οικονομικά και ψυχικά· με εκπαίδευση που αγκαλιάζει την οικογένεια σαν θεμέλιο της κοινωνίας.

Ζητώ από τους γονείς να μην φοβούνται να λένε την αλήθεια, να ζουν με ακεραιότητα, να μην υποκύπτουν σε μόδες ιδεοληψιών που απομακρύνουν τα παιδιά από τον Χριστό και την παράδοση.

Διότι χωρίς οικογένεια δεν υπάρχει μέλλον. Χωρίς παιδιά δεν υπάρχει πατρίδα. Χωρίς πίστη δεν υπάρχει ελπίδα.

Και τώρα, στο τέλος του χαιρετισμού, ας σταθούμε στη σημερινή μεγάλη εορτή.

Σήμερα, στο Άγιον Όρος, κατά το πάτριο αγιορείτικο εορτολόγιο, εορτάζεται η Παγκόσμιος Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Εσείς, με το νέο εκκλησιαστικό ημερολόγιο, εορτάσατε ήδη αυτήν τη μεγάλη ημέρα στις 14 Σεπτεμβρίου. Εμείς, λοιπόν, σήμερα τη μνημονεύουμε όπως φυλάσσεται στο Άγιον Όρος, και μαζί με την υψωμένη εικόνα του Σταυρού, υψώνουμε και την καρδιά μας στον Χριστό. 

Ο Σταυρός είναι η πηγή της ζωής, το όπλο κατά του διαβόλου, το λιμάνι της σωτηρίας. Και όπως η Εκκλησία ολόκληρη στέκεται επάνω στον Σταυρό, έτσι και η οικογένεια στεριώνει μόνο όταν έχει στο κέντρο της τον Σταυρό του Χριστού. 

Όταν οι γονείς υπομένουν με αγάπη και θυσία, σηκώνουν τον δικό τους σταυρό. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούουν και να σέβονται, σηκώνουν κι εκείνα τον δικό τους σταυρό. Κάθε μέλος της οικογένειας, με τον τρόπο του, συμμετέχει στο μυστήριο του Σταυρού, και έτσι το σπίτι γίνεται μικρή Εκκλησία, τόπος χάριτος και σωτηρίας. 

Όπως ο Κύριος νίκησε τον θάνατο με τον Σταυρό, έτσι και η οικογένεια νικά κάθε θλίψη, κάθε δυσκολία, κάθε πειρασμό, όταν μένει ενωμένη κάτω από τη σκιά του Σταυρού. Γι’ αυτό σήμερα η Εκκλησία μας καλεί όχι μόνο να δούμε τον Σταυρό υψωμένο στο κέντρο του ναού, αλλά να τον υψώσουμε μέσα στις καρδιές μας και να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας ως ιερή παρακαταθήκη. 

Η οικογένεια χωρίς Σταυρό γίνεται ασταθής, χάνει τον προσανατολισμό της και παρασύρεται από τα ρεύματα του κόσμου. Η οικογένεια με τον Σταυρό αποκτά φως, δύναμη, υπομονή, αγάπη. Και τότε γίνεται αληθινό εργαστήρι σωτηρίας, όπου πλάθονται ψυχές που θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. 

Ας υψώσουμε, λοιπόν, τον Σταυρό του Χριστού μέσα στις οικογένειές μας. Ας τον δεχθούμε ως σημείο νίκης και ελπίδας. Ας γίνει ο Σταυρός το θεμέλιο της ζωής μας, το στήριγμα των παιδιών μας και η δόξα της πατρίδος μας. 

Εύχομαι και προσεύχομαι: ο Χριστός, διά του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού Του, να ευλογεί τις οικογένειές σας, να ενδυναμώνει τους γονείς, να χαρίζει χαρά στα παιδιά και να σκεπάζει η Παναγία Μητέρα όλων μας με το Ωμοφόριό της κάθε σπίτι. Και σήμερα, με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ας ανυψωθεί και η ελπίδα μας, η πίστη μας, η αγάπη μας. 

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου

Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος

καὶ οἱ συν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.