Ο Θεός της Αγάπης και Όχι του Φόβου

Ο Θεός της Αγάπης και Όχι του Φόβου

«Οὐκ ἦλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπολέσαι ψυχὰς ἀνθρώπων, ἀλλὰ σῶσαι» (Λουκ. 9,56)

Ο άνθρωπος βαδίζει μέσα στη ζωή λαβωμένος από τα πάθη του, τις ασθένειες, τις δοκιμασίες, τις αμαρτίες, τα σφάλματα, τις προδοσίες και τις ήττες του. Κουβαλάει έναν σταυρό που συχνά δεν φαίνεται στους άλλους, αλλά βαραίνει μέσα του όσο λίγα πράγματα. Και τότε, αντί να συναντήσει ανάπαυση, συναντά ψυχρότητα. Αντί για κατανόηση, αυστηρότητα. Αντί για αγάπη, κρίση και ενοχή.

Και ενώ ο Θεός «οὐ θέλει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα ἐπιστρέψῃ καὶ ζήσῃ» (Ιεζ. 33,11), υπάρχουν άνθρωποι που βιάζονται να κηρύξουν καταδίκη εκεί όπου ο Θεός ετοιμάζει θεραπεία. Πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πληγωμένου πηγαίνουν και καρφώνουν άλλο ένα καρφί ενοχής και εκείνος αιμορραγεί περισσότερο.

Ο Χριστός δεν ήρθε να θυμώσει με τον άνθρωπο, αλλά να τον γιατρέψει. Δεν ήρθε να καταδικάσει, αλλά να αγκαλιάσει. Είναι Αυτός που σκύβει πάνω από το πληγωμένο πρόβατο, το παίρνει στους ώμους Του και το φέρνει πίσω στο ποίμνιο. «Ἐν τῇ μετανοίᾳ χαρὰ γίνεται ἐν οὐρανῷ» (Λουκ. 15,7).

Όποιος λοιπόν διδάσκει έναν Θεό που θυμώνει, που εκδικείται, που απορρίπτει, δεν μιλά για τον Θεό του Ευαγγελίου, αλλά για την αντανάκλαση του δικού του φόβου. Ο Θεός είναι Πατέρας. Είναι Εκείνος που περιμένει τον άσωτο, που σπεύδει να τον αγκαλιάσει πριν ακόμη ζητήσει συγχώρεση, που ντύνει τη γύμνια του με στολή καθαρή, που δίνει δαχτυλίδι υιοθεσίας.

Όπως είπε ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, μη λες ότι ο Θεός είναι δίκαιος· η δικαιοσύνη Του δεν φαίνεται στους ανθρώπους. Εκείνος είναι αγαθός, γιατί αγαπά και τον αμαρτωλό. Ο Θεός δεν κρατά λογαριασμό κακών, δεν στέκει απέναντί μας με θυμό, αλλά δίπλα μας με οίκτο. Δεν σηκώνει το δάχτυλο, αλλά τα χέρια Του. Και τα χέρια Του δεν χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν, σηκώνουν, ζεσταίνουν και θεραπεύουν.

Όταν ο άνθρωπος σφάλλει, δεν χρειάζεται επίπληξη, αλλά φως. Όταν πονά, δεν θέλει κήρυγμα, αλλά ένα βλέμμα αγάπης. Ο Κύριος «ἐκάλεσεν ἐπ᾽ ἐλπίδι» (Πρ. 2,39) όλους όσους πληγώθηκαν από τη ζωή, για να τους χαρίσει ειρήνη. Και στους ψαλμούς του Δαυίδ ακούγεται η αιώνια αλήθεια «Ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν, καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει» (Ψαλμ. 33,19).

Ας πάψουμε λοιπόν να φορτώνουμε ψυχές με ενοχές. Ο Θεός δεν ζητά να Τον φοβόμαστε, αλλά να Τον αγαπάμε. Και όπου υπάρχει αγάπη, εκεί αναπαύεται η Χάρη Του.

Μη γίνεσαι εκείνος που πληγώνει τον πληγωμένο. Να γίνεσαι εκείνος που απλώνει το χέρι, που σκουπίζει το δάκρυ, που ψιθυρίζει ότι ο Θεός είναι εδώ και δεν σε εγκατέλειψε ποτέ.

Ζεστασιά αγάπης στο ψύχος της ζωής· εκεί κατοικεί ο αληθινός Θεός.