ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!
Μέγας Βασίλειος PG 31,417

Είναι τελείως αδύνατον η θάλασσα να μένη επί πολύ χρονικό διάστημα ίδια. Διότι αυτήν που τώρα είναι ομαλή, ακύμαντη και ακίνητη ύστερα από λίγο θα την δεις ανώμαλη και ορμητική εξ αιτίας βίαιων ανέμων. Αλλά και αυτήν που είναι άγρια και αναβράζει από την θαλασσοταραχή, γρήγορα θα την δεις να την σκεπάζει και να την στρώνει βαθειά γαλήνη. Έτσι ακριβώς και οι καταστάσεις της ζωής μας μεταβάλλονται εύκολα και προς το ήρεμο και προς το άγριο. Γι’ αυτό χρειάζεται να υπάρχη μέσα μας καλός κυβερνήτης
ώστε και στις γαλήνιες και ήρεμες περιστάσεις της ζωής και όταν όλα τα θέματα της ζωής του κυλούν ήρεμα και κανονικά, να περιμένει τις μεταβολές προς τα δυσάρεστα και δύσκολα και να μην επαναπαύεται με τα ήρεμα παρόντα σαν να είναι αιώνια και αθάνατα. Αλλά και στην πιο θλιβερή κατάσταση της ζωής του να μην απελπίζεται ούτε να κυριεύεται από πολύ μεγάλη λύπη και βύθιση τελικά στο πέλαγος της απελπισίας…

Αυτός λοιπόν είναι ο έξυπνος και συνετός καπετάνιος και κυβερνήτης του εαυτού του, αυτός ο οποίος ούτε υπερηφανεύεται και καυχάται στις ευχάριστες περιστάσεις, ούτε καταπίπτει και μελαγχολεί στις ώρες των συμφορών και των δοκιμασιών.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

«ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός»

«…Κάθε κακό δεν είναι κακό. Κακά είναι οι αμαρτίες· κακά δεν είναι όσα μας προκαλούν οδύνη στο σώμα, όπως είναι οι αρρώστιες και τα τραύματα του σώματος, η φτώχεια, οι ταπεινώσεις, οικονομικές ζημιές, θάνατοι συγγενών, τα οποία ενεργεί (κατά παραχώρηση) προς το συμφέρον της ψυχής ο σοφός και αγαθός Κύριος. Ο Οποίος αφαιρεί τον πλούτο από αυτούς που τον μεταχειρίζονται αμαρτωλά, για να καταστρέψει έτσι το μέσο του κακού.
Παραχωρεί αρρώστιες, σ’ αυτούς που συμφέρει να είναι το σώμα τους δεμένο με τις αρρώστιες, παρά να είναι ελεύθερο για ν’ αμαρτάνει. Παίρνει με θάνατο εκείνους, που τους συμφέρει ο θάνατος παρά η παράταση της ζωής. Επίσης, προκειμένου να σταματήσει ο Θεός τις εκτεταμένες αμαρτίες, φέρει πείνα, ξηρασίες, κατακλυσμιαίες βροχές, που αποτελούν μάστιγες κοινές πόλεων και ολοκλήρων εθνών…»

«Οι αρρώστιες των πόλεων και των εθνών, οι ξηρασίες και οι αφορίες της γης, όπως και οι ατομικές θλίψεις ανακόπτουν την αύξηση των κακών. Αυτά τα είδη των μη πραγματικών κακών ενεργούνται από το Θεό, για ν’ αναιρέσουν την ενέργεια των αληθινών κακών, που είναι οι αμαρτίες. Επομένως ο Θεός αναιρεί το κακό (που είναι η αμαρτία) αλλά το (όντως) κακό δεν κατάγεται από το Θεό.

Όπως ο γιατρός που δεν εισάγει την νόσο, αλλά αφαιρεί την νόσο από το σώμα. Οι αφανισμοί των πόλεων, οι σεισμοί και οι νεροποντές, οι καταστροφές στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες συμφορές, που ενεργούνται από τη γη, από τη θάλασσα, από τον αέρα, από τη φωτιά ή από οποιαδήποτε αιτία, γίνονται για τον σωφρονισμό των επιζώντων από το Θεό, που με εκτεταμένες μάστιγες ανακόπτει την πάνδημη αμαρτωλότητα…».

Ὑπάρχει δέ μεγάλος κίνδυνος νά πλανηθῇ ἡ σκέψις μας, ὑποθέτουσα ὅτι κάθε ἀσθένεια χρειάζεται ἰατρικήν βοήθειαν. Διότι ὅλαι αἱ ἀσθένεια δέν προέρχονται εἰς ἡμᾶς ἀπό τήν φύσιν οὔτε ἀπό τήν ἐσφαλμένην δίαιταν ἤ ἀπό ἄλλας σωματικάς αἰτίας, ὅπου βλέπομεν ἐνίοτε ὅτι ἡ ἰατρική εἴναι χρήσιμος. Διότι πολλάκις αἱ ἀσθένεια εἴναι καί τιμωρίαι διά τά ἁμαρτήματά μας, ἔρχονται δέ διά τήν ἐπιστροφήν. Διότι ἡ Γραφή λέγει· «αὐτόν τόν ὁποῖον ἀγαπᾷ ὁ Κύριος τόν παιδεύει.» (Παρ. 3, 12). καί· «διά τοῦτο ἀνάμεσά σας πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι, καί ἀποθνήσκουν ἀρκετοί. Διότι ἐάν ἀνεκρίνομεν τούς ἑαυτούς μας, δέν θά ἐκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου, παιδευόμεθα, διά νά μή κατακριθῶμεν μετά τοῦ κόσμου.» (Α Κορ. 11, 30-32).

Διά τοῦτο οἱ ἄνθρωποι αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ὅταν ἀναγνωρίσωμεν τά παραπτώματά μας, ὀφείλουν νά εἶναι ἥσυχοι, νά λησμονήσουν τήν ἰατρικήν καί νά ὑπομένουν αὐτά πού ἔρχονται ἑπ΄ αὐτῶν, σύμφωνα μέ τούς λόγους· «ὀργήν Κυρίου θά ὑποφέρω, διότι ἡμάρτησα εἰς αὐτόν.» (Μιχ. 7, 9), καί νά δείξουν τήν διόρθωσίν των, δίδοντες καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας, καί νά φέρουν εἰς τήν μνήμην των τόν Κύριον, πού εἵπεν· «ἴδε, ἔχεις γίνει ὑγιής· μηκέτι ἁμάρτανε, διά νά μή γίνῃ εἰς σέ κάτι χειρότερον.» (Ἰω. 5,14).

Ἐνίοτε ὅμως ἔρχονται ἀσθένειαι, ἐπειδή τό ζητεῖ ὁ πονηρός. Διότι δέχεται καί ἀποστέλλει ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης εἰς τόν ἀγῶνα ἕνα μεγάλον ἀνταγωνιστήν τοῦ διαβόλου καί καθαιρεῖ τήν μεγαλαυχίαν του διά τῆς καρτερικῆς ὑπομονῆς τῶν δούλων του· τοῦτο δέ ἐδιδάχθημεν ὅτι συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἰώβ (Ἰώβ 2,6).

ΕΠΕ 8, σελ, 405 - Ομιλία Οροι κατα Πλάτος Β΄