Για την απιστία στον εαυτό μας και την πεποίθηση και το θάρρος στον Θεό ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Για την απιστία στον εαυτό μας και την πεποίθηση και το θάρρος στον Θεό
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Επειδή όλη η δύναμη, με την οποία νικιούνται οι εχθροί μας, γεννιέται από την απιστία στον εαυτό μας και από την ελπίδα στον Θεό, είναι ανάγκη να φροντίσεις εκ των προτέρων, αδελφέ μου, να μάθεις σχετικά, για ν’ αποκτήσεις τη δύναμη αυτή με τη βοήθεια του Θεού.

Να ξέρεις λοιπόν με βεβαιότητα πως ούτε όλα τα προτερήματα, είτε φυσικά είναι είτε αποκτημένα, ούτε όλα τα χαρίσματα που δίνονται δωρεάν (από τον Θεό), ούτε η γνώση όλης της αγίας Γραφής, ούτε το ότι υπηρετήσαμε πολλά χρόνια τον Θεό και συνηθίσαμε στο να τον υπηρετούμε, δεν θα μας κάνουν να εκπληρώσουμε το θείο του θέλημα, αν και σε κάθε θεάρεστο καλό που πρέπει να κάνουμε, και σε κάθε κίνδυνο που πρέπει να αποφύγουμε, και σε κάθε σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε κατά το θέλημά του, δεν ανυψώσει την καρδιά μας μια ξεχωριστή βοήθεια του Θεού και δεν μας δυναμώσει για να τα εκτελέσουμε, όπως είπε ο Κύριος: «Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:15).

Επομένως εμείς οφείλουμε σε όλη μας τη ζωή και σε όλες τις ημέρες και ώρες και στιγμές να έχουμε αυτή την αποφασιστική γνώμη, ότι με κανέναν τρόπο και με κανέναν λογισμό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εμπιστευθούμε και να ελπίσουμε στον εαυτό μας.

Για την ελπίδα στον Θεό, κοντά σ’ εκείνα που σου είπα στο Γ’ κεφάλαιο, γνώριζε επιπλέον ότι τίποτε δεν είναι πιο εύκολο στον Θεό, όσο το να νικήσεις τους εχθρούς σου, τόσο τους λίγους, όσο και τους πολλούς· τόσο τους παλιούς και ανδρείους, όσο και τους νέους και αδύνατους.

Ας είναι λοιπόν μία ψυχή φορτωμένη με αμαρτίες· ας έχει όλα τα ελαττώματα του κόσμου· ας είναι μολυσμένη όσο μπορεί να φανταστεί κανείς· ας δοκίμασε όσο θέλησε και όσο μπόρεσε να μεταχειριστεί κάθε μέσο και αγώνα, για να αφήσει την αμαρτία και να κάνει το καλό, και δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει ούτε ένα μικρό μερίδιο καλού, αλλ’ αντίθετα περνάει ακόμη πιο βαριά στο κακό. Παρ’ όλα αυτά, η ψυχή αυτή δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ να ελπίζει στον Θεό, ούτε πρέπει να αφήσει ποτέ τα όπλα και τους αγώνες τους πνευματικούς, αλλά πρέπει να πολεμά πάντοτε ανδρειωμένα.

Διότι πρέπει να ξέρεις ότι σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο δεν χάνει εκείνος που δεν θα πάψει ποτέ να πολεμά και να ελπίζει στον Θεό, του οποίου η βοήθεια δεν λείπει ποτέ από τους πολεμιστές του, αν και μερικές φορές παραχωρεί να μείνουν πληγωμένοι.

Ας πολεμά λοιπόν ο καθένας, διότι σ’ αυτόν τον πόλεμο στηρίζεται το παν. Και το ιατρικό είναι έτοιμο και δραστικό, για να δοθεί στους πολεμιστές που ζητούν τον Θεό και τη βοήθειά του με σταθερή ελπίδα. Διότι σε καιρό που αυτοί δεν το ελπίζουν θα αφανιστούν οι εχθροί τους, όπως λέει η Γραφή: «Έχασε την πολεμική του δύναμη ο μαχητής της Βαβυλώνας» (Ιερ. 51:30).

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ

Να προσευχόμαστε στον Κύριο και να ζητούμε το έλεός Του

Ασφαλώς και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος από το Θεό Πατέρα στους πιστούς και η επιφοίτησή Του χαρίζεται με τη δύναμη του Ιησού Χριστού και στο άγιο όνομά Του, όπως λέει ο ίδιος ο υπέρθεος και φιλόψυχος Κύριος Ιησούς Χριστός προς τους Αποστόλους: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί αν δε φύγω, δε θα έρθει σε σας ο Παράκλητος. Αν όμως πάω εκεί, θα Τον στείλω σε σας» (Ιω. 16:7), και: «Όταν έρθει ο Παράκλητος, που θα σας τον στείλω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15:26), και πάλι: «Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που θα στείλει στ’ όνομά μου ο Πατέρας μου» (Ιω. 14:26).

Γι’ αυτό λοιπόν και οι ένδοξοι οδηγοί μας και διδάσκαλοι – οι άγιοι Πατέρες – πάρα πολύ σοφά και με το φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος που κατοικούσε μέσα τους, διδάσκουν ότι, πριν από κάθε καλή εργασία και μελέτη, όλοι οι Χριστιανοί, ιδιαίτερα όμως εκείνοι που θέλουν να μπουν στο στάδιο της θεοποιού ησυχίας και να αφιερωθούν στο Θεό και ν’ αποκοπούν από τον κόσμο και να ησυχάζουν ορθά, πρέπει να προσεύχονται στον Κύριο και από Αυτόν να ζητούν επίμονα χωρίς δισταγμό το έλεός Του.

Και να έχουν αδιάκοπη εργασία και μελέτη το πανάγιο και γλυκύτατο όνομά Του, και αυτό να έχουν συνεχώς στην καρδιά, στο νου και στα χείλη. Και μέσα σ’ Αυτόν και μαζί Του ν’ αναπνέουν και να ζουν και να κοιμούνται και να ξυπνούν και να κινούνται και να τρώνε και να πίνουν. Και με λίγα λόγια, να σπεύδουν να κάνουν όλα κατά τον όμοιο τρόπο.

Όπως δηλαδή όταν Αυτός είναι απών συρρέουν όλα τα κακά ή μάλλον δεν έρχεται κοντά μας κανένα χρήσιμο, έτσι και όταν είναι παρών σε μας, αποδιώχνεται κάθε τι εχθρικό και δε μας λείπει κανένα αγαθό και τίποτε δεν είναι αδύνατο να το κατορθώσουμε, όπως το ορίζει ρητά ο ίδιος ο Κύριος: «Όποιος μένει σε μένα κι εγώ σ’ εκείνον, αυτός δίνει πολύ καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:5).

Αυτό λοιπόν το φοβερό και σεβάσμιο σε όλη την κτίση και πράγμα και όνομα, που είναι πάνω από κάθε πράγμα και όνομα (Φιλιπ. 2:9), κι εμείς οι ανάξιοι επικαλεστήκαμε με πίστη και προς αυτό ανοίξαμε διάπλατα τα πανιά του λόγου μας.