Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς

«Ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἦταν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Μαξιμιανοῦ καὶ ὡς στρατιωτικὸς ἀνῆκε στὸ τάγμα τῶν Νουμέρων, ποὺ λέγονταν Ρουταλικοί, ὑπὸ τὸν ἡγεμόνα Ἀργυρίσκο, στὸ Κοτυάειο τῆς Φρυγίας. Ἐπειδὴ δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων νὰ κυριαρχεῖ, ἀνέβηκε σὲ ὄρος, ἀγωνιζόμενος νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του μὲ νηστεῖες καὶ προσευχές. Ἀφοῦ ἐνίσχυσε ἀρκετὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀνέφλεξε τὴν ψυχή του ἀπὸ τὸν θεῖο πόθο τοῦ Χριστοῦ, κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὄρος. Πῆγε λοιπὸν καὶ στάθηκε ἐν μέσῳ τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ ὁμολόγησε μὲ δύναμη τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ τὸν κτύπησαν, τοῦ ἔξυσαν πάρα πολὺ τὶς σάρκες μὲ τρίχινα ὑφάσματα καὶ τὸν ἔβαλαν σὲ καυστῆρα φωτιᾶς. Τέλος, ἀφοῦ τοῦ καταπλήγωσαν ὅλο τὸ σῶμα μὲ τὸ διαρκὲς σύρσιμό του πάνω σὲ ἀγκάθια, τὸν θανάτωσαν μὲ ξίφος.

Ἐκεῖνο ποὺ ἔδινε στὸν ἅγιο Μηνᾶ, ὅπως καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἁγίους τὴ δύναμη νὰ ὑπερβαίνουν καὶ τὴν ἴδια τὴ φύση, ἦταν ἡ ὑπὲρ φύσιν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ ἔρωτάς τους πρὸς Ἐκεῖνον τοὺς ἔκανε νὰ κυριαρχοῦν πάνω στὴν θεωρούμενη ἀξεπέραστη βία τῆς φύσεως, διότι τοὺς ἔστρεφε ὁλοκληρωτικὰ πρὸς Αὐτόν. «Ὁ γὰρ θεῖος ἔρως σου κατακρατήσας τῆς φύσεως, λήθην, Μηνᾶ, ἐνεποίει». Τὸ ἔχουμε τονίσει ἐπανειλημμένως: χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπόρροια τῆς ἀγάπης πρὸς Ἐκεῖνον, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ὑπομείνει τὰ μαρτύρια. «Ἡ γὰρ θεία χάρις συμπαροῦσα, Μηνᾶ, σὲ ἐνίσχυσε». Κι εἶναι ἑπόμενο, ἡ χάρη αὐτὴ βρίσκοντας δίοδο γιὰ τὸν κόσμο τὴν διαφανῆ ὕπαρξη τοῦ ἁγίου, νὰ τὸν κάνει νὰ προσφέρει θαυματουργίες.

Κι ἕνα ἀπὸ τὰ «ἄπειρα» θαύματά του παραθέτουμε καὶ στὴ συνέχεια: «Ἕνας πιστὸς προσῆλθε κάποια φορᾶ στὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Μηνᾶ νὰ προσευχηθεῖ, ὅποτε πῆγε σὲ ἕνα πανδοχεῖο νὰ καταλύσει. Ὅταν ὅμως ὁ πανδοχέας ἀντιλήφθηκε, ὅτι αὐτὸς ποὺ προσῆλθε ἔφερε χρυσὸ ἐγκόλπιο, σηκώθηκε στὸ μέσο τῆς νύκτας καὶ φόνευσε τὸν ἄνθρωπο. Τὸν κατέκοψε σὲ κομμάτια καὶ τὸν ἔβαλε μέσα σὲ καλάθι, τὸν κρέμασε κάπου, καὶ περίμενε νὰ ξημερώσει. Βρισκόταν σὲ ἀγωνία πῶς καὶ ποῦ νὰ τὸν πάει, θέλοντας νὰ τὸν κρύψει σὲ μέρος ἀφανές. Καθὼς λοιπὸν σκεφτόταν αὐτά, ὁ ἅγιος τοῦ Χριστοῦ μάρτυς φάνηκε ἔφιππος σὰν στρατιώτης, καὶ ρωτοῦσε γιὰ τὸν ξένο ποὺ κατέλυσε ἐκεῖ.

Ὁ φονιὰς ἔκανε βεβαίως τὸν ἀνήξερο, ὁπότε ὁ ἅγιος κατέβηκε ἀπὸ τὸ ἄλογο καὶ εἰσῆλθε στὰ ἐνδότερα. Κι ἀφοῦ κατέβασε τὸ καλάθι, λέγει: – Τί εἶναι αὐτό; Ὁ δὲ πανδοχέας, γεμάτος ἔκπληξη, ἔπεσε ἀπὸ τὸν φόβο του μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ ἁγίου σὰν ἄψυχο πτῶμα. Τότε συνέβη τὸ ἑξῆς καταπληκτικό: ὁ ἅγιος συναρμολόγησε τὸ κομματιασμένο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, προσευχήθηκε γι’ αὐτὸν καὶ τὸν ἀνέστησε, λέγοντάς του: «Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ». Αὐτὸς δέ, σὰν νὰ σηκώθηκε ἀπὸ ὕπνο, κι ἀφοῦ κατάλαβε πόσα καὶ τί εἶχε πάθει ἀπὸ τὸν πανδοχέα, δόξασε τὸν Θεό. Κι ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν φαινόμενο σὰν στρατιώτη, τὸν προσκυνοῦσε. Ὁ ἅγιος τὸν σήκωσε, πῆρε ἀπὸ τὸν φονιὰ τὸ κλεμμένο χρυσάφι, τοῦ τὸ ἔδωσε καὶ εἶπε: – Πήγαινε τώρα στὸν δρόμο σου. Στὸν δὲ φονιά, ἀφοῦ τὸν ἔλεγξε αὐστηρὰ καὶ τὸν κατήχησε, κι ἀφοῦ βλέποντας τὴ μετάνοιά του τοῦ χάρισε τὴν ἄφεση τοῦ ἐγκλήματός του, προσευχήθηκε γι’ αὐτόν, ὅποτε ἀνέβηκε καὶ πάλι στὸν ἐπιφαινόμενο ἵππο του καὶ χάθηκε ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ πανδοχέα».