Μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας...

Μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας...

Μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας, όταν αφοσιώνομαι, νιώθω ότι απαλλάσσομαι απ’ όλα μου τα πάθη, ότι πεθαίνω για τον κόσμο και ο κόσμος πεθαίνει για μένα με όλα του τα αγαθά. Ζω εν Θεώ και για τον Θεό μονάχα. Με διαποτίζει ολόκληρο και είμαι ένα πνεύμα μαζί του. Γίνομαι σαν το παιδάκι, που αναπαύεται μακάριο στα γόνατα της μητέρας του. Η καρδιά μου πλημμυρίζει από ουράνια, γλυκειά ειρήνη. Η ψυχή μου καταυγάζεται από ουράνιο φως. Εκείνες τις ώρες, όλα τα βλέπουμε όπως πράγματι είναι. Όλα τα βλέπουμε σωστά. Νοιώθουμε αγάπη ο ένας στον άλλο, ακόμη και προς τους εχθρούς μας, έτοιμοι να συγχωρήσουμε τον καθένα. ΄Ω, τι ευλογία για την ψυχή το να είναι με τον Θεό! Πράγματι, η Εκκλησία είναι επίγειος Παράδεισος.

. Τι είναι το πιο φοβερό πράγμα για τον άνθρωπο; Ο θάνατος; Ναι, ο θάνατος. Κανείς μας δεν μπορεί να σκεφθή χωρίς φρίκη ότι κάποια ημέρα θα πεθάνη, θα αφήση την ύστερη πνοή του. Πόσο οι καημένοι οι γονείς θλίβονται, όταν πεθαίνη το παιδάκι τους και το βλέπουν μπροστά τους χωρίς πνοή! Αλλά, αδελφοί, ας μην αφηνόμαστε στην υπέρμετρο λύπη. Με τον δικό του θάνατο, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός νίκησε τον θάνατό μας. Με την αγία του Ανάστασι, μας εξησφάλισε και τη δική μας ανάστασι. Κάθε εβδομάδα, κάθε Κυριακή, η Θεία Λειτουργία, μαζί με την Ανάστασι του Χριστού, μας θυμίζει και τη δική μας ανάστασι, μας δίνει την πρόγευσι της ουράνιας ζωής, προς την οποία οδεύουμε μες από τις θλίψεις της εδώ κάτω συντόμου ζωής μας. Για τον αληθινό χριστιανό, ο θάνατος είναι σαν ένας ύπνος έως την ημέρα της αναστάσεως ή σαν μια γέννησις σε καινούργια ζωή. Για να αξιωθούμε αυτή την αιωνία και μακαρία ζωή, ας στολίσουμε τον εαυτό μας με τις αρετές και ας μην κλαίμε απαρηγόρητα για τον υλικό θάνατο. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ … ζωὴν χαρισάμενος»

Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης