Τὰ τέσσερα τέρατα ποὺ πρέπει νὰ καταστρέψουμε

Τὰ τέσσερα τέρατα ποὺ πρέπει νὰ καταστρέψουμε

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Διάβασα πρὸ καιροῦ ἕνα ὡραῖο καὶ εὐρηματικὸ ἄρθρο, στὴν ἔγκυρη καὶ κραταιὰ ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», ἕνα ἄρθρο τοῦ κ. Ἰωάννη Ἀσλανίδη, ἀντιστρατήγου ἐ.ἀ., γιὰ τὴν μνηστηροφονία, τὸ γνωστὸ ἐπεισόδιο ἀπὸ τὴν Ὀδύσσεια τοῦ Ὁμήρου. Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἐξαιρετικό, σύντομο κείμενο τοῦ στρατηγοῦ -«τὰ λόγιά μας εἶναι παιδιὰ πολλῶν ἀνθρώπων», ἔλεγε ὁ ἀγέραστος λόγος τοῦ Σεφέρη- καὶ ἀντικρίζοντας τὴν ἔρμη πατρίδα, νὰ διαμοιράζουν τὰ ἱμάτιά της, τὰ πνευματικά της προικιά, καὶ ἐπὶ τῶν ἱματισμόν της νὰ θέτουν κλῆρο, οἱ ποικιλώνυμοι στρατιῶτες τῆς ἀνομίας, ἀραδιάζω λίγες αὐθαίρετες σκέψεις.

Ἐπανέρχομαι στὸν ποιητὴ πού, κατὰ τὴν ἀειθαλῆ ρήση τοῦ Πλάτωνα, «πεπαίδευκεν τὴν Ἑλλάδα», τὸν Ὅμηρο καὶ τὴν «Ὀδύσσειά» του, ποὺ μοσχοβολᾶ... ἀπὸ φιλοπατρία, θάρρος καὶ ὑπομονή, ὁλόψυχη ἀφοσίωση στὴν οἰκογένεια καὶ τὴν συζυγικὴ πίστη.

