Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκουγ

Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου

– Τό προαιώνιο μυστήριο
(δοξαστικό τῶν Αἴνων)

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ

Ο Ευαγγελισμός είναι «της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον» δηλ. η αρχή της σωτηρίας μας. Τη στιγμή του Ευαγγελισμού άρχισε να λαμβάνει σάρκα ο Υιός του Θεού.
«Το απ’ αιώνος μυστήριον, ανακαλύπτεται σήμερον, και ο Υιός του Θεού, Υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα του χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι του βελτίονος. Εψεύσθη πάλαι Αδάμ, και Θεός επιθυμήσας ου γέγονεν, άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται. Ευφραινέσθω η κτίσις, χορευέτω η φύσις, ότι Αρχάγγελος Παρθένω, μετά δέους παρίσταται, και το Χαίρε κομίζει, της λύπης αντίθετον. Ο διά σπλάγχνα ελέους ενανθρωπήσας, Θεός ημών δόξα σοι».
Σήμερα, λέει ο ύμνος, «ανακαλύπτεται», φανερώνεται δηλαδή ένα αιώνιο μυστήριο. Ποιό;

Αποκαλύπτεται το προαιώνιο μυστικό σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Θεός από την αρχή, πριν από τη δημιουργία του αόρατου και ορατού κόσμου, πριν από τη δημιουργία και την πτώση του ανθρώπου, λόγω της άπειρης αγάπης του, σχεδίασε τη σωτηρία του ανθρώπου με την ενανθρώπηση του Ιησού Χριστού, του μονογενή Υιού του. Το σχέδιο αυτό δε το γνώριζε κανείς, ούτε αυτοί οι άγγελοι. Ήταν «αποκεκρυμμένον» και «σεσιγημένον» όπως γράφει ο απ. Παύλος.

Η αποκάλυψη του μυστικού και μυστηριώδους σχεδίου του Θεού έγινε με το μήνυμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία. Ο Πρωτοστάτης Άγγελος, «εξίσταται», μένει έκπληκτος, βλέποντας «τον Υιόν του Θεού»(θεία φύση του Χριστού) να γίνεται «Υιός του ανθρώπου»( ανθρώπινη φύση του Χριστού). Με δύο σύντομες προτάσεις ο υμνωδός εκφράζει το μεγάλο, το ακατάληπτο γεγονός της ενανθρωπήσεως.
Και τί συνέβη με την ενανθρώπηση; Ο Θεός «μεταλαμβάνει του χείρονος». Κοινωνεί, μετέχει, παίρνει το κατώτερο. Ποιό είναι αυτό το «χείρον»; Η ανθρώπινη φύση. Και για ποιό σκοπό γίνεται αυτό; «Ίνα μεταδώ μοι του βελτίονος». Για να μεταδώσει σε μένα, το ανώτερο, δηλ. τη θεία φύση.

Προσέξτε τον προσωπικό χαρακτήρα της σωτηρίας. Ο υμνωδός με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ευχαριστία αντιλαμβάνεται τη σωτηρία ως κάτι που αφορά το πρόσωπό του. «Ίνα μεταδώ μοι», να μεταδώσει σε μένα. Ίσως ο ποιητής του ύμνου να απηχεί τα λόγια του απ. Παύλου « Εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2, 20).

Στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού έχουμε την ένωση των δύο φύσεων, θείας και ανθρώπινης. Με την ένωση αυτή εξυψώνεται η ανθρώπινη φύση αφού της μεταδίδονται από τα χαρίσματα της θείας. Γίνεται ο άνθρωπος «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1, 4). Η ανθρώπινη φύση καθαρίζεται, θεραπεύεται, φωτίζεται, λαμπρύνεται, εξυψώνεται, θεώνεται.
Το γεγονός της ενανθρωπήσεως του Κυρίου φέρνει στη σκέψη του υμνωδού τη πτώση του Αδάμ, του πρώτου ανθρώπου. Ο Αδάμ με την εισήγηση του διαβόλου επιθυμεί να γίνει θεός, όχι σύμφωνα με την εντολή που του έδωσε Αυτός, αλλά με επανάσταση. Τώρα ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό. Ό,τι δεν πέτυχε με την υπερηφάνειά του ο άνθρωπος το πετυχαίνει με την ταπείνωσή του ο Θεός.
Το γεγονός της ενανθρωπήσεως και της σωτηρίας είναι αφορμή, χαράς και δοξολογίας. Όλα πρέπει να χαίρονται.«Ευφραινέσθω η κτίσις, χορευέτω η φύσις».
Ο Αρχάγγελος μεταδίδει στην Παρθένο το χαρούμενο μήνυμα που είναι αντίθετο της λύπης. Το λυπηρό μήνυμα το άκουσε μετά την πτώση η Εύα.
Τώρα η νέα Εύα, η Θεοτόκος, ακούει χαράς ευαγγέλια. Η λύπη σταματά. Ο κόσμος με το «Χαίρε» πλημμυρίζει από τη χαρά της λυτρώσεως. Ο ύμνος τελειώνει με δοξολογία προς το Θεό που ενανθρώπησε «διά σπλάγχνα ελέους». Η φράση περιέχεται στην προφητεία του ιερέα Ζαχαρίου, πατέρα του Τιμίου Προδρόμου ( Λουκ. 1, 75). Ο Θεός από άπειρο έλεος και αμέτρητη ευσπλαχνία συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων. Όλοι οι ελεηθέντες πιστοί πρέπει να δοξολογούμε με ευγνωμοσύνη τον δωρεοδότη Θεό.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1821 :

