Ήταν μία γυναίκα παντρεμένη, ενάρετη και θεοσεβής. Δεν έλειπε από την εκκλησία, έκανε πολλές

Ήταν μία γυναίκα παντρεμένη, ενάρετη και θεοσεβής. Δεν έλειπε από την εκκλησία, έκανε πολλές ελεημοσύνες, νήστευε και κατόρθωνε πολλές άλλες αρετές. Μόνο ένα σοβαρό αμάρτημα έπραξε και δεν εξομολογήθηκε από ντροπή. Πολλές φορές πήγαινε στον πνευματικό και έλεγε τα άλλα αμαρτήματα, αλλά αυτό ντρεπόταν να το πει. Ευλαβούταν πολύ την Παναγία και προσευχόταν πολλές φορές μπροστά στην εικόνα της και παρακαλούσε να της συγχωρήσει αυτό το ανόμημα. Τέλος, πέθανε χωρίς να εξομολογηθεί αυτή την αμαρτία. Καθώς όμως την έψαλαν στην Εκκλησία αναστήθηκε, ανακάθισε στο φέρετρο και είπε: «Μεγάλη η δύναμή Σου Αειμακάριστε Δέσποινα» και ζήτησε να της φέρουν τον Πνευματικό και εξομολογήθηκε το κρυφό αμάρτημά της. Στη συνέχεια, είπε: «Εγώ, η ταλαίπωρη από ντροπή δεν εξομολογήθηκα μία αμαρτία που έκανα, για την οποία έκανα κάθε μέρα δέηση στην Κυρία Θεοτόκο να μου κάμει έλεος και να μην με κολάσει για την αμαρτία αυτή. Όταν όμως πέθανα και χωρίστηκε η άθλιά μου ψυχή από το σώμα, με άρπαξαν οι δαίμονες, σαν άγριοι λύκοι και χαίροντες, με κορόιδευαν για την ανεξομολόγητη αμαρτία μου και με οδήγησαν στην κόλαση».

Ξαφνικά, παρουσιάστηκε η Βασίλισσα των Αγγέλων, που έλαμπε περισσότερο από τον Ήλιο και με πήρε από τα χέρια των μιαρών δαιμόνων και μου είπε: «Θα σε πάω στο δίκαιο Κριτή, να σε κρίνει η ευσπλαχνία του. Μη φοβάσαι κόρη μου, εγώ θα είμαι βοηθός σου». Πήγαμε στον Δεσπότη Χριστό, που καθόταν στο θρόνο της μεγαλειότητος. Με αντίκρισε όμως με θυμό και οργή και αποφάσισε για την αιώνιο κόλαση. Τότε, η Πανύμνητος Δέσποινα με πολλή ταπείνωση είπε στον Υιό της : «Δέομαι και ικετεύω την αγαθότητά Σου, πολυεύσπλαχνε Υιέ και Θεέ μου, διά τους οικτιρμούς σου και το Πανάγιο Αίμα που έχυσες για τους αμαρτωλούς, συγχώρησε την ψυχή αυτή, διότι γνωρίζεις πόση ευλάβεια είχε σε μένα και πόσα δάκρυα έχυσε μπροστά στην εικόνα μου, πενθούσα την αμαρτία της». Ο δε Κύριος, αποκρίθηκε : «Ξέρεις αγαπημένη μου Μητέρα ότι κανένας δεν μπορεί να σωθεί, χωρίς το μυστήριο της Εξομολόγησης, το οποίο αυτή καταφρόνησε και δεν είπε την αμαρτία της και τώρα δεν είναι δυνατόν να την συγχωρέσω, διότι στον Άδη, δεν υπάρχει μετάνοια». Η δε Δέσποινα είπε: «Αλήθεια, Υιέ μου γλυκύτατε, κανένας δεν μπορεί να σωθεί χωρίς την εξομολόγηση, αλλά εσύ που δεσπόζεις τα πάντα, σου δέομαι, να ενθυμηθείς τις πολλές αγαθοεργίες που έκανε και την υπερβάλλουσα αγάπη και πίστη που είχε σε μένα. Και δείξε την άπειρη ευσπλαχνία σου, να μην την κολάσεις». Ο δε Κύριος είπε: «Για να μην σε λυπήσω Μητέρα μου, θα την επιστρέψω στην ζωή, να ομολογήσει την αμαρτία της και με το μυστήριο της εξομολόγησης να πάρει την συγχώρεση».