Ὁ Ὅμηρος, κατὰ τὸν σεβαστό μας δάσκαλο, Κώστα Γανωτὴ εἶναι ὁ μεγαλύτερος, πρὸ Χριστοῦ, θεολόγος. Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὶς θαυμάσιες ἑρμηνεῖες τοῦ δασκάλου. «Συνήθως οἱ Ὁμηριστὲς μᾶς λένε πολλὰ καὶ περίεργα, γιὰ νὰ ἐπιδείξουν τὴν ἐπιστημοσύνη τους, ἀφήνουν ὅμως ἀτόνιστο, ἂν δὲν τὸ ἀποκρύπτουν κιόλας, τὸ ὅτι ἡ κυρίαρχη ἀρετή, ποὺ κινεῖ τὸ ἔπος τῆς Ὀδύσσειας εἶναι ἡ ἐγκράτεια.
Ὁ νόστος κερδίζεται ἀπὸ μόνο τὸν Ὀδυσσέα, γιατί μόνος αὐτὸς ἄντεξε νὰ μὴν πειράξει τὰ ἱερὰ βόδια καὶ πρόβατα τοῦ Ὑπερίονος Ἡλίου, ὅσο κι ἂν πεινοῦσε. Αὐτὸ τὸ τονίζει ὁ ποιητὴς τόσο στὸ προοίμιο, ὅσο καὶ στὴν ραψωδία Μ (στ. 339-419) σὲ 80 στίχους. Ὁ Ὀδυσσέας, ἔδωσε σαφῆ ἐντολὴ στοὺς συντρόφους του νὰ μὴν τὰ πειράξουν… Ἀποκοιμήθηκε κι ὅταν γύρισε καὶ τοῦ ἦρθε ἡ μυρωδιὰ ἀπὸ τὰ σφάγια ποὺ ψήνονται “ὤμωξε” (ἐστέναξε), γιατί κατάλαβε ὅτι ὁ νόστος πάει, χάθηκε. Ἡ παραμέληση τῆς ἐγκράτειας, τῆς νηστείας στέρησε τὸ “νόστιμον ἤμαρ”. Καὶ μετὰ τὸ ἀνοσιούργημα “οἱ θεοὶ ἔδειξαν σημεῖα καὶ τέρατα· σέρνονταν ἀπὸ ΄δῶ τὰ τομάρια, τὰ κρέατα ἀπὸ κεῖ περασμένα στὶς σοῦβλες μούγκριζαν, ψημένα καὶ ὠμά, ὅπως ἦταν ἡ φωνὴ τῶν βοδιῶν”. Πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα ἀρχίσαμε νὰ καταλαβαίνουμε πὼς ἡ ἁμαρτία ἔφερε τὴν φθορὰ καὶ διαστροφὴ στὴν φύση. Αὐτὸ πάντως τὸ σκηνικό τοῦ Ὁμήρου εἶναι συγκλονιστικὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη. Αὐτὴ ἡ διαδρομὴ στὴν Ὀδύσσεια ἔγινε, γιὰ νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ περὶ θρησκείας αἴσθηση καὶ ἀντίληψη τῶν ἀρχαίων μας προγόνων ἦταν πολὺ σωστὴ καὶ ὑψηλή. Τὴν θρησκευτική τους τραγωδία τὴν δημιούργησε ἡ ἀπουσία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ· δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι τὸ Εὐαγγέλιο».
Στὴν ραψωδία, λοιπὸν «χ», ὁ πολυμήχανος καὶ πολυβασανισμένος Ὀδυσσέας, ἀφοῦ πέταξε τὰ ράκη, τόξευσε πρῶτον καὶ θανάτωσε τὸν θρασύτατο μνηστήρα Ἀντίνοο. Τὸ ὄνομα ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἀντί+νοῦς. Ἀντίνοος εἶναι ὁ ἀντίπαλος τῆς λογικῆς, ὁ ἀλλοπρόσαλλος χαρακτήρας, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐσκεμμένως, μὲ στρεψοδικίες, διαστρέφει τὰ πράγματα. Ἀντίνοος εἶναι, γιὰ παράδειγμα, αὐτὸς ποὺ τὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας, τὴν χαρακτηρίζει συνετὴ στάση καὶ κέρδος γιὰ τὴν πατρίδα. Αὐτὸς ποὺ δὲν βλέπει στὸ Αἰγαῖο τὰ σύνορα, ποὺ χάραξαν μὲ τὸ αἷμα τους οἱ Μιαούληδες καὶ οἱ Κανάρηδες, δήλωση ποὺ ἔθρεψε τὴν κακουργηματικὴ ἀλαζονεία τῶν μεμέτηδων τῆς Ἄγκυρας.
Τὸν δεύτερο μνηστήρα ποὺ ἐξόντωσε ὁ «δίος» Ὀδυσσέας, ἦταν ὁ Εὐρύμαχος, ἀπὸ τὸ εὐρύς+μάχομαι. Εὐρύμαχος εἶναι ὁ εὐρηματικὸς ἀπατεώνας. Δὲν ὀρρωδεῖ πρὸ οὐδενὸς προκειμένου νὰ ἐπιβιώσει καὶ νὰ καρπωθεῖ ἄνομα κέρδη. Εὐρύμαχοι εἶναι πολλοί, γιὰ παράδειγμα, ποὺ ὅταν βυθιζόταν τὸ σάπιο καράβι τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἡ γνωστὴ «ἀνεμιαία συμπεριφορά», φρόντισαν νὰ σταυλιστοῦν σὲ χώρους δεξιά τους ἢ ἀριστερά τους, φτύνοντας, γενιτσαρικῷ τῷ τρόπῳ, τὴν εὐεργέτιδα, μακαρίτισσα πιά, «σοσιαλιστικὴ» λαίλαπα.