Τὸ 1821 πρωτοπαρουσιάστηκε ἡ Πανάγια στὴν Τῆνο ζητώντας τὴν εὕρεση τῆς εἰκόνας Της πού ἀπεικόνιζε τὸν Εὐαγγελισμὸ!

Συγκλονιστικό: Τὸ 1821 στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπαναστασης πρωτοπαρουσιάστηκε ἡ Παναγία στὴν Τῆνο, στὸν Μιχάλη Πολυζώη, ζητώντας τὴν εὕρεση τῆς εἰκόνας Της, ποὺ σὰν βρέθηκε, φάνηκε ὅτι ἀπεικόνιζε τὸν Εὐαγγελισμό, δηλαδὴ τὴν ἴδια τὴν 25η Μαρτίου, τὴν ἥμερά του Εὐαγγελισμοῦ τοῦ Γένους, τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς ἔβαζε μπρὸς τὴν Ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος!
Ἡ Εὐαγγελίστρια ἦταν μαζί μας ἀπ’ ἀρχῆς! Συγκινημένη καὶ ἐκείνη ἀπὸ τὸν ὁρισμὸ τοῦ Ξεσηκωμοῦ στὶς 25 Μαρτίου 1821, ὅπως ὅρισε ρητὰ ὁ ἴδιος ὁ Ὑψηλάντης Θεία Προνοία καὶ τὸ μαρτυροῦν Κολοκοτρώνης, Φωτάκος καὶ ἄλλοι!

Ἡ πηγὴ ποὺ παραθέτει τὴν παραπάνω συγκλονιστικὴ πληροφορία καὶ δημοσιεύουμε, εἶναι σχετικὸ βιβλίο τοῦ 1848 (δές πάνω φωτογραφία), ἀπὸ τὸν ἐπιφανῆ Ἀρχιμανδρίτη Διονύσιο Πύρρο τὸν Θετταλό, Ἰατρὸ καὶ Φιλόσοφο, τὸν πρῶτο παραγωγὸ χαρτιοῦ στὴν Ἑλλάδα, σύγχρονο τῶν γεγονότων τοῦ Ξεσηκωμοῦ, περιηγητῆ τῆς ἐμπόλεμης χώρας, ποὺ πῆγε τότε ἐπιτόπου ἐκεῖ στὴν Τῆνο καὶ ἀναφέρει σχετικά:
“Κατὰ τὸ 1821 ἔτος, εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπαναστάσεως, ἡ Θεοτόκος Μαριὰμ ἐφάνη κατ’ ὄναρ εἰς τινὰ ἁπλοῦν γέροντα, ἤτοι περιβολάρην, μπάρμπα Μιχαὴλ καλούμενο Ἄνδρειον ἐτῶν 80, καὶ τῷ λέγει νὰ ὑπάγη εἰς τὸ χωράφιον τοῦ Ἀντωνίου Δοξαρᾶ ἔξω της πόλεως, νὰ σκάψη καὶ νὰ εὔρη μίαν εἰκόνα αὐτῆς. οὗτος δὲ καταπείσας τινὰς χριστιανούς, ἔσκαψεν ὀλίγον καὶ εὖρεν μόνον μερικὰ ἀρχαῖα τοῦβλα, καὶ….
μὴν εὑρόντες εἰκόνα ἀνεχώρησαν.

Τὰ τοῦβλα ταῦτα ἔλαβε Τήνιος τὶς νὰ κτίση τὸν φοῦρνόν του, ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ὁ φοῦρνος ἐκτίζετο καὶ ἐπιτπε, δὲν ἤθελε νὰ πληρώση τὸν τέκτονα, ὅθεν ἐχρειάσθη νὰ κριθῶσι καὶ ἀφοῦ ὠμολόγησεν ὁ τέκτων τὴν κλοπὴν ἐπέστρεψαν ὀπίσω τὰ τοῦβλα. Ὁ γέρων αὐτὸς ἦτο μὲν ἁπλοὺς τὸν τρόπον, πλὴν εὐλαβὴς εἰς τὰ θεία. μόλον τοῦτο αὐτὸς ἐκήρυττε τὸ ὅραμά του, πλὴν οὐδεὶς τὸν ἐπίστευε, διότι ἐφάνισαν ὡσεὶ λῆρος τὰ ρήματα αὐτοῦ”!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Περιγραφὴ τῆς ἐν Τήνω νήσου εὑρεθείσης ἁγίας καὶ θαυματουργοὺς εἰκόνος τῆς Κυρίας ἠμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Εὐαγγελιστρίας

