Θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα... Συγκινητική εἶναι ἡ ἐπιστολή τῆς πρώτης Ταϊβανέζας Ἱεραπόστολου Πελαγία Yu

Θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα...

Συγκινητική εἶναι ἡ ἐπιστολή τῆς πρώτης Ταϊβανέζας Ἱεραπόστολου Πελαγία Yu, η οποία απευθύνεται στους Έλληνες και η οποία Σίγουρα έχει να μας μάθει κάποια πράγματα τά ὁποῖα ἐμεῖς δυστυχῶς δέν ἔχουμε ἐκτιμήσει καί ἀξιολογήσει ἡ ὁποία ἀπευθύνεται στούς Ἕλληνες καί ἡ ὁποία σίγουρα ἔχει νά μᾶς μάθει ἐπαρκῶς. Ἡ ἐπιστολή της ἔχει ὡς ἑξῆς:

«... Ἕλληνες, νομίζετε ὅτι εἶστε φτωχοί μέ τήν κρίση πού διέρχεστε,

ἀλλά δέν ξέρετε πόσο πλούσιοι εἶστε...».

Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβᾶν καί τό χριστιανικό μου ὄνομα εἶναι Πελαγία.

Ήμουν προτεστάντισσα καί χρειάστηκαν πέντε χρόνια γιά νά γίνω Ὀρθόδοξη.

Μοῦ ἀρέσει να διαβάζω τήν Ἁγία Γραφή καί ἔχω ὅλες τίς ἐκδόσεις της στά κινεζικά.

Ἔχω ἐπισκεφθεῖ τήν Ἑλλάδα καί διαπίστωσα ὅτι εἶναι μία πολύ ξεχωριστή χώρα. 

Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πρίν φθάσω ἀκόμα, μέσα στο αεροπλάνο

διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί εἶναι οἱ Ἕλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλοῦσαν, πῶς

γελοῦσαν καί πῶς χειροκροτοῦσαν τόν πιλότο κατά τήν προσγείωση, πρᾶγμα

απίστευτο γιά μᾶς τούς Ἀσιάτες πού εἴμαστε συντηρητικοί καί δέν ἐκδηλώνουμε

το συναισθήματά μας.

 Τώρα πιά ξέρω ὅτι ἡ ἐλευθερία ἔχει μέσα της λίγο πάθος

καί λίγο ἔνταση φωνῆς.

Στήν Ἑλλάδα ἐπισκέφθηκα πολλές ἐκκλησίες, συμμετεῖχα στή Θεία Λειτουργία και

ὅταν κοινωνοῦσα τά Ἄχραντα Μυστήρια ἔκλαιγα, παρόλο πού δέν καταλάβαινα

τήν ἑλληνική γλῶσσα, γιατί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶνα μοναδική.

θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, νά εἶχα γεννηθεῖ Ὀρθόδοξη, νά μεταλάβαινα

τήν Θεία Κοινωνία καί νά φιλοῦσα τίς Ἅγιες Εἰκόνες ἀπό τά βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, γιατί ἀντί τῆς Θείας Κοινωνίας

τρῶμε καί πίνουμε τά φαγητά τῶν εἰδώλων.

θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, γιά νά γεμίζουν τά αὐτιά μου ἀπό Ἅγιους Ὕμνους.

Κλαίω γά μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, πού τά αὐτιά μας εἶναι γεμᾶτα

με ἤχους ἀπό τίς σοῦτρες καί τά οὐρλιαχτά τῶν εἰδώλων,

θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, γιά νά ὀσφραίνομαι τή γλυκιά εὐωδία τοῦ λιβανιοῦ.

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, πού ἡ ὄσφρησή μας εἶναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα. 

θὰ ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, ὥστε τά χέρια μου νά ἀγγίζουν τίς εἰκόνες, τα Αγια λείψανα καί νά ἀγκαλιάζουν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. 

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, πού τά χέρια μας ἀγγίζουνε

ἔιδωλα, εἰδωλόθυτα καί ἀγκαλιάζουν τό τίποτα

· ἐδῶ πού καῖμε χρήματα γιά τά φαντάσματα.

θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, νά ἀνάβω λαμπάδες στόν Χριστό καί ὄχι οπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.

Ἔψαχνα τήν ἀλήθεια, χρησιμοποιῶντας περισσότερες από 30 διαφορετικές

ἐκδόσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οἱ ὁποῖες δυστυχῶς ὅλες τους εἶναι γεμάτες λάθη

(μεταφρασμένες ἀπό ἑτεροδόξους).

Θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, ὥστε νά μπορῶ νά διαβάζω τήν Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, γιατί ἔχουμε μάτια κι ὅμως εἴμαστε τυφλοί.

Θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, γιά νά μπορῶ νά βλέπω παντοῦ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, γιατί βλέπουμε παντοῦ ναούς εἰδώλων.

Ναί, εἶμαι Ὀρθόδοξη, ἀλλά ὡς Ταϊβανέζα, τά Ὀρθόδοξα βιώματά μου εἶναι

φτωχά.

Κλαίω για μένα, γιατί δέν ἔχω τή δυνατότητα να δείξω στούς συμπατριῶτες

μου τό μεγαλεῖο τῆς πίστης μας... Οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ θέλουν νά δοῦν σημεῖα καί θαύματα...

Κλαίω για μένα καί γιά τούς συμπατριῶτες μου, γιατί δέν ἔχουμε τή χάρη νά

βλέπουμε καί νά ἀκοῦμε τόσα θαύματα, τόσα ἅγια λόγια πού ἔχετε δεῖ καί ἀκούσει

2000 χρόνια στήν Ἑλλάδα καί πού ἀκόμα βλέπετε... Ἡ Ταϊβᾶν δέν εἶναι ὀρθόδοξη

χώρα, οι γιορτές μας δέν μοιάζουν καθόλου μέ τίς δικές σας.

Λυπᾶμαι πού στήν Ἑλλάδα ἔχετε τόσο ὄμορφα βουνά, πού τά καῖτε καί δέν τά

φροντίζετε, ἀλλά θαυμάζω πού σχεδόν κάθε βουνό ἔχει κι ἕνα μοναστήρι. Ἐμεῖς

ἔχουμε τόσο ὄμορφα βουνά, ἀλλά γεμάτα ἀπό ναούς, μοναστήρια καί εἴδωλα

βουδιστικά.

Θά ἤθελα νά ἤμουν Ἑλληνίδα, ὥστε νά μπορῶ νά πάω νά προσευχηθῶ σέ

κάποιο μοναστήρι εὔκολα.

Κλαίω για μένα καί τούς συμπατριῶτες μου. Πρώτη φορά πῆγα σέ Μοναστήρι,

στήν Ἱερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου στό Πήλιο. Ταξίδεψα ἀπό τήν Ταϊβᾶν στήν

Ελλάδα 16 ὧρες μέ τό ἀεροπλάνο, μερικές ὧρες μέ τό τραῖνο ὡς τή Λάρισα και

ἄλλη μία ὥρα μέ τό αὐτοκίνητο τῆς Μονῆς, πού τό ὁδηγοῦσε μία ἀδελφή...

Εἶδα τά παλιά ἐρείπια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, εἶδα τόσα ἄλλα μέρη στήν Ἑλλάδα

ἐγκαταλελειμμένα καί μάτωσε ἡ καρδιά μου. Στήν Ταιβᾶν δέν ἔχουμε τόσο ἀρχαῖα

Αγια καί ὄμορφα μέρη, ἀλλά ἐσεῖς δέν τά ἐκτιμᾶτε.

Κλαίω πού δέν ἔχουμε ἐδῶ ὄμορφες εἰκόνες. Κλαίω, γιατί νιώθω τόν Χριστό

ἀδύναμο, γυμνό.