Τρίτος κηφήνας - μνηστήρας πού, κυριολεκτικά, ἔφαγε καὶ τὸν ἔφαγε, τὸ χῶμα, («πεσῶν χθόνα ἤλασε»), ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Τηλεμάχου αὐτός, ἦταν ὁ Ἀμφίνομος. Τὸ ὄνομα παράγεται ἀπὸ τὴν πρόθεση ἀμφί+νόμος. Ἀμφίνομος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀμφιβάλλει, ποὺ διστάζει, ποὺ κινεῖται πέριξ τοῦ νόμου καὶ ἐντέλει αὐτὸς ποὺ τὸν περιφρονεῖ. Ὁ Ἀμφίνομος θὰ ὑποστηρίξει, γιὰ παράδειγμα, ὅτι ἡ Ἀνάσταση πρέπει, πάντα γιὰ τὸ καλό μας, νὰ ἑορτασθεῖ, τὸ Μεγάλο Σάββατο καὶ ὄχι τὴν Κυριακή τοῦ Πάσχα. Ἐνῶ εἶναι σαφεῖς καὶ ἀπαρασάλευτοι οἱ κανόνες καὶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς θὰ προτείνει τὸ ἀρχαῖον «ἐῶμεν τοὺς νόμους καθεύδειν», ἂς ἀφήσουμε τοὺς νόμους νὰ κοιμοῦνται. Ὁ ἴδιος Ἀμφίνομος θὰ περιφρονήσει τοὺς νόμους καὶ θὰ στήσει φαγοπότι σὲ νησὶ τοῦ Αἰγαίου, ἄνευ βεβαίως προστίμου, ἐνῶ ὁ ταλαίπωρος τάχα καὶ «πολίτης», ποὺ θὰ συλληφθεῖ διότι "ἔπνιγε" τὰ φαρμάκια του μὲ δύο - τρεῖς συμπότες, θὰ πελεκηθεῖ μὲ βαρύτατο πρόστιμο.
Ὁ τέταρτος μνηστήρας, -«κύνες», σκυλιὰ τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ πολύσοφος Ὀδυσσέας- τῆς περιουσίας καὶ τῆς ἀρχόντισσας Πηνελόπης, ποὺ στέλνει στὸν Ἅδη, εἶναι ὁ Ἀγέλαος, ποὺ θέλησε νὰ φωνάξει τὸν λαό, ἐπιβεβαιώνοντας τὸ ὄνομά του. Ἀγέλαος ἀπὸ τὸ ἄγω + λαός. Ἀγέλαος εἶναι αὐτὸς ποὺ σαγηνεύει καὶ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ ὅπου θέλει. Ὁ λαοπλάνος, ὁ γόης μὲ τὴν ἀρχαία σημασία, δηλαδή, «ὁ ψεύστης καὶ ἀπατεών». Ὁ Ἀγέλαος κυβερνᾶ τοὺς «ἀγελαίους», ποὺ κατὰ τὸ λεξικὸ τῶν Liddel-Scott, εἶναι «οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ἄρχοντας». Ἀγέλαοι εἶναι οἱ ἐμπαίζοντες τὸν λαὸ ἀργυρώνητοι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον «δημοσιογράφοι», ποὺ κραδαίνουν νυχθημερὸν τὸ φάσγανο τῆς τρομοκράτησης τοῦ λαοῦ. Στὰ ἐθνοκτόνα μνημόνια, ἐπέδειξαν τέτοια τρισάθλια συμπεριφορὰ πού, καλῶς εἰπώθηκε ὅτι ἂν ζοῦσαν στὴν περίοδο τῆς γερμανοκατοχῆς, θὰ καταντοῦσαν ὅλοι δωσίλογοι. Ὁ Ἀγέλαος, δὲν καλλιεργεῖ καὶ δὲν ἀναδεικνύει τὰ προτερήματα καὶ τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀρχέκακος κεφαλή, ἐκλύει τὰ χειρότερα ἐλαττώματά του. Ἀγέλαος εἶναι ὁ ἀνώτατος ἄρχοντας πού, ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τὴν ἑλληνοσώτειρα ἐκκλησία καὶ τοὺς ἀγῶνες της γιὰ τὴν διάσωση καὶ ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους στὰ χρόνια τῆς τουρκικῆς θηριωδίας -Ἱστορία εἶναι ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν κεκοιμημένων- αὐτὸς δὲν βρίσκει μισὴ λέξη νὰ πεῖ τὴν χαρμόσυνο ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἐπανάστασης. Ἀγέλαοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ καταπίνουν τετρομαγμένοι, ὄντας πρωθυπουργοί, τὶς ἀχρεῖες προπαγάνδες τῶν Τούρκων δικτατόρων, ποὺ «ὅλη ἡ κοπριὰ τοῦ αἰώνα κοιλοπονοῦσε γιὰ νὰ τοὺς ξεράσει», ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ ποιητής, οἱ ὁποῖοι παρουσιάζουν Ἕλληνες λιμενικοὺς νὰ καῖνε ἢ νὰ πνίγουν, παλαιότερα, γυναικόπαιδα. Ἀρκοῦσε μία φωτογραφία ἀπὸ τὸν Ἀττίλα τῆς Κύπρου, γιὰ νὰ σωπάσουν οἱ γενοκτόνοι τῶν λαῶν. Ἀγέλαος εἶναι ὁ ἀντιπολιτευόμενος ποὺ πέντε χρόνια στὴν ἐξουσία, δὲν ἔκανε τίποτε γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τώρα κατηγορεῖ τοὺς νῦν γιὰ τὴν ἔλλειψη προσωπικοῦ, προσπαθώντας νὰ ἐντυπωσιάσει τὴν ἀγέλη τῶν ζητωκραυγαστῶν του.
Αὐτοὶ οἱ τέσσερις «μνηστῆρες» εἶναι τὰ τέρατα ποὺ πρέπει νὰ καταστρέψουμε, ἂν θέλουμε νὰ ζήσουμε ὡς λαὸς ἱστορικός.

Νατσιὸς Δημήτριος,
Δάσκαλος - Κιλκὶς