Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΙΛΗΣΕ.  ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΥ 

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΙΛΗΣΕ. 

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΥ 

ΠΕΡΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Στο βίο του Αγ.Σάββα του Βατοπεδινού, που έγραψε ο αγ.Φιλόθεος Κόκκινος, Πατριάρχης Κων/πόλεως αναφέρεται στη διαμάχη του Βαρλαάμ και του διαδόχου του Ακινδύνου με τον αγ.Γρηγόριο Παλαμά, στο μεγάλο θέμα που προέκυψε σχετικά με το άκτιστο Φως, που έβλεπαν απλοί – ταπεινοί, αλλά πνευματέμφοροι μοναχοί, κατά τον ΙΔ αιώνα . 

« Εγώ λοιπόν », θα μας διηγηθεί ο ένδοξος Σάββας, «στενοχωριόμουν και απορούσα για εκείνη τη φιλόνικη επιμονή,πως λίγο-λίγο προχώρησε απ’το κακό στο χειρότερο ( Β’Τιμ.3.13 ), για να καταλήξει στην κακοδοξία.Από την μάχη κατά του πλάσματος έφτασε στη μάχη κατά του Πλάστου. Τι φοβερή παράνοια. Πραγματικά επιβεβαιώθηκε ο σοφός εκείνος λόγος του Πνεύματος, ότι είναι αδύνατον ν’αγαπά το Θεό αυτός που πρώτα δεν αγάπησε τον πλησίον. (Α’Ιωαν.4.20 ) ».

ΤΟ ΟΡΑΜΑ. Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ

« Ήταν νύχτα και προσευχόμουν πιο κοπιαστικά . Έκανα δέηση ακατάπαυστη και εκτενέστερη για το θέμα τούτο . Πέρασε η ώρα και κόντευε να ξημερώσει.Κάπως αμυδρά λοιπόν μου φάνηκε πως κοιμήθηκα.Μα δεν ήταν ύπνος, αλλά μια νάρκωση, ας πούμε των σωματικών αισθήσεων, που κρατούσε το νου κάπου ανάμεσα στο ξύπνιο και στον ύπνο . 

Έβλεπα πως στεκόμουν μέσα σ’ένα ναό μέγιστο και περίδοξο. Νάσου λοιπόν κι’ένας λαμπρός χορός αρχιερέων. ντυμένων ιερατικώς, βγαίνει μέσα απ’το Θείο εκείνο θυσιαστήριο με κάποια μεγαλοπρέπεια και λαμπρή πομπή……Τότε βλέπω πάλι κάποιον άλλον που μοιάζει με διάκονο, να βγαίνει μόνος του από εκείνο το θυσιαστήριο. Ολόλαμπρος και αστραφτερός στην όψη και στη στολή, σε όλα του φαίνεται άγγελος που θα φανερώσει θαυμαστά προστάγματα. 

Κρατά ένα βιβλίο στα χέρια, έτοιμος να διαβάσει το περιεχόμενο . Υποκλίνεται δεξιά και αριστερά στους παρισταμένους, βαδίζει ολόισια ευσχημόνως και ανεβαίνει από τις σκάλες στον ιερό άμβωνα. ( Προ της Τουρκοκρατίας ο άμβωνας ήταν στο μέσον του ναού). Αυτοσυγκεντρώνεται πρώτα λίγο και προσελκύει κάθε νου και βλέμμα πάνω του, ως είναι φυσικό.Έτσι καθιστά τους ακροατές πιο προσεκτικούς και νήφοντες, καθώς νομίζω. 

Βαθειά σιγή επικρατεί ακόμα παντού . Και τότε ανοίγει το βιβλίο που κρατά . Συνεχίζει ο αγ.πατριάρχης «Σας παρακαλώ όμως κι’εσάς να προσέξετε. Θα χρησιμοποιήσω τώρα τις ίδιες φράσεις του Μεγάλου Σάββα αναλλοίωτες όπως τις άκουσα από το στόμα του.Θα μας πει λοιπόν: 

«Ανοίγει τότε εκείνος ο φοβερός άγγελος το βιβλίο ---τι φρικτό θέαμα και άκουσμα και λέει: «Ο Ακίνδυνος, ο οποίος ελάλησε βλασφημία κατά της του Θεού Εκκλησίας ,ο δεύτερος Ιούδας, ο προδότης της ευσεβείας, ο δεύτερος Άρειος, που έσχισε όπως εκείνος την του Χριστού Εκκλησία, ο αποστάτης, ο προφανής της Εκκλησίας εχθρός και πολέμιος, ας είναι ΑΝΑΘΕΜΑ.Σ’αυτά τα λόγια λύνει αμέσως τη σιωπή του ο λαμπρός εκείνος χορός των αρχιερέων και μαζί με όλο το πλήθος βροντοφωνάζει τα ίδια λόγια:ΑΝΑΘΕΜΑ.

Η βοή αυτή ανάμικτη δυναμώνει όλο και περισσότερο και επαναλαμβάνει πολλές φορές το ΑΝΑΘΕΜΑ. Τότε κι εγώ σαν να με σπρώχνει μια αόρατη δύναμη, φωνάζω τα ίδια λόγια με τους άλλους. Τη στιγμή εκείνη επανέρχομαι πάλι στον εαυτό μου και στις αισθήσεις μου. Είχε πια σβήσει από τα μάτια μου η θαυμαστή θεωρία . Κι’όμως,το στόμα μου ακόμα έλεγε τη λέξη εκείνη της Αγγελικής αποφάσεως: ΑΝΑΘΕΜΑ .

Αυτά συνέβησαν στον μεγάλο θεωρό, μυσταγωγό και μύστη των μεγάλων τούτων μυστηρίων.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΕΙΟ

Την περίοδο της έξαρσης της αιρέσεως του Αρείου, ο άγιος Πέτρος Αλεξανδρείας είδε σε οπτασία τον Ι.Χριστόν. Ἀναφέρεται πὼς εἴχε συλληφθεῖ καὶ περίμενε νὰ δικασθεῖ, ἀρνήθηκε παραταῦτα κοινωνία στὸν αἱρετικὸ Ἄρειο . Ὅταν ἐρωτήθηκε τὸ γιατί, ἀπάντησε ὄτι τὴν προηγούμενη νύκτα τοῦ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς δωδεκάχρονου παιδιοῦ ποὺ ελαμπε πιο πολυ απο τον ηλιο και φοροῦσε λινὸ χιτώνα, σχισμένο ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω. Εσφιγγε ἐπάνω του μὲ δάκρυα στὰ μάτια τὰ δύο κομμάτια τοῦ χιτώνα, προσπαθώντας νὰ κρύψει τῂ γύμνια του. Ὁ Πέτρος τὸν ρώτησε: Κύριε, ποιὸς ἔσχισε τὸν χιτώνα Σου;» ᾽

Εκεῖνος ἀπάντησε: ῾Ο ῎Αρειος μὲ γύμνωσε, γι’ αὐτὸ πρόσεξε νὰ μὴν τὸν δεχθεῖς σὲ κοινωνία καὶ σύστησε στοὺς πρεσβυτέρους ᾽Αχιλλᾶ καὶ ᾽Αλέξανδρο ποὺ θὰ σὲ διαδεχθοῦν νὰ διαφυλάξουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις του».

Στερεώνοντας ἔτσι τὴν ὀρθόδοξο πίστη καὶ ἐνθαρρύνοντας ἐκείνους ποὺ ἦταν φυλακισμένοι νὰ ἐπιμείνουν στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ μέχρι θανάτου, ὁ ἅγιος Πέτρος συνελήφθη κατὰ τὸ τελευταῖο κύμα τοῦ διωγμοῦ, ἐπὶ Μαξιμίνου Δάια (3 11). Καταδικασμένος σὲ ἀποκεφαλισμό, χωρὶς κὰν νὰ διχασθεῖ, χάρηκε ποὺ εἴχε φθάσει ἡ ὥρα νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Κύριο κοινωνώντας τῶν Παθῶν Του.

Αυτή είναι η απάντηση που δίνει ο ουρανός με τα συγκλονιστικά γεγονότα.Καλούμαστε ν’αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.Εντολή Κυρίου να μη σιωπάμε, σε περίοδο που η πίστις κινδυνεύει. «Εάν ούτοι σιωπήσουσι οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκά 19.40)Ακόμη και απλοί λαϊκοί έχουν ευθύνη για την προάσπιση της ορθοδόξου πίστεως.

Ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης εδίδασκε χαρακτηριστικά: «εντολή Κυρίου είναι να μη σιωπάμε σε περίοδο που η πίστη κινδυνεύει. Διότι,λέγει,να ομιλείς και να μη σιωπάς και: «εάν υποχωρήσει ,ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ»(εβρ.10.38),και «εάν ούτοι σιωπήσωσιν οι λίθοι κεκράξονται»(Λουκ.19.40) ώστε,όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε:Εγώ ποιός είμαι;Ιερεύς; ουδέποτε.Άρχων; ούτε αυτό.

Στρατιώτης;Από πού; Γεωργός; Αλλά ούτε και τούτο.Πτωχός;προμηθευόμενος μόνο την εφήμερη τροφή. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε φροντίδα για το προκείμενο ζήτημα. Αλίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και αμέριμνος;….Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι στερημένος κάθε απολογίας την ημέρα της κρίσεως, επειδή τώρα δεν ομιλεί, και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’αυτό τον λόγο.»

«Μή φοβού Άβραμ, έγώ ύπερασπίζω σου», είπε κάποτε στό μεγάλο Πατριάρχη Αβραάμ (Γεν. ιε’ [15] 1). Τό ίδιο λέει και στόν κάθε πιστό, σέ κάθε έποχή. Τό ίδιο λέει και στόν καθένα μας σήμερα: Μή φοβάσαι! Εγώ θά είμαι μαζί σου, θά σέ προστατεύω, θά σέ άσφαλίζω άπό κάθε κίνδυνο- «μή φοβού, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε’ 36).

ΕΚ ΤΗΣ ΝΟΥΘΕΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ.κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Γ.Ο.Χ.

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῷ ἀγαπητοί καὶ περιπόθητά μας ἐν Κυρίῳ τέκνα, πατρικῶς τε καὶ ἐγκαρδίως ὀλοψύχως ασπαζόμενος ἐν Ἁγίω φιλήματι, πνευματικῶς οἱ ἐλάχιστοι εὐλογοῦμεν και δεόμεθα ὑπέρ τῆς πολυτίμου ἀθανάτου ψυχῆς ὐμών σωτηρίας, ὡς καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ τῆς ὁρθοδόξου ἡμῶν ἁγίας καί ἀμωμήτου πίστεως, τῆς Μητρός μας Χρι­στοῦ Ἐκκλησίας, τῆς μιᾶς, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς, ἴνα ἐμμένετε στερεοί καὶ ἀκλόνητοι, μέχρι τέλους τῆς Ζωῆς ἠμῶν, ἔστω καὶ διὰ μυρίων κακώσεων, καὶ φυλακίσεων λέγω καὶ ἐξοριῶν καὶ παντοδαπῶν ἄλλων θλίψεων, ὡς καὶ αὐτού τοῦ διὰ σταυροῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, 

παρὰ νὰ δεχθήτε τὸ κακόδοξον, παρὰ τῶν σημερινῶν μισθωτῶν ποιμένων μᾶλλον προβατοσχήμων λατινοφράγκων, ἂς εἴπωμεν, ἱερέων καὶ ἀρχιερέων, τῶν βιαζόντων σήμερον τοὺς ὁρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως ἀφήσουν τὰ πάτρια αὐτῶν τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀκολουθήσουν τὰ τῶν αἰρετικῶν δεινῶν Φράγκων κακοδόξων οἵτινες διὰ τῆς ἀπατηλῆς, μᾶλλον διαβολικῆς αὐτῶν πλάνης τε καὶ ἀπάτης, διὰ τῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐφαρμογῆς, ἐξηπάτησαν πολλούς, σχεδόν ἅπαντας.

Ἀλλὰ ἂς ἀκούσουν τὴν τοῦ Δεσπότου φωνήν : «Σύ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτη τῇ πέτρα οἱκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».