Ο Θεός είναι μαζί μας

Ο Θεός είναι μαζί μας. «Ο Θεός μεθ’ ημών. Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι ο Θεός μεθ’ ημών.» Έθνος κατά την έννοια του λατρευτικού αυτού ύμνου της Ορθοδοξίας είναι η ειδωλολατρία. Η ειδωλολατρία δεν έχει Θεό. Θεός στην ειδωλολατρία είναι το είδωλο του εαυτού. Είναι η φιλαυτία και ο αρρωστημένος εγωισμός. Το θεμέλιο του ανθρώπου είναι δήθεν ο άνθρωπος, εννοώντας την ιδέα ενός κάποιου γενικού και αφηρημένου ανθρώπου, στην οποία κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό του.

Ο ανθρωπισμός αυτού του είδους είναι ολοκληρωτισμός, όπως τον βίωσε και εξακολουθεί να τον βιώνει σκληρά η ανθρωπότητα. Την άδεια θέση του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου, την καταλαμβάνει ο υπάνθρωπος. Ο ανθρωπισμός ή βουλησιαρχία, όπως ονομάζεται στη φιλοσοφία, είναι η λατρεία της δύναμης χωρίς ηθικά όρια.

Ο ανθρωπισμός υπερασπίζεται δήθεν τον σεβασμό του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, ενώ στο όνομα των γενικών αυτών ιδεών ,εξοντώνει τον άνθρωπο και τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.

Στον ανθρωπισμό , η ελευθερία και η δημοκρατία είναι έννοιες χωρίς περιεχόμενο. Θα έχεις μια ακριβή εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας , αν μπροστά από κάθε έννοια αξίας βάλεις τη λέξη «δήθεν»,.

Είναι ο κοινοβουλευτισμός δημοκρατία ή είναι δήθεν δημοκρατία; Στο κοινοβούλιο το ψεύδος, θεωρείται αυτονόητο! Οι αντιπρόσωποι του Έθνους ,συχνά, αποκαλούνται μεταξύ τους , «ψεύτες», χωρίς να συγκινείται κανείς!

Για να μπορέσουν να ενδυθούν τον «καινόν άνθρωπον», τον ενάρετο, τον υγιή, τον τέλειο «καθ ομοίωσιν Χριστού», γράφει ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή του προς τους Εφεσίους, οφείλουν πρωτίστως να απεκδυθούν τον «παλαιόν άνθρωπον», δηλαδή τα πάθη:

«αποθέσθαι υμάς κατά την προτέραν αναστροφήν τον παλαιόν άνθρωπο τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης, ανανεούσθαι δε τω πνεύματι του νοός υμών και ενδύσασθαι τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθένετα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας». (Εφεσ.4,22-44)

(Να πετάξετε από πάνω σας τον παλιό εαυτό σας, που σας συνδέει με την προηγούμενη ζωή σας και που φθείρεται με της απατηλές επιθυμίες του. Να ανανεωθείτε σ’ όλο το πνευματικό σας βάθος. Να ντυθείτε τον καινούριο άνθρωπο, που ο Θεός κατά το σχέδιό του τον έχει πλάσει για να ζει με δικαιοσύνη και αγιότητα που προέρχονται από την αλήθεια.)

Η απομάκρυνσή μας απ’ το Θεό βιώνεται σαν απομάκρυνση του Θεού από μας. «Είσαι, Θεέ, μαζί μου», αντί να αναρωτηθούμε, αν εμείς είμαστε μαζί με το Θεό. Αν είμαστε φίλοι του Θεού ή εχθροί. Νιώθουμε ότι ο Θεός απουσιάζει, ενώ εμείς απουσιάζουμε από την μετοχή μας στο Θεό. Ακούμε στο τέλος της θείας λειτουργίας, το «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον», αλλά η καρδιά μας είναι πράγματι μαζί με το Θεό ή βρισκόμαστε μακριά από το φως το αληθινό;

Ο Θεός μένει πιστός. Η αγάπη Του δε φθείρεται ποτέ. Αντίθετα εμείς προδίδουμε τη φιλία μας κάθε φορά που πέφτουμε σε κάποια θανάσιμη αμαρτία. Δεν βλέπουμε πια το φως το αληθινό. Λάβαμε πνεύμα επουράνιο κατά το βάπτισμά, αλλά οι αμαρτίες σβήνουν ένα προς ένα τα χαρίσματα του πνεύματος και αποδυναμώνουν τη θεία χάρη του βαπτίσματος, έως ότου μετανοήσουμε και επιστρέψουμε, σαν τον άσωτο υιό στην Εκκλησία και στη θεία κοινωνία.

Ευτυχώς δεν αποστερούμαστε από όλα τα χαρίσματα. Η χάρη του Θεού μας επισκέπτεται, παρά τις αμαρτίες μας. Τίποτε, λένε οι Άγιοι, να μην θεωρούμε μεγαλύτερο κακό που κάνουμε στον εαυτό μας, απ’ το να προδώσουμε τη φιλία μας με το Θεό.

Αυτό το αγωνιώδες ερώτημα, αν ο Θεός είναι μαζί μας, που διατυπώνεται και σαν ευχή στους αγαπημένους μας, ο Θεός να είναι πάντα μαζί τους, δείχνει την στέρηση, στην οποία καταδικάζουμε τον εαυτό μας, κάθε φορά που η αμαρτία, μας χωρίζει απ΄ το Θεό.

Είναι σαν να χάνουμε την ψυχή μας. Δεν γνωρίζουμε πια τον εαυτό μας. Η γνώση του εαυτού αρχίζει από τότε που νιώθουμε ότι η ψυχή μας διψάει για τον Κύριο και Θεό της. Ο πρώτος άνθρωπος, σύμφωνα με το Βιβλίο της Γενέσεως, που προσευχήθηκε στο Θεό είναι ο Ενώς. Ο Ενώς ήλπισε στην επίκληση του ονόματος του Κυρίου και Θεού. Από τότε άρχισαν οι άνθρωποι να γνωρίζουν τον εαυτό τους και να προσεύχονται. ‘Ενιωθαν την ανάγκη να έχει η ζωή τους ένα νόημα και να ελπίζουν στη βοήθεια του Θεού. Ζητούσαν από το Θεό να προσέξει τη φωνή της δεήσεώς τους. «Κύριε εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου.» «Γνώρισόν μοι,Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι».

 Μόσχος Λαγκουβάρδος