Ἡ Ἔλευσις τοῦ Ἀοράτου «Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι τοῦ κόσμου καὶ τὸν κόσμο περιφέρει, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα

Ἡ Ἔλευσις τοῦ Ἀοράτου

«Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι τοῦ κόσμου καὶ τὸν κόσμο περιφέρει, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα κρατᾷ ὅλα μὲ τὸ χέρι Του· αὐτός, ἀκοῦστε το, ἦρθε νὰ μὲ συναντήσει, καὶ μὲ βρῆκε· ἀπὸ ποῦ, πῶς ἦρθε, ἀγνοῶ.» (Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Ὕμνος ΚΘ’)

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παύσει νὰ ζητεῖ ἐντός τοῦ κόσμου ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἀνήκει στὸν κόσμο, τότε ὁ Θεὸς φανερώνεται. Ἔρχεται ἀθόρυβα, ἀπροσδόκητα, καὶ ὁ νοῦς ποὺ ἦταν βυθισμένος στὰ ὁρατά ἀνασταίνεται ἐντός τοῦ ἀοράτου. Δὲν ὑπάρχει ὁδὸς, οὔτε κατεύθυνση, οὔτε χρόνος. Μόνον ἡ ταπείνωση ἀνοίγει τὴν πύλη ὅπου ὁ ἄκτιστος Θεὸς ἐπισκέπτεται τὸ δημιούργημά Του.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἔμπειρος Παρουσία, ὄχι θεωρία. Ἔρχεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν περιμένει τίποτε πιά ἀπὸ τὴν λογική, ἀλλὰ ἀφήνεται ὁλόκληρος στὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης. Τότε ὁ Χριστός, ποὺ βαστάζει τὰ πάντα, ἀπλώνει τὴν χεῖρα Του καὶ ἀνασύρει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ ἐγώ στὸ φῶς τῆς Θεότητος.

Ὁ Θεὸς δὲν ἐξετάζει ποῦ βρισκόμαστε, ἀλλὰ ἀν ἀναστενάζει ἡ ψυχή μας γι’ Αὐτόν. Ἔρχεται ὅταν δὲν ἔχουμε πιά λόγια, ἀλλὰ μόνον πόθο· ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντικρίζει τὴν ἀδυναμία του καὶ λέγει «Κύριε, ἐλθέ». Καὶ τότε, ἄγνωστο πῶς, ὁ Θεὸς ἐπισκέπτεται τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ψυχή γνωρίζει τὴν ἀλήθεια: ὅτι ὁ Ἄπειρος χωρεῖ μέσα στὴν καρδιά.

Ὅταν ἔρχεται ὁ Θεός, δὲν χρειάζεται νὰ ρωτᾶμε πῶς. Χρειάζεται μόνον νὰ ἐννοήσουμε ὅτι ἦρθε. Καὶ τότε ὁ κόσμος ὁλόκληρος γίνεται ἔνα φῶς, ἔνα ἄρωμα, ἕνα ἄγγιγμα Ἀγάπης ἀνεκλάλητης.

Ἀς ποθήσουμε, ἀδελφοί, νὰ Τὸν ἀφήσουμε νὰ μᾶς βρεῖ.

Σε ὅποιον ἀναζητεῖ τὸν Θεό ὄχι με τὸν νοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά.

Νὰ θυμᾶσαι, ὁ Θεὸς ἔρχεται ὅταν δὲν τὸν ζητεῖς μὲ ἔπαρση, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση.