ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς διδάσκει 

Ἐξήγησις τῆς Τάξεως Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ 

Στὴν μεγάλη αὐτὴ Ἑορτὴ γίνεται ἡ ἐπίσημος Τάξις τῆς Ὑψώσεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Σταυρὸς ἀνυψώνεται στὰ χέρια τοῦ λειτουργοῦ καὶ ἐν συνεχείᾳ κατέρχεται σταδιακὰ μέχρι σχεδὸν αὐτὸ τὸ ἔδαφος καὶ κατόπιν πάλι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀνυψώνεται. Στὴν Τάξι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία δείχνει τὴν μεγάλη πρᾶξι ποὺ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπετέλεσε γιὰ μᾶς, κατερχόμενος ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ στὴν γῆ καὶ ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόμη καὶ στὶς περιοχὲς ὑπὸ τὴν γῆν, ὥστε –ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες τόσο ἀγαποῦν νὰ τονίζουν– νὰ ἀναζητήση, νὰ εὕρη καὶ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο. 

Ὅμως, παρατηρήσατε τὴν διαφορά: ἀπὸ τὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ κατῆλθε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Θεὸς Παντοδύναμος καὶ Ἀπεριόριστος, ἡ μόνη Θεότης. Καὶ ὅταν ἐξεπλήρωσε τὸ μέγα Ἔργο Του –τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, Αὐτὸς καὶ πάλιν ἀνῆλθε στοὺς Οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν ἦταν πλέον ἁπλῶς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ποὺ ἀνερχόταν, ἀλλὰ μᾶλλον ὁ Θεάνθρωπος. 

Ἕνα Πρόσωπο, Μία Ταυτότης ἤ, ὅπως λέγουν οἱ Ἕλληνες, Ὑπόστασις, ἀλλὰ σὲ 2 δύο οὐσίες, δύο φύσεις: Θεοῦ-Ἀνθρώπου. Διότι στὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ Θεότης καὶ ἡ ἀνθρωπότης ἑνώθηκαν πλήρως γιὰ πάντα, σὲ ὅλη τὴν αἰωνιότητα καὶ ποτὲ δὲν θὰ ὑπάρξη κάποια ἀλλαγὴ ὡς πρὸς τοῦτο. 

Καὶ ἡ Θεία Φύσις καὶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις διατηροῦν ὅλες τὶς ἰδιότητές τους· καὶ εἶναι μόνον διὰ θαύματος ποὺ αὐτὲς ἑνώθησαν σὲ ἕνα Πρόσωπο. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀρέσκονται νὰ λέγουν, ὅτι ὁ Κύριος ἀνερχόμενος ἀπὸ τὴν γῆ στὸν Οὐρανό, ἐφώτισε τὴν ὁδὸ γιὰ μᾶς. Ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι πιστὴ σὲ Αὐτὸν βλέπει ἐδῶ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς λαμπρᾶς Του ὑποσχέσεως, ὅταν ἕλεγε: «ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται» (Ἰωάν. ιβ´ 26). Διότι ὁ Κύριος ἔχει διανοίξει αὐτὴν τὴν ὁδὸ ἀπὸ τὴν γῆ στὸν Οὐρανὸ γιὰ μᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας Του. 

Μόνον πρόσεχε, χριστιανὴ ψυχή, ὥστε νὰ μὴ λάβης μαζί σου ἐπίγειες ματαιότητες στὸν Οὐρανό. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ζήσουμε στὴν γῆ μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὅταν ἐγγίση τὸ τέλος αὐτῆς τῆς προσκαίρου ζωῆς νὰ θεωρηθοῦμε ἄξιοι τῆς εὐλογημένης ζωῆς τοῦ Παραδείσου· νὰ εἴμεθα δηλ. ἀπασχολημένοι, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ γευώμεθα, ἐνῶ εἴμεθα ἀκόμη ἐδῶ στὴν γῆ, αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει στὰ σκηνώματα τοῦ Παραδείσου καὶ στὴν αἰώνια εὐλογημένη ζωή. 

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζουμε, ὅτι τρίτη ὁδὸς δὲν ὑπάρχει· ἂν ἡ ψυχὴ δὲν σωθῆ, ἂν δὲν κληρονομήση τὰ σκηνώματα τοῦ Παραδείσου, ἂν δὲν κατασκηνώση σὲ αὐτά, τότε βεβαίως θὰ πέση στὴν θανατηφόρο ἄβυσσο τοῦ ἅδου –δὲν ὑπάρχει τρίτος δρόμος! 

Γι᾿ αὐτὸ πρόσεχε, χριστιανὴ ψυχή, νὰ προετοιμασθῆς, ὥστε νὰ γίνης δεκτὴ στὶς μονὲς τοῦ Παραδείσου καὶ ὄχι στὴν φρικτὴ ἄβυσσο τοῦ ἅδου, στὴν ὁποίαν ὑπάρχει μόνον πίεσις καὶ βασανισμὸς καὶ οὐδεμία, ἀπολύτως εὐχαρίστησις ἢ ἐλπίδα. Καὶ θὰ εἶναι εὐλογημένη αὐτὴ ἡ ψυχὴ ποὺ θὰ κληρονομήση τὴν Αἰώνιο Ζωή, ὅπως ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπεσχέθη στοὺς Μαθητάς Του και δι᾿ αὐτῶν σὲ μᾶς, τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἀμήν! 

Από κήρυγμα του Αγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου,