ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ «« Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! »»

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

«« Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! »»

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ, η αειπάρθενος Μαρία, είναι ή ανώτερη απ’ όλες τις κτιστές λογικές υπάρξεις, είναι ασύγκριτα ανώτερη και από τούς κορυφαίους αγγέλους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, είναι ασύγκριτα ανώτερη και άπ’ όλους τούς άγιους ανθρώπους. Ή Θεοτόκος είναι ή Δέσποινα και ή Βασίλισσα όλης της κτίσεως, της επίγειας και της ουράνιας. Ή Θεοτόκος είναι Αειπάρθενος, δηλαδή παρθένος μέχρι τη γέννηση τού Θεανθρώπου Υιού της, παρθένος κατά τη γέννησή Του και παρθένος μετά τη γέννησή Του. Το όνομα Μαρία της δόθηκε με εντολή τού Θεού και σημαίνει Κυρία .

Ό προαιώνιος Λόγος και Υιός του Θεού με τη δημιουργική Του δύναμη σχημάτισε γιά τον εαυτό Του σάρκα στή μήτρα της Παρθένου: Συνελήφθη Θεάνθρωπος και γεννήθηκε Θεάνθρωπος. Ό Υιός κατά τη θεία φύση έγινε Υιός κατά τήν ανθρώπινη φύση. Από τήν Παρθένο γεννήθηκε ό Ιησούς Χριστός, ένα πρόσωπο με δύο πλήρεις και ακέραιες φύσεις, τη θεία και τήν ανθρώπινη.

‘Η θεία φύση, μολονότι άπειρη, δεν εξαφάνισε τήν ανθρώπινη φύση- και ή ανθρώπινη φύση, μολονότι πεπερασμένη, δεν περιόρισε τη θεία φύση. Αυτή ή τόσο θαυμαστή ένωση των δύο φύσεων, ένωση άσύγχυτη και αδιαίρετη, ένωση πού γίνεται δεκτή με τήν πίστη και με τήν πνευματική γνώση πού γεννιέται από τήν πίστη , ένωση ασύλληπτη γιά τη σαρκική και τήν ψυχική γνώση, πραγματοποιήθηκε με τη θεϊκή παντοδυναμία.

Ό ένανθρωπήσας Κύριος είχε όλα τα χαρακτηριστικά τού ανθρώπου: πνεύμα, ψυχή και σώμα. 

Ή ανθρώπινη ψυχή του Χριστού εκδήλωνε χαρά, λύπη, ταραχή, αγανάκτηση. Το ανθρώπινο σώμα τού Χριστού συνελήφθη, γεννήθηκε, τράφηκε, άναπτύχθηκε, μόχθησε, πείνασε, δίψασε, κοιμήθηκε, έπαθε, σταυρώθηκε, τάφηκε, αναστήθηκε. Σε κάθε περίπτωση πού φαινόταν να ενεργεί αποκλειστικά ή ανθρώπινη φύση, μαζί της, λόγω της αδιαίρετης ενώσεως των δύο φύσεων, ενεργούσε αχώριστα αλλά και άσύγχυτα ή θεία φύση, με τήν οποία πάντοτε συμφωνούσε ελεύθερα ή ανθρώπινη.

Άν και συνελήφθη στή μήτρα της Παρθένου άνθρωπος, ήταν ήδη από τη στιγμή της συλλήψεως και Θεός. ’Άν και γεννήθηκε από τήν Παρθένο άνθρωπος, γεννήθηκε συνάμα και Θεός. ’Άν και μεγάλωνε, έτρωγε, έπινε και κουραζόταν από τήν οδοιπορία, άν και δέθηκε από τούς στρατιώτες στον κήπο της Γεθσημανή, ραπίστηκε, χτυπήθηκε με καλάμι στο κεφάλι, στεφανώθηκε με αγκάθια και σταυρώθηκε ώς άνθρωπος, ήταν μαζί και Θεός. 

Έτσι, οι απόστολοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες, μαθητές και απεσταλμένοι τού Θεού , ό Ιούδας ό Ισκαριώτης παρέδωσε τον Θεό , οι Ιουδαίοι αρχιερείς και ό Πιλάτος είναι Θεοκτόνοι , ή αειπάρθενος Μαρία είναι Θεοτόκος και Θεομήτωρ.

Κατά τη σύλληψη του Θεανθρώπου, ή ανθρώπινη φύση Τού δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία .

 

Ή θυσία γιά τήν ανθρωπότητα έπρεπε να είναι ξένη πρός τήν αμαρτία, άμωμη και άσπιλη”. Έπρεπε, επίσης, το τίμημα γιά τήν εξαγορά της ανθρωπότητας να είναι απροσμέτρητης αξίας.

 Ένοχη καθώς ήταν ή πεσμένη ανθρωπότητα ένώπιον τού άπειρου Θεού, δεν μπορούσε να εξαγοραστεί με τίμημα περιορισμένο, όσο μεγάλο κι άν ήταν αυτό. Έτσι, ή ανθρώπινη φύση έδωσε στον Θεάνθρωπο τη δυνατότητα να προσφερθεί θυσία, ένώ ή θεία φύση προσέδωσε σ’ αυτή τη θυσία απροσμέτρητη αξία.