Μόλις είπε αυτά ο Δεσπότης, αμέσως ο Άγγελος φύλακάς μου με επανέφερε στη ζωή, όπως βλέπετε, και σε λίγο θα αποθάνω πάλι. Σας παρακαλώ όλους, συγγενείς και φίλους, αφήστε τα δάκρυα και τους θρήνους, διότι με αυτά δεν μου δίνεται καμιά ωφέλεια. Μόνο λειτουργίες, όσες περισσότερες μπορείτε να μου κάνετε και ελεημοσύνες. Και εσείς να προσέχετε να μην αμαρτάνετε και όταν κάπου σφάλετε, να εξομολογήστε με ειλικρίνεια για όλα τα αμαρτήματά σας. Όταν τέλειωσε τα λόγια της αυτά, παρέδωσε το πνεύμα της στο Θεό.

Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη σε ένα ιερέα, που είχε πολύ ευλάβεια και αγάπη στην Θεοτόκο και διαρκώς όπου βρισκόταν έλεγε τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Κάποτε όμως, από συνεργεία του διαβόλου και αμέλεια δική του, έπεσε στη μοιχεία. Γυρνώντας στο σπίτι του από τον τόπο της αμαρτίας, έλεγε κατά την συνήθειά του, τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Περνώντας από ένα ποτάμι, παρασύρθηκε από το ρεύμα και πνίγηκε. Αμέσως οι δαίμονες πήραν την ψυχή του να την οδηγήσουν στην Κόλαση. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος και πήρε την ψυχή από τα χέρια τους, οι οποίοι διαμαρτύρονταν και έλεγαν ότι είναι αδικία μεγάλη να μας πάρεις αυτή την ψυχή, που έπεσε στο βαρύτατο αμάρτημα της μοιχείας και τώρα είναι δική μας. Η Θεοτόκος τους είπε: «Την ώρα που απέθανε, έλεγε τους χαιρετισμούς μου και για την αγάπη και ευλάβεια που είχε σε μένα θα επιστρέψει στη ζωή, να μετανοήσει και να αποφύγει την Κόλαση», όπως πράγματι και έγινε.

Από αυτά τα γεγονότα φαίνεται καθαρά ότι η σωτηρία δεν χαρίζεται χωρίς εξομολόγηση, και ότι η Παναγία ως μεσίτρια σώζει ψυχές, δίνοντας χρόνο για μετάνοια. Η ντροπή στην εξομολόγηση είναι εμπόδιο σωτηρίας και πλάνη του διαβόλου. Ο Χριστός περιμένει με άπειρη αγάπη να Του ανοίξουμε την καρδιά μας, ώστε να σβήσει με το Αίμα Του κάθε αμαρτία. Η Παναγία πρεσβεύει για όλους, αλλά ο δρόμος της σωτηρίας περνά αναπόφευκτα μέσα από το ιερό Μυστήριο.