καὶ τῶν θαυμάτων αὐτῆς, ὑπὸ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Διονυσίου Πύρρου του Θετταλοῦ Ἰατροδιδασκάλου καὶ Ἰππότου τοῦ Βασιλικοῦ Τάγματος τοῦ Σωτῆρος

ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ 1848″

Τὸ 1822, ἐν μέσω τοῦ Ἀγῶνος ἐμφανίζεται συνεχῶς πάλι στὴν Ἁγία Πελαγία ἐπὶ τρεῖς συνεχόμενες ἑβδομάδες, τὶς Κυριακὲς 9, 16 καὶ 23 Ἰουλίου 1822, ζητώντας ἐπίμονα τὴν παραπάνω ἀνασκαφή!

Τελικὰ ἡ ἁγία καὶ θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ θὰ βρεθεῖ στὶς 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1823, ξεσηκώνοντας ρίγη πανεθνικοῦ ἐνθουσιασμοῦ, στὸ σκληρὰ ἀγωνιζόμενο Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας, ποὺ ἀναπτερώνεται καὶ βοᾶ “Εὐαγγελίζου Ἑλλὰς χαρὰ μεγάλη”!

Καὶ ἀπὸ τότε ὅλοι οἱ Ἀγωνιστὲς περνοῦν ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ νὰ ὑποβάλλουν τὰ σέβη τους στὴν Ἀνίκητη Στρατηγὸ τῆς Ἑλλάδος καὶ νὰ λάβουν μὲ τὴ μεσιτεία τῆς εὐλογία καὶ φώτιση καὶ προστασία ἐν πολέμω!

Ἔτσι φτάνουν καὶ ἀσπάζονται εὐσεβῶς καὶ δακρυσμένοι τὴν Μεγαλόχαρη ὁ Κανάρης, ὁ Μιαούλης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ ἴδιος ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ τόσο τὴν ἀγαποῦσε καὶ τὴν ὀνόμαζε “Τύχη τῆς Πατρίδος”, ὁ Νικηταρᾶς, οἱ Ζαΐμηδες, οἱ Κουντουριώτηδες, ὁ εὐσεβὴς Μακρυγιάννης, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀναφέρει τὸ θαῦμα θεραπείας ἑνὸς παιδιοῦ του ἀπὸ τὴν Παναγιὰ τῆς Τήνου! Ἀπὸ τὴν Παναγιὰ τοῦ Γένους! Ἀπὸ τὴν ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ 1821! Ποὺ ἄμεσα πρόστρεξε τότε, στὴν ἀρχὴ τῆς Ἐπανάστασης, γιὰ νὰ βρεθεῖ ἄμεσα ἡ ἁγία εἰκόνα της, ἡ ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες χρόνια μετά, μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν προσφορὰ τῆς τόσο στὸ Ἔθνος, ὅσο καὶ στὸν λαό, μὲ τὰ μύρια θαύματα καὶ ἰάσεις ποὺ δίδει δωρεὰν στοὺς πιστοὺς ποὺ τὴν ἐπικαλοῦνται!

1821/1823 – ἡ εὕρεσή της ἀτσαλώνει τὸ Γένος, στεριώνει τὴ λευτεριὰ

1912/13 – Τὸ θωρηκτὸ Ἀβέρωφ ξεκινᾶ τὸν θρίαμβό του κατὰ τοῦ Τουρκικοῦ Στόλου, ἀφοῦ πρῶτα ἡ εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης κατεβαίνει ἀπὸ τὸν Ναό, ἀνεβαίνει καὶ ἁγιάζει τὸ πλοῖο, ποὺ θωρακίζεται πλέον οὐράνια! Ἦταν ἀνήμερα τῆς 25ης Μαρτίου 1912, ἡμερομηνία ποὺ συνέπιπτε τότε μὲ τὸ Πάσχα καὶ πραγματοποιήθηκε ἡ προφητεία τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ γιὰ τὸ Ποθούμενο στὴν Ἤπειρο, ποὺ τοὺς εἶχε πεῖ πὼς θὰ ἔρθει, ὅταν θὰ ἔρθουν δύο πασχαλιὲς μαζί!

Καὶ πράγματι τότε ἦταν ποὺ διπλασιάστηκε ἡ Ἑλλάδα καὶ ἐλευθερώθηκαν Μακεδονία, Θράκη (δὲν μᾶς ἀποδόθηκε τότε), Ἤπειρος, Βόρεια Ἤπειρος (δὲν μᾶς ἀποδόθηκε) καὶ Νησιὰ ΒΑ Αἰγαίου! Ἕνα ὁλόκληρο νέο ἔπος! Ἕνα δεύτερο ΄21!