 «Ό Υιός τού Θεού», λέει ό όσιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, «ό όμοούσιος με τον Πατέρα, …έφτιαξε γιά τον εαυτό Του… σάρκα ζωοποιημένη με ψυχή λογική και νοερή, τήν απαρχή τού δικού μας φυράματος, όχι με σπέρμα, αλλά με δημιουργία διά τού Αγίου Πνεύματος» .

Γιά να συλλάβει αξία τον Θεάνθρωπο, είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και ή Παρθένος. Τη σύλληψή της τήν ευαγγελίστηκε άγγελος στους ευσεβείς αλλά γερασμένους και άτεκνους γονείς της , πού προσεύχονταν με δάκρυα στον Κύριο, ζητώντας Του ένα παιδί. 

Εκείνη, λοιπόν, πού ήταν καρπός προσευχών και νηστειών, πού ήταν κόρη δικαίων, πού είχε αφιερωθεί άπ’ αυτούς στον Θεό από τήν ώρα της γεννήσεώς της, αλλά είχε αφιερώσει και ή ίδια τον εαυτό της ολοκληρωτικά στή διακονία τού Κυρίου με τήν προαίρεσή της, ήταν ήδη ένα σκεύος καθαρό. Ή καθαρότητά της ήταν τόσο απαραβίαστη από τις αισθήσεις και τα αισθητά, ώστε ό νους της, προσκολλημένος σταθερά στον Θεό, δεν έκανε καμιά σκέψη γιά γάμο. Αυτό το αποκάλυψε ή Ιδια στον αρχάγγελο πού της έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της συλλήψεως και γεννήσεώς τού Υιού .

Το σκεύος το καθαρισμένο από τον Θεό μέσω των Αγίων ανθρώπων και Αγίων Αγγέλων, το σκεύος το καθαρισμένο αυτοπροαίρετα με τη σταθερή προσκόλλησή του στον Θεό, αυτό το σκεύος καθαρίστηκε ακόμα περισσότερο από το Άγιο Πνεύμα. 

Όταν ή Παρθένος ρώτησε τον αρχάγγελο γιά τον τρόπο της συλλήψεως και της γεννήσεως, καθώς δεν είχε σχέσεις με κανέναν άνδρα, ό ουράνιος απεσταλμένος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θά έρθει επάνω σου και θά σε καλύψει ή δύναμη τού Υψίστου». Δύναμη ονομάστηκε ό Λόγος. Ό Λόγος τού Θεού είναι και ή δύναμη τού Θεού και ή σοφία τού Θεού. «Τα πάντα δι’ Αυτού», τού Λόγου, «δημιουργήθηκαν, και άπ’ όσα έγιναν, τίποτα δεν έγινε χωρίς Αυτόν» .

Ήρθε, λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα πάνω στήν καθαρή Παρθένο και τήν καθάρισε τέλεια. Ή καθαρή στο σώμα και στήν ψυχή έγινε ολοκάθαρη από τήν παντοδύναμη ενέργεια τού Αγίου Πνεύματος, πού ζωοποιεί, εξαγνίζει, ανακαινίζει, μεταμορφώνει, αγιάζει τα σκεύη Του. 

Ή αγνή Παρθένος έγινε πάναγνη, ξένη πρός κάθε ρύπο τού νου και της καρδιάς, έγινε χαρισματικά Παναγία. Σ’ ένα τέτοιο ανακαινισμένο, πνευματοφόρο και θεοκόσμητο σκεύος, σ’ ένα σκεύος πού με τήν επενέργεια τού Αγίου Πνεύματος είχε αποκτήσει τήν ικανότητα και τήν αξία να δεχθεί μέσα του τον Θεό Λόγο, ήρθε Εκείνος κι ένανθρώπησε .

«Το Άγιο Πνεύμα», λέει ό ιερός Δαμασκηνός, «κατέβηκε σ’ αύτήν, τήν καθάρισε και της έδωσε τήν ικανότητα τόσο να δεχθεί μέσα της τη θεότητα τού Λόγου όσο και να Τον γεννήσει. Και τότε έριξε τη σκιά Του πάνω της… ό Υιός τού Θεού… » . Ή πάναγνη Παρθένος, εκ μέρους όλου τού ανθρωπίνου γένους, πρόσφερε τήν καθαρότατη μήτρα της ως δώρο γιά τη σύλληψη τού Θεανθρώπου.

Ή Παρθένος, συλλαμβάνοντας και γεννώντας Θεό και άνθρωπο σε ένα πρόσωπο, το πρόσωπο τού Λόγου, έγινε πραγματικά Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Γιατί Εκείνος πού γεννήθηκε απ’ αύτήν ήταν Θεός, μολονότι ήταν μαζί και άνθρωπος. «Πώς δεν είναι Θεοτόκος», αναφωνεί ό όσιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, «αύτή πού γέννησε Θεό σαρκωμένο;» . 

Ή Παρθένος, με το να γίνει Μητέρα τού Θεού, έγινε συνακόλουθα και Κυρία, Βασίλισσα, Δέσποινα όλων των λογικών όντων, επίγειων και επουράνιων, παραμένοντας συγχρόνως πλάσμα και δούλη τού Υιού της. Γεννώντας Εκείνον πού θυσιάστηκε γιά όλη τήν ανθρωπότητα, γέννησε Εκείνον πού θυσιάστηκε και γιά τήν ίδια, καθώς κι αύτή ανήκε στήν ανθρωπότητα. Ό Υιός της είναι Θεός, Δημιουργός, Κύριος, Λυτρωτής και Σωτήρας .