Μήπως εἶσαι νερόβραστος;

Κάποτε ἕνας γιατρός πού εἶχε κλονισθεῖ ἡ πίστη του στόν Θεό, μοῦ ἔλεγε μέ παράπονο:

Πῶς εἶναι δυνατό, πάτερ, νά πιστεύει κανείς σήμερα στόν Θεό, ὅταν ἡ σύγχρονη κοινωνία ἔχει ἀναγάγει σέ ἰδεολογία τήν ἀθεΐα; Μά καί αὐτοί πού λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, φοβοῦνται νά ἀνοίξουν τό στόμα τους. Τρέμουν μήπως πέσουν στήν δυσμένεια τῶν μεγάλων. Λιώνουν μπροστά στήν εἰρωνεία καί στόν χλευασμό! Εἶναι αὐτοί χριστιανοί ἤ καρικατοῦρες· ἀνθρωπάκια τῆς κακομοιριᾶς;

Ἔχεις δίκιο, τοῦ εἶπα. Χριστιανός, πού ντρέπεται νά ὁμολογεῖ στήν ζωή του, μέ λόγια καί μέ ἔργα, τόν Χριστό, οὐσιαστικά δέν ἔχει πιστέψει. Δέν εἶναι ἄξιος νά φέρει τό Ὄνομά Του. Εἶναι ἄνθρωπος, πού σκέπτεται καί συμπεριφέρεται μέ ἐπίγειους ὑπολογισμούς. Ὅποιος δέν ἔχει τό θάρρος νά ὑπερασπιστεῖ τήν πίστη του, ἀνήκει στήν κατηγορία ἐκείνων, γιά τούς ὁποίους λέει ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο: «Ἐκεῖνον πού θά ντραπεῖ νά μιλήσει γιά Μένα καί γιά τά λόγια μου, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά τόν ντραπεῖ ὅταν θά ἔλθει στήν Δευτέρα Παρουσία μέ τήν δόξα τοῦ Πατέρα Του καί μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους, νά μιλήσει γι’ αὐτόν» (Μαρκ.8,38). Καί ὁ Χριστός, ὅταν ἔλεγε τά λόγια αὐτά, φυσικά, δέν ἀστειευόταν!

Ὁ ἄνθρωπος, μᾶς λέει ἡ Ἀποκάλυψη, ὀφείλει σέ ψυχική διάθεση νά εἶναι ἡ ψυχρός ἤ ζεστός.

Καί πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζεστός; Ὅταν φλέγεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνίζεται στήν ζωή του νά ἐφαρμόζει τίς ἐντολές καί τό ἅγιο θέλημά Του· χωρίς νά ὑπολογίζει τήν γνώμη τοῦ κόσμου, τί θά εἰποῦν γι’ αὐτόν. Ὅταν κριτήριο στήν ζωή του ἔχει μόνο τήν γνώμη τοῦ Χριστοῦ.

Καί ψυχρός πότε εἶναι; Ὅταν στά πνευματικά θέματα εἶναι κρύος καί ἀδιάφορος. Στήν περίπτωση αὐτή ὅμως ὑπάρχει κάτι τό ἐλπιδοφόρο. Ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σάν ἄλλη σπίθα τόν ἀκουμπήσει, ἐκεῖ πού προηγουμένως ἡ διάθεσή του ἦταν ξερά φρύγανα, τώρα γίνεται ὅλος φωτιά. Καί ἀπό ἐκεῖ καί μετά προχωρεῖ στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ μέ σταθερότητα.

Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη κατάσταση πολύ ἐπικίνδυνη. Ἡ μέση κατάσταση τῆς χλιαρότητας. Γιά τόν χλιαρό, λέει ἡ Ἀποκάλυψη, ὅτι ὁ Θεός θά τόν κάνει ἐμετό! Καί πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι χλιαρός; Ὅταν ἔχει αὐταρέσκεια. Ὅταν ἔχει τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι καλός ἄνθρωπος καί δέν ἔχει ἀνάγκη κανένα! Ὅταν αἰσθάνεται εὐχαριστημένος καί ἱκανοποιημένος μέ τόν ἑαυτό του. Ὅταν πιστεύει, πώς βαδίζει σωστά! Ἔτσι ξεκινάει τό πνευματικό κατρακύλισμα! Σάν ἄλλος φαρισαῖος συγκρίνει τόν ἑαυτό του μέ τούς συνανθρώπους του, κακολόγωντας καί περιφρονώντας ὅσους δέν ἔχουν φθάσει στό δικό του πνευματικό ἐπίπεδο!

Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάει ἀπό τέτοιο κατάντημα.

Βίκτορ Αφανασίγιεφ