Η φωνή της συγγνώμης

Η φωνή της συγγνώμης

Ο Παράδεισος δεν είναι τόπος τελείων, αλλά λιμάνι πληγωμένων ψυχών που γνώρισαν την πτώση και ύψωσαν με ταπείνωση το βλέμμα προς τον Ουρανό. Είναι γεμάτος από ανθρώπους που είχαν το θάρρος να πουν το «συγγνώμη», όχι με λόγια, αλλά με δάκρυα. Από τελώνες και πόρνες, από ψυχές που άκουσαν τη φωνή της Αγάπης και δεν τη φίμωσαν. Που άφησαν τον Χριστό να αγγίξει την πληγή τους και να την κάνει φως.

Είναι γεμάτος από εκείνους που με τα δάκρυά τους έπλυναν τα πόδια του Χριστού και βρήκαν σ’ εκείνη την πράξη την αιώνια ανάπαυση. Δεν τους έσωσαν οι λέξεις, αλλά η καρδιά τους. Δεν τους δικαίωσε η γνώση, αλλά η μετάνοιά τους.

Η Κόλαση, αντιθέτως, είναι τόπος των «δικαίων» κατά το φρόνημα των ανθρώπων. Των «αγίων» που δεν ένιωσαν ποτέ ανάγκη να μετανοήσουν, γιατί πίστεψαν πως δεν έσφαλαν. Είναι γεμάτη από Φαρισαίους που γνωρίζουν τα πάντα, εκτός από την αγάπη. Από ψυχές που δεν λυγίζουν, γιατί δεν ξέρουν να γονατίζουν.

Κι εμείς; Εμείς καλούμαστε να διαλέξουμε. Με ποιους θα πορευθούμε; Με εκείνους που σφάλλουν και αγαπούν, ή με εκείνους που έχουν πάντα δίκιο, αλλά ποτέ ψυχή; Ο Χριστός δεν κατοικεί στα σωστά, αλλά στα συντετριμμένα. Δεν ζητά την τελειότητα, μα την επιστροφή. Δεν ζητά να είμαστε αναμάρτητοι, αλλά να είμαστε ειλικρινείς.

Κύριε, δίδαξέ μας να κλαίμε με ελπίδα και να ζητούμε συγχώρηση χωρίς φόβο. Να αγαπούμε τους πτωχούς, τους αμαρτωλούς, τους πληγωμένους, γιατί μέσα από αυτούς περνά το δικό Σου φως. Μάθε μας να γονατίζουμε πριν κρίνουμε, να συγχωρούμε πριν μιλήσουμε και να θυμόμαστε πως η αγάπη Σου είναι μεγαλύτερη απ’ όλα μας τα λάθη.

Η ψυχή που μετανοεί βρίσκει τον Παράδεισο πριν ακόμη φύγει από τη γη.

Η καρδιά που αγαπά, έχει ήδη σωθεί.

Όταν η συγγνώμη γίνει τρόπος ζωής, τότε η Κόλαση παύει να υπάρχει.

Εκεί βρίσκεται η αληθινή Ανάσταση.

Ας περπατήσουμε προς αυτήν με ταπεινή αγάπη και με πίστη ότι κάθε δάκρυ που πέφτει στα πόδια του Χριστού γίνεται μαργαριτάρι σωτηρίας.

Αν σε άγγιξε αυτός ο λόγος, μοιράσου τον για να γίνει μια προσευχή ακόμη στον κόσμο.