Αυτό το συγκλονιστικό διήγημα είναι από τα παραδείγματα που παραδίδονται στην εκκλησιαστική μας Παράδοση για να δείξει πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της Θεοτόκου και πόσο αναγκαίο είναι το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Η γυναίκα της διηγήσεως ήταν ενάρετη, θεοσεβής, ελεήμων και προσεκτική στη ζωή της, όμως έκρυψε από ντροπή ένα σοβαρό αμάρτημα. Παρά την πολλή ευλάβειά της προς την Παναγία, η ψυχή της όταν χωρίστηκε από το σώμα οδηγήθηκε από τους δαίμονες στην κόλαση. Τότε παρουσιάστηκε η Παναγία, που μεσιτεύει αδιάκοπα για τον κόσμο, και ικέτευσε τον Υιό της να δείξει ευσπλαχνία. Ο Κύριος αποκρίθηκε πως δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς την Εξομολόγηση, αφού «ἐν τῷ ᾅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια» (Ψαλμός 6,6). Όμως, για την αγάπη της Παναγίας, την επέστρεψε στη ζωή, ώστε να ομολογήσει το αμάρτημά της και να λάβει συγχώρηση διά του Μυστηρίου.

Το ίδιο φανερώνει και το περιστατικό με τον ιερέα, που αν και έπεσε σε βαρύτατο αμάρτημα, διασώθηκε από τη Θεοτόκο επειδή είχε μεγάλη ευλάβεια και έλεγε συνεχώς τους χαιρετισμούς της. Του χαρίστηκε χρόνος για μετάνοια και διόρθωση, ώστε να αποφύγει την αιώνια απώλεια.

Η Εκκλησία, με τέτοιες διηγήσεις, μας διδάσκει ότι:

Η εξομολόγηση δεν είναι απλώς μια τυπική πράξη, αλλά μυστήριο σωτηρίας. Χωρίς αυτήν, και η μεγαλύτερη αρετή μένει ατελής.

Η ντροπή είναι παγίδα του διαβόλου, που μας κρατάει δεμένους στην αμαρτία. Όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Η ντροπή πριν από την αμαρτία σώζει, αλλά μετά την αμαρτία φονεύει».

Η Παναγία είναι ακαταίσχυντος μεσίτρια και σκέπη του κόσμου. Με τις πρεσβείες της πολλοί σώζονται, γιατί είχε ειπωθεί από τον Κύριο στον Γάμο της Κανά: «Οὐπω ἥκει ἡ ὥρα μου», κι όμως υπάκουσε στο αίτημά της. Έτσι και εδώ, ο Χριστός χάρισε στην ψυχή τον χρόνο της εξομολόγησης, για να μη λυπήσει τη Μητέρα Του.

Γι’ αυτό, το μήνυμα είναι σαφές: κανείς να μη φεύγει από τη ζωή με βάρος ανεξομολόγητο. Ό,τι κι αν είναι, όσο βαρύ κι αν μοιάζει, να το φέρουμε με ταπείνωση ενώπιον του πνευματικού, γιατί εκεί ενεργεί η χάρις του Αγίου Πνεύματος και σβήνει τα πάντα.

Η αλήθεια που λάμπει από τα παραδείγματα αυτά είναι ότι η ευλάβεια προς την Παναγία σώζει, αλλά η ταπείνωση και η ειλικρινής εξομολόγηση οδηγούν στη βεβαία σωτηρία. Ο πιστός δεν πρέπει να αναβάλλει ούτε να κρύβει, αλλά με συντριβή να φανερώνει όλες τις πληγές της ψυχής του, για να τις θεραπεύσει ο Χριστός διά του Μυστηρίου.

Όπως λέγει ο Απόστολος Ιωάννης: «Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν» (Α΄ Ιω. 1,9).

Αν σε αγγίζει αυτό το μήνυμα, κράτησέ το στην καρδιά σου και μην αφήνεις ποτέ την αμαρτία κρυφή. Εξομολογήσου με ταπείνωση και ειλικρίνεια, για να βρεις την ειρήνη του Θεού.

Η Παναγία είναι μητέρα και σκέπη όλων μας. Ας καταφύγουμε σ’ Εκείνη με πίστη, και Εκείνη θα μας οδηγήσει στον Χριστό.

Μη ντραπείς στην εξομολόγηση· εκεί γεννιέται η σωτηρία.