Ἕλληνες, νομίζετε ὅτι εἶστε φτωχοί μέ τήν κρίση πού διέρχεστε, ἀλλά δέν ξέρετε

πόσο πλούσιοι εἶστε. Ή Ταιβᾶν εἶναι χώρα μέ μεγάλη ἀνάπτυξη, ἀλλά βρίσκεται

στό σκοτάδι τοῦ σατανᾶ καί ἡ πνευματική μας ζωή είναι κενή.

Στήν Ἑλλάδα εἶδα πολλούς Έλληνες, ἰδίως τίς Κυριακές, νά γλεντᾶνε, να πίνουν

καί νά μήν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία. Ἐδῶ, ὅμως, στήν Ταϊβᾶν οἱ συμπολίτες μου,

ἀλλά κυρίως οἱ νέοι, ἀκόμα καί νά ἤθελαν νά ἔρθουν στήν ἐκκλησία μας εἶναι

σχεδόν ἀδύνατο, διότι ἡ μόνη Ὀρθόδοξη ἐκκλησία πού ὑπάρχει εἶναι ἕνα δωμάτιο

στον 4ο ὄροφο μίας πολυκατοικίας στήν ἄκρη τῆς Ταϊπέι καί πολλές φορές πολύς

κόσμος μένει ἔξω ἀπό τήν Εκκλησία γιατί ὁ χῶρος εἶναι μικρός.

Ἀδελφοί καί ἀδελφές μου στήν Ἑλλάδα, παρόλο πού είμαι πνευματικά ανάπη

ρη, ἔχω ἀκόμα τα πόδια μου ζωντανά ὥστε νά γονατίσω μπροστά σας και να

ζητιανέψω. Θα παρακαλέσω νά με θεωρησετε σάν τόν φτωχό Λάζαρο, νά μᾶς

θρέψετε μέ τά ἀπομεινάρια τοῦ πνευματικοῦ πλούτου πού ἔχετε, νά μᾶς ρίξετε μερικά

ψίχουλα ἀπό τά ἀποφάγια σας, ἀπό τά ἀφιερώματα πού χαρίζετε στίς ἐκκλησίες

σας, ἀπό τά πολλά ἐκκλησάκια πού ἔχετε σέ κάθε γωνιά τῆς πατρίδος σας.

Τό Ὀρθόδοξο ποίμνιό μας, ὅπως γνωρίζετε εἶναι μικρό, λιγότερο από ἑκατό

ψυχές. Δέν εἴμαστε πλούσιοι. Δέν ἔχουμε τή δύναμη νά ἀγοράσουμε μία καλή

αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τίς λατρευτικές μας ανάγκες, τίς

κατηχήσεις, τα μαθήματα πού παραδίδει ὁ π. Ἰωνάς καί νά προσελκύσουμε τούς

νέους, κυρίως ὅσους θέλουν νά μᾶς γνωρίσουν ἀπό κοντά. Αὐτούς πού μέχρι

τώρα πληροφοροῦνται γιά τήν ὕπαρξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στην Ταϊβάν

μέσω διαδικτύου.

Δέν σᾶς ζητῶ νά χτίσουμε Ἐκκλησία. Θά κόστιζε ἑκατομμύρια. Βοηθῆστε μας

μόνο νά ἀγοράσουμε ἕνα μεγαλύτερο χῶρο στό κέντρο τῆς πρωτεύουσας, τόν

ὁποῖο θά μετατρέψουμε σέ Ἐκκλησία γιά χάρη τοῦ ἔθνους μου, τῶν ἀδελφῶν

μου, πού δέν ἄκουσαν καί δέν γνώρισαν ποτέ τόν Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000

ἄνθρωποι! Κι ὅμως σᾶς ἔχουμε ἀνάγκη...

Ἀδέλφια μου, ἂν χρειαστεῖ νά δουλέψω γιά σᾶς, γιά νά ξεπληρώσω λιγάκι τήν

ἀγάπη σας, θά τό κάνω μέ ὅλη μου τήν καρδιά καί σέ ὅλη μου τή ζωή.

Εὐχαριστῶ καί νά μέ συγχωρεῖτε.

Πελαγία Yu